Living My Own Life (Voltooid)

18. Afscheid nemen

*Jullie waren de beste vrienden ooit*

Simara

Het is vrijdag, de laatste dag dat ik op deze school zit. Mijn moeder heeft me heel de week genegeerd en maakte zelfs een paar keer geen eten voor me.

Gelukkig hield Noud telkens wat aan de kant voor mij. Samen met Amalia, Daan en Jorben zit ik op een bankje.

'We gaan sowieso zo vaak mogelijk afspreken' zegt Am. We knikken. 'In het weekend mag ik naar huis maar het ding is dat ik dan niet meer mag binnen komen' zeg ik droevig en laat mijn hoofd zakken.

Jorben slaat zijn arm om me heen en trekt me wat dichter tegen hem aan. 'We kijken dan wel, desnoods slaap je bij één van ons' zegt Am en haalt haar schouders op.

'Ik ga jullie echt missen' geef ik. 'Wij jou ook' zeggen ze en we geven een groepsknuffel. Dan kijken ze naar iets achter mij en zuchtten ze.

Ik trek mijn wenkbrauw op en draai me op. Ik zucht ook als ik zie dat het Tjorven is. Stalkt hij me ofzo?

'Euh Simara, kan ik je even onder vier ogen spreken' vraagt hij en trekt wat aan zijn shirt. Hij is zenuwachtig dat zie je, maar waarvoor.

'Best' mompel ik. Na vandaag ben ik toch van hem af. Samen stappen we zodat ze ons niet kunnen horen.

Niet dat ik er een probleem me heb als ze me horen maar hij trok me verder. 'Ik hoorde dat je morgen naar een kostschool moet gaan van je moeder'.

Traag knik ik. Hij glimlacht triest. 'Ik zal je missen' zegt hij dan zacht. Glimlachend schud ik mijn hoofd.

'Nee dat ga je niet doen' antwoord ik hem. In de laatste vijf dagen hier wat hij wel altijd in de buurt bij mij, echt verschrikkelijk.

'Jawel, ik vind je leuk' zegt hij en kijkt weg. Waar is zijn grote mond naartoe. 'Het spijt me, maar ik geloof je niet'.

Pijn schiet door zijn ogen. Hij slikt is en kijkt me dan recht in de ogen aan. 'Ik ga altijd van je houden Simara, al moet ik er voor vechten.

Hij geeft me een vederlicht kusje op mijn kaak en beent er dan vandoor. Verward stap ik terug naar mijn vrienden die me afwachtend aankijken.

Moet ik hun dit wel vertellen?

'Hij zocht gewoon zoals altijd aandacht' wuif ik en ga weer zitten. 'Ik ga jullie echt missen, jullie waren de beste vrienden ook. Ik ben zo blij dat ik jullie heb ontmoet' zeg ik en geef ze allemaal een dikke knuffel.

We praten nog even tot het tijd is dat ik echt naar huis moet gaan. Ik moet namelijk met de fiets aangezien mam me niet meer wilt brengen.

We staan op en ik begin het al moeilijker te krijgen. 'Ach meid kom hier, alles komt echt waar goed! We blijven beste vrienden voor altijd en spreken zoveel mogelijk af' beloofd Amalia en geeft me een dikke knuffel.

'Ik kan niet genoeg zeggen hoe blij ik ben dat jullie mijn beste vrienden zijn' zeg ik en knuffel haar terug.

Ik geef Daan en Jorben ook nog een dikke knuffel en pak dan mijn fiets op.

'Doei lieve mensjes' zeg ik en wuif kort. Daan slaat zijn arm om Amalia heen en steken dan hun hand ook op.

Ik glimlach klein en fiets dan weg. Na een lange tocht kom ik vermoeid thuis.

Ik zucht opgelucht en gooi mijn fiets neer. Die heb ik toch niet meer nodig.

Ik pak de sleutel uit mijn boekentas en open de deur. De moeite om 'ik ben thuis' te roepen bespaar ik me.

Ik ga naar boven en pak de zwarte koffer die op Noud zijn kamer staat.

Ik stop al mijn favoriete kleren erin en stop alle andere nodige spullen erin. Als ik nog iets nodig heb kan ik er in het weekend wel stiekem om.

Ik zet mijn koffer al bij de deur en plof op mijn bed. Ik steek mijn telefoon in de lader en kruip al onder de dekens.

Algauw val ik in slaap.

-----
Hier ben in dan weer na 3 dagen :) hebben jullie me gemist hahah