Living My Own Life (Voltooid)

51. Coma

*Kamer 270*

Simara

Er komt geen geluid uit mijn keel en Kyle kijkt me vragend aan. 'Wat?' stamel ik. 'Hij was met zijn fiets op weg naar zijn werk toen hij werd aangereden door een auto' zegt hij en mijn ogen beginnen te wateren.

'Is hij oké?' vraag ik dan vlug. 'Hij was buiten bewust zijn en we hebben een stuk glas moeten verwijderen, we probeerden hem wakker te maken en hij was maar even bij bewust zijn, hij vroeg meteen naar Simara en begon helemaal in paniek te geraken'

Ik slik. 'We moesten hem verdoven omdat anders zijn hechting zou openbarsten en voor eventuele zelfverwonding. Zijn toestand verslechterde dus moesten we hem in een kunstmatige coma brengen' eindigt hij en de tranen stromen al over mijn wangen.

'Kan ik komen? Ik wil hem zien' zeg ik huilend en Kyle trekt me naar hem toe. 'U mag vanavond pas langskomen' zegt hij. Ik kan niets meer uitbrengen.

'Ik veronderstel dat ik u vanavond zie, tot dan' zegt hij en ik zeg zacht 'tot dan' terug en ik leg af.

De tranen blijven maar over mijn wangen stromen. 'Wat is er?' vraag hij zacht in mijn oor. 'Noud lig in een kunstmatige coma' kan ik er nog maar met moeite uitbrengen. Hij lijkt ook te schrikken en wrijft geruststellend over mijn rug.

'Hij komt er wel uit, hij wilt jou voor geen goud missen' zegt hij in mijn oor en trekt me recht. 'Na school vertrek je meteen naar hem oké?' vraagt hij waarom ik knik. 'Goed' zegt hij en trekt me dan mee.

Veel te traag gaan de laatste lesuren voorbij en ik sta hier nu te wachten op de trein. Kyle wou perce mee tot ik op de trein zat. Eindelijk komt de trein eraan en neem ik afscheid van Kyle.

Ik stap de trein op en ga ergens zitten. Als ik bij mijn bestemming ben stap ik af en ga met een stevige pas naar het ziekenhuis.

Ik ga naar binnen en vraag waar Noud Van de Vleer ligt. 'Kamer 270 op verdieping 2' zegt ze en ik stap er meteen naartoe nadat ik haar bedankt hebt. Als ik voor de juiste deur sta vormt zich er een knoop in mijn maag.

Ik ben bang voor wat ik zal zien. Ik open stilletjes de deur en sluit die achter mij weer. Meteen klinken de geluiden van allerlei machines en ik stap vanachter het muurtje.

Meteen stromen de tranen over mijn wangen, hij ziet er echt slecht uit. Hij heeft bijna overal wel wonden. IK ga op de stoel naast hem zitten en ik pak zijn hand voorzichtig vast.

'Noud' zeg ik, mijn stem klinkt gebroken, en dat ben ik ook. 'Noud' zeg ik nu huilend. 'Waarom?' vraag ik en kijk hem aan. De deur gaat open en ik kijk naar wie er binnen komt, het is een dokter.

'Dokter Blom' zegt hij en steekt zijn hand uit. 'Simara' zeg ik terug en schud zijn hand terug. 'Zijn toestand is al een beetje stabieler maar nog lang niet genoeg om uit een kunstmatige coma te ontwaken. Hij heeft lelijke wonden opgelopen die wel zullen genezen, maar je zal wel littekens blijven zien'.

Ik knik, ik heb niet echt zin om te praten. 'Ik schat dat hij over twee weken wel moet ontwaken' zegt hij en knikt bemoedigend naar me en vervolgens verlaat hij de ruimte.

Ik pak zijn hand weer en begin tegen hem te vertellen wat er de afgelopen tijd is gebeurd. Met tegenzin verlaat ik zijn kamer, de bezoekuren zijn namelijk afgelopen. Ik neem de bus naar zijn appartement en open de deur.

Het is leeg en stil zonder hem. Ik laat de tranen weer de vrije loop en ga nog met mijn kleren aan in zijn bed liggen. Ik plof op zijn bed en meteen stijgt zijn geur op. Ik sluit genietend mijn ogen en val niet veel later in slaap.

Ik word wakker met hoofdpijn en ga naar de keuken om een pijnstiller te nemen. Ik neem een korte douche en vertrek weer naar het ziekenhuis.

Als ik weer moet weg gaan omdat de bezoek uren zijn afgelopen stap ik met een traag tempo naar het appartement, ik mis hem echt enorm.

Ik maak mijn rugzak klaar en vertrek met tegenzin naar het station.