Taki mam Charakter

23 2 0
                                    

Tchnę w poezję to, co czuję
To, co mnie wewnętrznie buduje.
Mianowicie, mowa tu o charakterze,
Który łagodnieje przy silnym wietrze.
W słońce zaostrza swoje rysy,
By zakryć wszelkie kaprysy.
Wszystkie nadąsane miny...

By być po prostu szczęśliwym...

Charakter to jedna osoba.
Inny, jak każde DNA
Swój zapis, gdzieś w mózgu ma.
Trudny czasem do zweryfikowania.
Czarno na białym, Markerem do zapisania.

Jestem kimś, kto myśli i rozumie sercem.
Dlatego, gdy coś jest źle, zakasam ręce.
Bo nie chcę cierpieć, boję się tego.
Tak jak gąski wilka złego.
Wolę zniknąć stąd na kilka chwil.
Może nawet przejść się, pomyśleć kilkadziesiąt mil.
Czasem jak każdy potrzebuję czasu,
By zrozumieć milczenie hałasu.
By zacząć umieć porozmawiać.
Nie ulegać, na swoim zdaniu stawiać.

Muszę przyznać, że sama  siebie nie rozumiem.
Ale to chyba dobrze rokuje...

Swojego charakteru już nie buduję...

Życie nastolatki Opowieści tętniące życiem. Odkryj je teraz