Trip Ko Lang

Trip Ko Lang(40)

Aira's POV
My first step in cutting my connection to JD is to stop the deal I've made with Trixia.

Maybe not entirely cut connection forever with JD but only, as of the moment. Wherein my heart is still unstable because of him. Siguro ay magpaparamdam nalang ulit ako sa kanya kapag naka-move na talaga ako, emotionally and physically. At siguro rin ay kapag may ihaharap na akong lalakeng ipagmamalaki na kapalit niya. Kidding! The first one is enough para magparamdam ako sakanya after let's say...hmm..12933838 years!

I figured na dapat ay seseryosohin ko dapat ang pag-iwas sa kanya for my 'moving on' to be a complete success. No matter how my heart aches to see him, dapat habang maaga pa ay sasanayin ko na itong huwag umasa pa ki JD.

Maybe...hindi lang talaga kami para sa isa't isa na tila tadhana at siya na rin ang nagpapamukha sa akin ng malaking katotohonan.

When I've actually thought that I'm already awake from my dream...yun pala nasa isang dream pa'rin ako wherein ang scene ay nagising lang ako...not really knowing na nasa isang panaginip pa rin ako at hindi realidad.

Akala ko natauhan na ako ng mag-break kami ni JD at bumalik na ako sa realidad. But actually, it was still part of my invincible dream.

Pero iba na ngayon...I am positive that I've finally woken up. I've manage to woke up in my own lucid dream. Alam kong gising na ako ngayon dahil sa napagtanto kahapon.

And one thing that I actually lack that made me unable to wake up from my first dream was because of my lack of...acceptance. Of everything. Hindi pala katangahan ko sa pag-ibig ang mali kundi ang pagtanggap ng mga bagay na nasa harap ko.

I've been blaming my stupidity for the bad things I brought myself into when actually, my stubborness is to be blame to why I didn't accept these things. I've been blinded by my hope that maybe...he'll love me back.

Yesterday was my last straw. And the moment I've enlightened myself, I just willingly learned to accept now.

Na wala na nga kaming pag-asa. Na wala na AKOng pag-asa ki JD.

Next morning, nasa loob ako ng isang cafe malapit sa school namin para kausapin si Trixia. Kai insisted to come na kesyo daw ay baka tuluyan ako ng kalaban, na saktan ako or worse ay ipahiya ako. Kahit alam kong concerned lang siya pagkatapos namin malaman ang totoong kulay ni Trixia ay tumanggi akong sumama siya sa'kin.

Knowing Kai, matalim ang dila niya at walang makakaawat talaga sa kanya kapag nagsimula na siyang mag-salita. I think ay mas lalo lamang gugulo ang sitwasyon ko dahil sa low temper niya especially ki Trixia kaya it's better na one-on-one kaming mag-uusap ngayon. Besides, our deal is pretty "confidential".

After 30 mins. na paghihintay ay sa wakas dumating na ang taong sadya ko rito.

Ng mahanap niya kung saan ako nakaupo ay lumapit siya, "Sorry, I'm late. I hope hindi kita pinaghintay."

Tiningnan ko siya ng blangko. Based on her expression now, masasabi kong sarkastiko siya sa sinabi at talagang sinadya na magpahuli ng matagal.

Huminga ako ng malalim. This girl in front of me is really testing my patience. Kalma lang, Aira. Konting tiis nalang at pagkatapos nito ay hindi na kayo mag-iimikan at mag-aaway. The strings attached will be cut.

"Oh? What's with the face? Bakit parang kakatapos lang mag-attend ng lubong ang mukha mo? Are you sad 'cause you're sensing your defeat? Huh?" tawa niya at umupo sa harap ko

"No." I'm actually sad not because of my defeat but of our defeat. Yung nga lang mas mabilis akong mag-react kaya nanlulumo na ako habang maaga pa...bago ka maging gaya-gaya.