BAHTSIZ(tamamlandı)

bölüm 38: "sensiz yaşayamam"

Abim telefonu kapattı. Yüzünde şaşkın bir ifade vardı.

"Abi ne oldu söylesene"

"Merak etme arda iyiymiş, hastanedeymiş şimdi çıkmış eve doğru geliyormuş"

"Ne hastanesi? Yalan mı söylüyorsun bir şey oldu değil mi arda'ya "

"Sakin ol! Niye yalan söyleyeyim."

Sevinç gözyaşlarım dökülmeye başladı. O kadar korkmuştum ki arda ya bir şey olacak diye. Onsuz nefes bile alamam ki ben.

Arda' nın ağzından

Allahım ben şimdi ne yapacağım ecrin' in yüzüne nasıl bakıcam. Nasıl açıklayacağım bu durumu?

Öyle dalmıştım ki efecan'ın ağlamasyla birden kendime geldim. Efecan oğlum hala inanamasam da o benim oğlummuş. Elif' in sözleri hala kulağım da ' bir sene ben baktım bundan sonra sen bak istemiyorum o çocuğu.' İnanamıyordum bana hamile olduğunu bile söylememişti.

Eve gelmiştim ama bir türlü arabadan inemiyordum. Belki de bu gücü bulamıyordum. Aklıma o gün geldi. Evden kızgınlıkla çıkıp gitmiştim. Herşey zaten karışıktı. Ecrin bebeğimizi düşürmüştü, annem dediğim o kadın kaçtı gitti yetmiyor gibi elif buraya gelmiş hemde elinde bir çocukla. Neymiş evleneceği kişi çocuğu istemiyormuş bundan sonra ben bakacakmışım. Allahım nasıl bir çıkmaza girdim ben. Tamam o benim oğlum canımdan bir parça ama bunu ecrine nasıl söyleyeceğim. Kafamı arkaya çevirdim gülümsüyordu bana o küçücük gözleriyle ,o an gözlerim doldu. Telefonun çalmasıyla kafanı öne çevirdim. Elif arıyordu.

"Söyle ne istiyorsun"

"Gittin mi eve?"

"Sanane bundan. Bak beni sakın bir daha arama "

"Bu son arayacak değilim. Buğün evleniyorum sonra zaten yurtdışına gidiyorum"

"Sonunda hayallerine kavuştun. Merak ettiğim bir şey var. Hiç mi evlat sevgisi yok içinde oğlunu nasıl bırakabildin"

"İstemiyorum diyorum sakın beni oğlunu al falan deme. Hem o seninde oğlun ben bakmak zorunda değilim"

"Merak etme artık istesende oğlumu sana vermem"

"Ooo hemen sahiplenmissin. İyi bak oğlumuza "

"Sen nasıl bir insansın ya. Seninle tanıştığım güne lanet olsun"

"Of tamam arda ya işim gücüm var uğraşamayacağım senle. Bak karında bebeğini düşürmüş alın size ne güzel bebek. Hadi size  mutluluklar"

Diyere telefonu yüzüme kapattı. Sinirden elim ayağım titriyordu.
Telefonu cebime koyup indim arabadan arka kapıyı açıp  efecanı kucağıma aldım. Yavaşça eve yürümeye başladım. Kapıya geldim ama vuracak cesaretim yoktu. Zar zor kapıya vurdum. Vurur vurmaz kapının açılması bir oldu. Ecrin, canımın diğer parçasıydı açan. Hemen sarıldı buynuma kucağımda ki bebeği bile farketmedi.

Ercin' in ağzından

Öyle bir sarıldım ki o an dünyalar benim oldu.
Arda da bana sarılıyordu. Elinde ki bebekle. Bir adım geri çekildim.

"Hayatım hoşgeldin. Çok korktum sana bir şey oldu diye"

Arda göz yaşlarımı eliyle silerek

"Özürdilerim "

"Onlar sevinç gözyaşları sen geldinya artık hiç bir şey umrumda da değil.  Bu küçük misafir kim"

Arda hiç konuşmadan salona geçti. Abimle ve aysunla kucaklaşıp koltuğa oturdu.
Kimdi bu bebek içimdeki sevincin yerini bir den merak sardı.