BAHTSIZ(tamamlandı)

Bölüm 17:"affet"

Ecrin in ağızından

Artık burada kalmak bana zulüm gibi geliyor. Bir yandan aylin ablanın kıskanç balışları diğer yandan annesinin eziyetleri artık son noktaya kadar sabrım tükendi. Keşke sabır parayla satın alınan birşey olsaydı. Tüm paramı verirdim. Gerçi hiç param da yok. Sanki önceden para içinde yüzüyordum da şimdi parasız kaldım. Ben hep başkasına bağlıydım.
En büyük hayalim kendi ayaklarımın üzerinde duran, bir işte çalışan biri olmak isterdim. Ama şuna için imkansız. Tek başıma istanbula gitsem çalışmaya başlasam babam hayatta izin vermez. Öldürmekten beter eder.

Yine sıradan birgün kemal abi işe gitti aylin abla annesiyle odada dedikodumu yapıyorlar. En şaşırdığım nokta da aylin abla nasıl bu kadar değişebildi. Sanki gerçekten kumasıymışım gibi davranıyor. Şimdi neden kumalar hep kavga ediyormuş anladım. Yalandan evli olmama rağmen biz bile bu hale geldiysek onların kavga etmesi normal. Aslında aylin ablaya bir kötülüğüm de dokunmadı. Annesi geldiğinden beri aramız iyice bozuldu.

Tüm işler bitti aylin ablanın yanına odaya gittim. Bugünde herzaman ki gibi çok yoruldum. Aylin ablasının yanına oturdum.
Ayşe kadının bakışları üzerimdeydi. Birazdan başlar laf sokmaya. Ne desem de şu kızı çıldırtsam diye düşünüyor. Derken ayşe kadın başladı

"Sen hâlâ niye gitmiyorsun evine"
"Şimdi eve gidersem millet dün evlendi daha hemen ayrılmış demez mi? Sizin tek derdiniz millet ne der olmuş ya"
"Ne demek istiyorsun sen."
"Aman boşver beynini yorma"
"Dil de papuç gibi saygısız"

Sanki ayşe kadın yetmiyor gibi aylin abla sesini yükselterek

"Ecrin annemle biraz saygılı konuşur musun? "
"Ben ne yaptım şimdi. Hem abla sen annen gibi mi düşünüyorsun?"
"Ben öyle birşey mi dedim şimdi? İstediğin kadar kalabilirsiniz"

İstemeye istemeye kalabilirsiniz dedi. Sanki başka çağrem varmış gibi. Gerçi bir ömürde burda kalamam. En azından biraz zaman geçsin öyle gideyim eve. Artık kaderime razı olmaktan başka çağrem yok. Babam kime verirse evleneceğim.

Kapı çalıyordu ayşe kadın gözlerini pörtleterek

"Ne bakıyorsun açsana kapıyı. biz mi açalım?"

Zaten sen ancak otur. Sanki bir iş yaptığı var. Kapıya doğru gittim. Kapıda ki kapıya vurmaya devam ediyordu. Kiracı desem bu ev kira değil. Kapıya geldim kilidi açtım.

"Arda"

Onu gördüğüm an kalbim de durdu. Bir an arda diye boğazına sarılacaktım. Kendimi zor tuttum. Yoksa istanbuldan benim için mi geldi.
O karşımda hiç bir şey söylemeden öylece bana bakıyordu. Birden ellerim ayaklarım titremeye başladı. Kalbime bıçak saplanmış bibi acımaya başladı. Arda'nın gözlerine baktım o da benim kine bakıyordu. Gözlerinde tek gördüğüm şey miras için bana yaptıklarıydı. Bir anda kendime geldim. Miras için o kadar plan pan birisi neden işini yarım bıeaksın. Kesin miras için beni tekrar kandırnaya çalışacak. Asla bu sefer onun yalanlarına kanmıyacağım. Gözlerine bakarak

"Efendim"
"Ecrin"
"Evet"

Arda hiç kıpırdamıyordu tek dediği ecrin. Sesimi yükselterek

"Sabaha kadar seni mi bekliyeceğim. "
"Ecrin bahçede biraz konuşabilir miyiz"

İçerden de aylin abla

"Ecrin kim gelmiş"
"Kimse yok abla çocuklar. "

Arda sorusunu tekrarladı.
Sessizce ona

"Hayır. Ben artık evli biriyim komşular görür dedikodu yaparsa kocama ne derim"

Kalbim acırken dudaklarımdan dökülen bu sözler ardayı mosmor yaptı. İyice sinirlendi