Have You Seen This Girl

Chapter 1 CLASHING START

Chapter 1

Jillian's POV

What's more boring than staring at a blank paper? I've tried everything and to be honest, I've already summoned all the gods and goddesses the earth had known just to be able to come up with one good write-up.

I even mentally sang the alphabet song, desperado na kasi ako na may maisulat. Yet what I have in my messy head is a nonsensical jumble of words.

Dagdag pa sa nararamdaman ko ay ang nakakamatay na ambiance dito.

LIBRARY.

Unti-unti kong naramdaman ang pagkahapo wala pa man akong nagagawa.

Gusto ko ng umalis dito pero natatakot ako dahil patay ako sa Prof. ko kapag hindi ko ito natapos.

Babasahin ba talaga nila 'to? Imagine, we're I think 50 in class and let's say one student will pass about 3 pages . . . so 50 times 3 equals 150? Tama ba? Forget about Math.

Kanina pa akong 8am nandito at 11am na ngayon pero pinaglalamayan ko pa rin ang walang kamatayang Finding Forrester na 'to.

Para hindi ako ganoon mabored, nagpasya ako na kunin 'yung libro ko. Pero sa palagay ko hindi naman makakatulong iyon. ACAD books are sleeping pills clothed in paper.

Iniling-iling ko ang aking ulo. At nang inii-scan ko na ang mga pahina nito, may nalaglag kaya inisod ko ang upuan ko para makuha ko ito. Pinagpag ko ito para maalis ang dumi na kaunting bumalot dito.

Labis akong nalungkot ng makita ko kung ano ito. It brings so much remorse.

It's been years pero parang kailan lang ang lahat. This reminds me of his promise. Tss. I'm a delusional moron! Bakit ba hanggang ngayon umaasa pa rin akong babalik siya? Ang tagal tagal na pero hindi pa rin nawawala sa isip ko ang mga salitang binitawan niya.

Friends don't say goodbye to each other, see you soon rather.

Those were the last words he said before leaving me. He left and never came back, though.

See you soon, huh. My face!

For someone who's waiting, forever is a long time; long enough to get tired and to just die with the idea that somehow along the way you'll have that someone again.

It was a picture. Ako at ang childhood bestfriend kong si Nicholai. This was taken before he left going to Canada. Actually this one's divided into two, dahil isa lang ang kopya namin, hinati namin ito. Weird? Yeah.

Pero kahit na tila ba zero percent na lang ang pag-asa na magkikita ulit kami, naghihintay pa rin ako. Kahit kailan naman hindi ako napagod na hintayin siya. Kaso baka napagod siya na hanapin ako. 'Yun lang.

But wait! This is wrong! Bakit ba ako nagdadrama kasama ang mga inanimate objects dito sa library when in fact pwede naman akong lumabas at i-enjoy ang half day na walang klase. Well, technically meron dahil may Organization Fest. But I'm not buying any of it.

Ayoko ngang makisalamuha sa iba. Look, I only have one friend. Hindi din dahil sa loner or emo ako or whatever. But in life you learn to sort people out. You treasure those worth keeping and let go of those who are not.

At sa kabutihang palad, may nakilala naman ako. Mitch.

"Hoy, Althea!" wika niya. Speaking of.

"Hey," sagot ko.

"Don't hey me. Anong oras na wala ka bang planong i-engage ang sarili mo?"

"Quiet, Mitch! Nasa library ka. Kung maka-nag ka akala mo ikaw si Lord."