KELEBEK'İN SENFONİSİ

1.1K 46 5
                                    

Karanlık bir sokakta yürüyordum

Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.

Karanlık bir sokakta yürüyordum. Bu sokakta da olduğu gibi içimdeki boşlukta da yalnızdım. Çığlıklarım duyulmuyordu, gerçi, ses boşlukta yayılır mıydı?

Şu, viran hayatımda tek güven kalmıştı, fakat, onun da ayağı yerden kaydırılmış; yıkılmış, güven duvarının can acıtan kırıkları ağzıma doluşmuştu. Tek kelime edemiyordum.

Ağzımı açıp geriye kalan tüm parçalardan kurtulmak istiyordum ama yapamıyordum ve sadece...

gidiyordum...

Hayata beyaz bir sayfa açmak...
Geçmişi unutarak geleceğe umutla bakmak...

Ya benim beyaz sayfalarım o kargaşada kaybolmuşsa ve ben, yerini bulamamışsam, ne olur? Veyahut, artık beyaz sayfam kalmadıysa harcayacak...

Kelebek ömrü, kalmıştı ömrüm. 3,2,1 ve ölüm. Kelebek, ismi de bu yüzden verilmemiş miydi bana. Ölüm gibiydim ben. Ürkütücü, fakat huzurlu...
Kimse istemese de beni, hep var olacaktım, her yerde, her hayatta, her zaman ve her sonda.

"Ne olursa olsun, seni seviyorum." denmişti bana.

Kaç kez? Saymadım.

"Seni seviyorum..." kaç kez söylemiştim bu yalanı? Gerçi, yalan mıydı?

"Değildi..." dedi iç sesim, usulca göründü ufukta.

"...ve bilir misin, yitirilen şey geri gelmezmiş, ağızdan çıkan söz de öyle..."

•Dila Nur SEVİNDİR•

KELEBEK'İN SENFONİSİ (Tamamlandı)Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin