The Au-Boy. [JaDine]

[38] Pregnant

Haha. Enjoy!

Pang-tatlomput walo

Pregnant

Tatlong araw matapos ng huling pag-uusap namin ng magulang ko. Bumiyahe ako pa-San Diena. Hindi ako dumiretso sa mansyon, kay Jaime ako pumunta.

Pagkarating na pagkarating ko sa bahay niya'y niyakap ko siya nang mahigpit. Pinigilan kong umiyak. Ayoko pang sabihin ang nais ni Papa. Hindi pa ngayon. Gusto ko pa siyang makasama.

"What's the problem?" tanong niya sa 'kin. "Did you came all the way here by yourself?"

Tumango ako. Mabilis niya nilayo ang katawan ko sa kanya at hinawakan ang magkabila kong pisngi. He scanned my face then my body, checking if I was really fine. Ngumiti ako sa kanya at yumakap ulit.

"Okay lang ako, walang nangyaring masama." pumikit ako at dinama ang sayang makasama ang pinakamamahal ko. Kahit ba ganito nalang kami habangbuhay walang problema. I love the feeling of being in his arms.

"Are you sure?" tanong nito. "Baka may nangyari at ayaw mo lang sabihin, tell it to me, honey, please?"

I bit my lower lip. Nang iangat ko ang mukha ko'y may ngiti na sa labi ko. "You worry too much, baby. Walang nangyari sa 'kin, ano ka ba." I cupped his cheeks. "I'm really fine, no need to worry."

Tinitigan niya ako na parang tinatanong niya na kung totoo ang sinasabi ko. Ngumiti ako sa kanya at tumango. Hindi pa ngayon, hindi pa ngayon.

He gave up after few seconds. Ngumiti siya sa 'kin ay hinawakan ang magkabila kong pisngi bago ako binigyan ng isang halik. It sweet giving me tingling sensation, it was full of love, and it was the best thing.

Humiwalay siya sa 'kin at pinaglapat ang noo namin. "Pakasal na tayo." nakangiti niyang usal habang nakapikit ang kanyang mata.

You don't know how my heart melted at the thought of seeing him waiting for me at the end of the aisle, standing close to the altar. Just imagining that moment made me cry because of happiness. Indeed, marrying someone you really love is one of the best things that could ever happen to you. Just thinking of marrying him or her gives you that emotion that only can say.

"Pwede ba?" tanong ko. Dumilat siya at nagtama ang tingin ng mata namin. "Can we get married now?" tanong ko. Kung makakasal ako sa kanya agad, everything won't be hard for us. Wala nang magagawa ang magulang ko kung kasal na ako.

"Pwede ba talaga? Do you really want to marry me?" tanong niya. His eyes were hoping. It was twinkling while looking at me. Ramdam ko ang kagustuhan niyang gawin ang sinabi niya and I do, want that.

"Yes, baby. I want to marry you." ngumiti ako sa kanya. "Kahit saang simbahan, kahit civil lang muna, okay lang. Just the thought of marrying you gives me so much happiness. Ikaw lang ang gusto kong maging ama ng mga anak ko and-"

He silenced me with a kiss. Ramdam ko ang ngiti niya nang halikan niya ako. The kiss filled me with happiness, so much happiness. Niyakap ako niya pagkatapos ng halik.

"Okay lang ba talaga sa 'yong sa judge muna tayo? I promise to give you a wedding at the church once my parents comes home and after we talk to your parents. No, wait. We should tell them that now, para naman may alam lang sila."

Umiling ako sa kanya. "Pakasalan mo ako ng wala silang alam." I bit my lower lip. "G-Gusto nila akong makasal kay Nathan." tinitigan ko ang mata niya. "Ayoko, Jaime. Ayokong makasal sa taong hindi ikaw. Ikaw lang ang gusto ko, so let's get married without their consent. Tayong dalawa nalang, kahit sila Pepper nalang ang witness."