The Au-Boy. [JaDine]

The Au-Boy.

Start: April 19, 2017
End: July 8, 2017

WARNING: Fanfiction lang, pati po 'yung ibang lugar, FICTION. (Capslock para intense haha!) ENJOY!

THIRD PERSON

SINUOT ni Nadila ang kanyang shades, naisipan kasi nitong dumalaw sa bahay sa probinsya, ang tunay nilang probinsya, San Diena.

Ang pamilya nila ang mga kabilang sa listahan nang may mayayamang pamilya sa buong Pilipinas. Ang pamilya Lorez ay mayayaman, pero hindi maaarate, pwera nalang sa unica hija na si Nadila Diana Lorez.

"Manang Ester!" Tawag ni Nadila sa kanyang Yaya. Agad siyang nilapitan ng babae at pinayungan. Pinaypayan pa ito bago inabutan ng tubig. Ang prinsesa ng mga Lorez, ay tinuturing nilang literal na prinsesa. Nag-iisang anak at tanging tagapagmana nang ari-arian nila.

She's like a gem stone, she's well-preserved, well taken cared off, and so fragile. Hindi nila gustong pasamain ang loob nito o kahit palungkutin man lang ito. In short, Nadila is spoiled. Mas spoiled pa sa spoiled. What she wants, she gets.

"Nadila, tawag na kayo ng Papa nyo. Kailangan niyo na raw pumunta sa mansyon ninyo ngayon din." Agad umiling si Nadila.

Ito ang isa sa mga ayaw niya, iyong inuutusan siya sa kung saan. Pero agad niyang naisip ang sinabi ni Manang Ester. Her father wants her there. What more could she get other than this mud that sticks to her shoes? Even her legs are splattered with mud.

"Naku! Nadila, 'wag kang masyadong maglakad. Tignan mo ang likod ng binti mo, puro putik na." Agad na inis na tumapak si Nadila ng humakbang ito. Iyon ang gustong ipunto ni Nadine. Iyon ang ipapakita niya sa Papa nya para umalis na siya rito.

She finished college two years ago, now she's here to take over this farm. Yes, Agriculture ang kinuha niya, but that doesn't mean she doesn't want other profession. Napilitan lang itong mag-Agriculture because of her father's request. Being a fashion designer is one of her dreams.

Paano siya makakatuloy sa pangarap na trabaho kung ilalagay siya nang Papa niya, rito - sa lugar kung saan may putik. Kung saan may palay, may gulay, may prutas, at higit sa lahat - isang rural!

"Akina't papahiran ko muna." Agad yumuko si Manang Ester kaya hindi na nakatanggi si Nadila. Tumitig na lamang ito sa kabuoan ng hacienda nila. Hindi niya maiwasang mapanguso na lamang.

She's used to cities. Pavements and not muddy and soil made pathways. Muds are stains, especially in white colors. They stain BIG TIME. Nadila likes white, so she hates mud.

"Manang Ester, hindi ba ako pwedeng bumalik sa bahay? Ang init-init na dito, manang. Look at my shoes..." Maarteng sabi ni Nadila. Napailing ng palihim si Manang Ester bago tumiwid ng tayo.

"Halika na. Kausapin mo ang Papa mo, alam mo namang hindi ka matitiis noon. You're a princess, hindi ka noon matitiis dahil nag-iisa ka niyang babae. Kung anong gusto mo'y ibibigay nila sa iyo kahit paluhod."

Agad napangiti si Nadila sa sinabi ni Manang Ester. Binigyan lamang kasi siya nang matanda nang pag-asa. Isang pag-asang aasahan niya dahil tama nga naman ito.

Her parents would do anything. Any freaking thing she wants, ibibigay nila iyon kahit hirap na. Nadila likes that idea, being a Papa's girl is so helpful sometime.

Just not all times!

Narating nila ang mansyon at nakita ni Nadila ang Papa niyang may kausap. As she look at the man's apperance, she can't help but praise the man. She instantly wanted to know the name of the boy but she can't.