The Au-Boy. [JaDine]

Special Chapter

Hi! I just want to thank everyone, especialy those who's with me since my first story. I'll stop publishing stories for now. I'm currently writing offline, hopefully 'pag natapos, i-post ko sa wattpad. I don't have that much time to do writing, I really have no time. Kahit gusto kong magsulat pa, hindi ko na kaya. Everyday I'm loaded with things to do, I just can't make time for one update, sayang lang kasi kung hindi tuloy-tuloy ang update, writer's block around the corner, haha.

So as a thank you gift for all the reads, the votes, the comments, and the support, here's a special chapter. I hope to see all soon, loves. I'll come back as soon as possible.

The Au-Boy: Special Chapter

Tinitigan ko si Jaime na nakangiting nakatitig sa anak namin. Our baby boy is here, ang pogi at cute cute niya. Kamukhang-kamukha ni Jaime. Nakakatuwang tignan tuwing magkatabi sila.

Mommy was the one who's with me all the time. Siya nagbabantay sa 'kin sa ospital, ayoko kasi na si Jaime dahil narin sa may pasok siya. I'm not just saying this to make him want to stay here more, sinasabi ko 'to dahil 'yun ang totoo. My husband needs to work for us, and I understand it clearly.

Inabot ko sa kanya ang baby boy namin bago ngumiti kay Mommy. Tinanong kasi nitoa ng pangalan ng anak namin ni Jaime. Napagkasunduan naming 'pag baby girl nakasunod sa first letter ng name niya, at 'pag boy naman, sa 'kin.

"Nicolo Lior Lorez- Fildon."

Tumango si Mommy at mabilis na lumapit kay Nicolo. "Ang cute cute naman ng apo naming si Nicolo. Welcome to the world, baby."

Nakangiti ko silang tinitigan habang busy sila sa pagtitig sa gwapong mukha ni Nicolo. Nakangiti akong umayos ng upo, inayos ko ang kumot sa pagkakatakip sa katawan ko dahil medyo malamig rin sa pwesto ko.

"Ay, oo nga pala." usal ni Mommy. "Hindi mo ba sasabihin sa magulang mo 'to? They should at least know na nakapanganak ka na."

Unti-unting nawala ang ngiti ko nang dahil doon. I'll just message them, I won't bring my son there just to show them. Paniguradong galit sila dahil mas pinili kong sumuway sa nais nila. I'm happy with this, I'm happy being with his family. Sa buong buwan na kasama ko sila, mas masasabi kong pamilya kami kesa sa relasyon namin ngayon nila Papa.

"Ma, can't we just let this moment be special? Nicolo's so cute even when sleeping. Can we take a picture of this?" usal ni Jaime. Napalingon ako sa kanya at ngumiti lang siya sa 'kin. Ngumiti ako pabalik at nagpasalamat sa kanya.

They took so much photo of Nicolo. Masasabi kong welcome na welcome kami sa pamilya ni Jaime kesa sa pamilya ko mismo. Kung ayos lang siguro an relasyon namin nila Papa, I would like to tell them how happy I am to see my son. Ganito pala ang pakiramdam na makita mo ang batang dala mo ng siyam na buwan sa loob mo.

He was a part of me. And seeing him in person was the best thing. Doon ko mas napatunayan kung gaano kasayang maging isang babae, maging isang ina, at maging isang asawa sa isang kabiyak na katulad ni Jaime.

I wasn't able to talk to them. Hinila ako ng antok bago pa man ako makatingin muli sa anak kong buhat parin ni Jaime.

I stayed at the hospital for three days. Hinayaan nila akong umuwi after nilang makitang ayos naman si Baby Nicolo. Jaime was the one who fetched us both and brought us home. Pagdating namin sa bahay ay maayos na ang kwarto namin ni Jaime. Everything was set, si baby nalang ang kulang and it was perfect.

Habang tinitignan ko ang anak namin na natutulog sa higaan. Parang natutunaw ang puso ko sa mga oras na lumilipas na tinititigan ko siya. As I was touching his skin, I wanted to cry. Naramdam ko si Jaime na tumabi sa 'kin at yumakap sa bewang ko. Pinatong niya ang baba niya sa balikat ko bago hinalikan ang pisngi ko.