Bir Yaz Gecesi Rüyası

Bölüm 24 | Sen, her köşe başı.

İyi okumalar :*

..

5 AY SONRA

Zeynep gözlerini karşısındaki denize çekerek derin bir iç çekti. Aylar geçse de, zamanlar bitse de acı hep göğsünde kalıyordu ve bir eksiklik, her nefes alış verişinde kalbine batıyordu. Bir mezarın böyle bir manzarası olması garip değil miydi? Yaşamadıktan sonra bir anlamı var mıydı hayatın tüm güzelliklerinin? Yoktu. Tüm mutluluklar, hüzünler, endişeler, gülümsemeler, göz yaşları, kazançlar, kaybedişler... hepsi bir hiç oluyordu kalbin durunca. Anlamsız, değersiz birkaç kelime yanlızca. Birer hiç.

kalabalık bir sokak belki hayat 
sen her köşe başı 

Yanakları gözyaşlarıyla ıslanırken, elini yanaklarına götürdü ve gözyaşlarını sildi. Buraya her gelişi, ayrı bir gözyaşıydı onun için. Gidişi sadece yokluğu değildi Zeynep'e. Gidişi, umutların yok olması demekti. Gidişi, umutsuzluğun başlaması demekti. O zamana kadar bir insanla kurduğu tüm hayallerin, bir toz bulutu gibi bir anda... hem de hiç beklemediği bir anda kaybolması demekti. 

yorgunluktan mı bu halim 
düşünmek bile zor 
kelimesiz geldiğim 
fikirler yol almaz 

Elini Tuğkan'ın nemli toprağının üzerine koydu. Gözleri tekrar doldu. Alışmış mıydı acaba Tuğkan'ın yokluğuna? 8 ay yeter miydi alışmaya? Sahi ne diyorlardı; unutmak yok, alışmak var. Söylemesi kolay! Boğazına bir yumru gelip oturdu düşündükçe. Sonra hafifçe öksürdü, ve aylardır... aylardır ilk kez konuştu mezarlıkta. Belki gerçekten alışmaya başlamıştı. Önceleri ona mezarlıkta ürkütücü gelen sessizlik, artık daha dayanılabilirdi. 

"Tuğkan" diye çıktı sesi tiz bir şekilde. 

dağınıklıktan mı bu halim 
durulmak artık zor 
geçmişte bitirdiğim 
hüznümde hal kalmaz 

"Biliyorum, ben seninle konuşmazdım normalde. Hatta, eminim sen de şaşırdın." dedi dudakları buruk ve acı dolu bir gülümseyişle kıvrılırken. "Hep çok istedim. Seninle konuşmak, sana anlatmak. Sanki sen varmışsın gibi, hala burdaymışsın gibi. Ama her seferinde, yokluğunla ilgili bir şey tokat gibi çarptı suratıma sensizliğimi. Her seferinde daha da acıdı canım... Ben de sustum ama farkediyorum ki, sussam ya da susmasam hiçbir şey değişmeyecek. Yokluğun, varlığına dönüşmeyecek."

toplanmamış bir oda 
benle hayat 
sen 
yağmur sonrası

Sustu ve derin bir nefes aldı Zeynep. Söylemek istediklerini beyninde bir sıraya soktuktan sonra tekrar konuşmaya başladı. Neden herhangi bir konuşmayı yapmaktan daha zor geliyordu ki bu konuşmayı yapmak. 

"Biliyor musun?" dedi yeniden susarken. "Sen öl-" Derin bir nefes aldı. "Sen gidince, herşey çok zordu. Öyle ki, ölmek bile istedim. İnanmadım sensiz yaşayabileceğime. Benim için sensiz bir hayat şansı olduğuna, senden sonra benim için bir dünya olabileceğine inanmadım. Beni buna Kerem inandırdı..."