Truproja

Kapitulli 1

Gjumi m'u prish nga disa zhurma në dhomë. Nuk doja të shihja rrotull, më flihej shumë.
Zhurmat vazhdonin të shtoheshin.
Vendosa të zgjohesha. Shtriva krahët mirë e mirë dhe hapa sytë.

Dhe çfarë pashë?!
Një djalë! Një djalë në dhomën time!

-Aaaaaaa! Kush... Kush dreqin je ti? Pse je ne dhomën time?
Dhe më e rëndësishmja: Çfarë dreqin po ndodh?

-Unë jam truproja juaj. Besoj se kjo iu përgjigjet të gjitha pyetjeve tuaja,- tha ai më një zë të ftohtë akull.

-Më fal, në frigorifer të kanë futur që je kaq i ftohtë? Dhe prit prit... Çfarë the ti?!

Ngrita njërën vetull në formë pyetjeje. Ky nuk duhej të ishte duke folur seriozisht, apo jo?!

-Tallesh apo jo?

-Jo zonjushë, aspak.

Bëra një buzëqeshje ironike dhe i kërkova atij të largohej nga dhoma.

Pra baba, kishe arritur deri në atë pikë sa të më vendosje dhe truprojë mbrapa!

***

U vesha dhe po zbrisja nga shkallët. Te dhoma e ndenjies pashë babain i cili po bisedonte me truprojën tim.

-Çfarë eshte e gjithe kjo baba?

Të dy kthyen kokën nga unë.

-Besoj se e kuptove se që tani e tutje ky do të jetë truproja yt.

-Por unë nuk e dua një të tillë. Nuk kam nevojë për të. Di si të mbrohem vetë.

Nga inati, sa vinte dhe e shtoja zërin.

-Është për mbrojtjen tënde.

-Në qoftë se ti do mbrojtjen time, mund ta lësh punen tende te aktrimit dhe kendimit. Ajo dreq fame po e ben gjithe kete, po te vendos gjithe ata armiq nga mbrapa.

-Ato punë na kane sjellë ketu ku jemi tani.

-Më mirë të mos ishim ketu atëherë. Për ato që ben ti duhet të vuaj une. Pastaj më vendos dhe truprojë mbrapa! Sikur të ishte gjëja më normale që ekziston.

-Kujdes me gjërat që thua! Jam babai yt dhe kam cdo të drejtë mbi ty.

-Por nuk ke të drejtë të dalësh mbi dëshirat e mia! Në rregull? Kjo është jeta ime. Mund të bëj çfarë të dua me të.

-Nuk dua të të ndodhë dicka e keqe!

Sa do të flisja, por në atë moment një zile telefoni u dëgjua. Ishte telefoni i babit. Falenderoja atë që telefonoi, sepse përndryshe situata këtu do të bëhej shumë keq.

U largua për te zyra e tij. Si dukej ishte dicka e rëndësishme.

Aq e inatosur sa isha, mund të ktheja shtëpinë përmbys. Ktheva kokën nga truproja im i cili ishte duke më shikuar.

-Çfarë ke që sheh ti? - i thashë më një ton të lartë zëri dhe u ula për të ngrënë mëngjes duke turfulluar.

***

Për momentin ndodhesha te dhoma ime. Duke bërë çfarë?
Duke shikuar muret! Edhe kjo më kishte ngelur pa bërë.

U ngrita dhe fillova te bëja ecejake në dhomë, derisa dikush trokiti në derë.

-Hyr.

Dera u hap dhe brenda hyri truproja im.

-Çfarë ka? A të thashë se nuk dua të më shqetësosh?

-Babai juaj më tha se dëshironte të fliste me ju.

Mora frymë thellë dhe u nisa për te babai me truprojën nga mbrapa.

Nuk ishte nevoja të shqetësohesha duke menduar se çfarë do të më thoshte ai, sepse e dija shumë mirë se do kërkonte falje. Të ishte për mua, nuk i flisja për muaj me radhë, por kur më kërkonte falje, epo, sikur më ikte inati.

Hapa derën.
Ai kishte ulur kokën dhe po shikonte disa dokumenta qe kishte para.

-Për çfarë doje të flisnim? - i thashë unë me zë të ulët, por që ai e dëgjoi shumë qartë.

E hoqi vëmendjen nga ajo që ishte duke bërë dhe shikoi drejt meje.

-Më vjen keq Adea. Nuk doja të sillesha ashtu me ty, - tha ai dhe erdhi tek unë për të më përqafuar.

-Edhe une e teprova pak. Më fal baba.

-Të dua shumë bija ime.

-Edhe unë.

Babai ishte gjithmone personi me i dashur per mua. Ai kishte qenë idhulli im dhe do te vazhdonte te ishte.

Biseduam dhe pak dhe më pas dola të takohesha me shoqet e mia. Shoqe!

Truproja mbrapa! Më acaroi nervat.
Të paktën u ul larg tavolinës sonë kur shkova te lokali.

Edhe vajzave nuk iu rrinte goja rehat.

-Oh, Zot! Sa i bukur!

-Lëre bukurinë, po shikoja trupin moj vajzë! Wow... Mrekulli! - tha një vajzë tjetër.

-Kushedi si do ishte ta kishe në shtrat atë. Qoftë edhe për një natë!

Do cmendesha.
Me sakte keto më kishin cmendur mua. Nuk e kuptoja se si vazhdoja të shoqërohesha akoma me to!

-Merreni. Do isha shumë e lumtur.

Me të mbaruar fjalinë, sytë e tyre ishin mbi mua.

"Hejjjj... Kujdesni se do të më hani me sy", - doja t'iu thoja ashtu po e lashë fare.

-Vërtet?! - tha njëra me sy ëndërrimtarë.

-Sa mirë do të ishte të kaloje kohë me të!

-Më i bukuri që kam takuar!

Zura kokën me duar dhe nje psherëtimë lodhjeje më doli nga buzët.

-Vajza, nuk mendoni se e tepruat pak?

-Mos je gjë xheloze ti?

Rrotullova njëhere sytë dhe i thashë me tallje:

-Me shumë siguri 'po'. Për të lë edhe kokën.

Çfarë t'iu bëja atyre që ishin aq të trasha sa fjalët që i thosha ato i merrnin seriozisht?!

-Sikur ta dija!

-Por pse? Unë e doja atë për vete.

-Edhe unë.

-E dini çfarë? Unë po largohem.

U ngrita nga tavolina dhe shkova te makina.

-Ku do të shkoni tani zonjushë?

-Në shtëpi. Dhe mos më thuaj më zonjushë. Emri im është Adea. Po ta gërmëzoj: A-D-E-A. Kaq.

Ai nuk tha asgjë, thjesht vazhdoi të ngiste makinën.

Në mendje më kaluan disa mendime djallëzore.
Nuk më kishte njohur akoma truproja im.
Do ta shikonte se çfarë do t'i bëja.