Truproja

Kapitulli 30

Arritem ne shtepi dhe hyme brenda duke qeshur.

-Ishte bukur, - tha Riani.

-E di. Cdo gje qe bej une eshte e bukur. Nuk eshte nevoja ta thuash.

Rrotulloi syte.

-Mos e lavdero veten kaq shume.

-Pse te mos e lavderoj? Une madje meritoj medalje te arte per te gjitha gjerat qe kam bere.

-Meriton medalje per koven me uje qe me ke hedhur, per koven me boje gjthashtu, per ushqimin qe dukej sikur ishte me helm.

-Harrove dhe disa te tjera, po nejse.

Qeshi lehte dhe nuk tha gje.

Shkuam te dhoma e gjumit dhe u shtrime ne krevat te lodhur.

Me vone

-Rian? Riannn?

Nuk mora asnje pergjigje prej tij. Kontrollova ne cdo dhome, por nuk ishte askund.

Psheretiva thelle dhe mora telefonin. Zilja shkoi dhe nuk vonoi shume kur ai e hapi.

-Rian, ku je?

-Dola pak jashte, me duhej te merrja disa gjera.

-Kur mund te kthehesh?

-Per dhjete minuta besoj se do jem aty.

-Mire, mund te marresh...

Nuk me la te flisja, por tha shpejt:

-Me duhet te ik tani. Flasim me vone kur te kthehem.

E mbylli telefonaten pa pritur qe une t'i thosha ndonje gje. E cuditshme.

Vendosa telefonin ne tavoline dhe u ngrita duke bere ecejake.

***

Pashe drejt ores. Kaluan me shume se tridhjete minuta dhe Riani akoma nuk u kthye.

Psheretiva e shqetesuar.
Provova ta telefonoja, por linja dilte e zene.

-Ku dreqin je?

Hapa deren e jashtme. Ndoshta ai ishte aty afer. Dhe ashtu rezultoi. Por nuk ishte vetem. Prane kishte nje femer dhe ishin duke qeshur.

Mendimi i pare: Do lajmeroj prinderit e vajzes qe t'i bejne hallven asaj brunes.
Mendimi i dyte: Duke qene se Riani s'ka prinder, do t'ia bej vete hallven.
Mendimi i trete: Kush rri ben gati leket e varrimit?

I pashe e inatosur te dy.

U afruan drejt shtepise dhe vetem atehere Riani me vuri re.

-Kush eshte kjo shoqja jote e re? Jam shume kurioze te... Lere fare, - thashe kur u ndesha perseri me shikimin e tij pyetes.

Dicka i tha ajo brunia ne vesh dhe ai pohoi duke qeshur.

-Mund te hyni brenda dhe te flisni sa te doni. Dua dhe une te qesh bashke me ju, - thashe me ironi dhe iu bera me shenje nga dera.

-Faleminderit! - tha vajza dhe hyri brenda.

Vertet mendoi ajo se une e kisha seriozisht ate qe thashe?!

Riani shkundi lehte koken dhe hyri brenda.

Hyra dhe une gjithashtu dhe mbylla deren pas vetes duke turfulluar e inatosur.

U ula ne kolltuk, nderkohe qe ata flisnin te patrazuar nga prania ime.
U kollita per te fituar vemendjen e tyre.

Ajo ktheu koken nga une dhe qeshi.

-Me falni. Nuk u prezantova. Jam Ajla.

-Gezohem Ajla. Une jam Dea, - thashe une duke sforcuar nje buzeqeshje dhe ia dhashe doren.