"I-I can't do this anymore Lily! You have to go home!"
Sigaw ni Luke sa kabilang phone. Umiling ako kahit hindi niya nakikita. Sinuot ko ang aking cap.
"Please Luke."
Kanina pa kami nag uusap sa phone. Habang nagbibihis ako paalis papuntang music show.
"Lily your father.... You have to go home. Your father's minions been following me."
"Please Luke don't tell them. I will go home. I promise I will go home. But not now."
Sabi ko sabay kuha ng camera ko at sinukbit ito sa leeg.
"I can't go back if I go home Luke. I can't see them anymore if I go home. Please Luke."
I heard a long pause before hearing a exasperated sigh.
"Fine.... Pl-please call me if something is wrong or you want to go home."
"Okay. I will."
I don't think I will call you, sorry Luke. Sabi ko bago ito binaba. Tiningnan ko ang aking relo.
"Oh great kailangan kong makahanap ng pwesto mamaya."
It's still early but as far as I know they start filming early in the morning. So expected that fansites and ARMYs will be early in the music show to show some support to our Bangtan.
"Ang la-"
Bigla akong nabahing. Inayos ko ang aking jacket. It's so cold. Nasa may bus stop na ako at naghihintay ng taxi. Agad kong tinaas ang aking kamay ng makitang may parating na taxi. Na bahing ulit ako. A sudden cough came out in my mouth.
"I hate cold."
Feeling ko magkakasakit ako ngayon. I pulled out my mask at tinakip ito sa aking bibig. Masyadong malamig and I didn't even give an effort to blow dry my hair kaya heto basa pa rin. Baka kasi crowded mamaya kaya nagmamadali ako.
"Ma'am nandito na po tayo."
I feel so sleepy. Mabigat ang aking katawan. Lumabas na ako ng taxi. Madaming mga fans ang nasa labas. May mga idols ng dumating. Agad akong sumingit sa mga fansites. May nakita pa akong ARMY bombs. Different lightsticks are waving in air and alot of fans are calling other idols name. They are shouting so that their idols will notice them and give them a single smile or a seconds of stares. That's what we do. That is what fangirls do.
"You are born to make other people shout your name!"
Agad akong napailing sa naalala ko. Bigla akong nakaramdam ng hilo dahilan para umalis ako sa mga nagsiksikang tao. Napunta ako sa may gilid kong saan walang tao at umupo sa semento malapit sa mga halamanan sa building.
"I don't like this."
Bulong ko. Ang bigat talaga ng katawan ko.
"Nandyan na ang Bangtan! Ahhh!"
Agad akong napatingin. Okay bakit ang taas ng mga tao dito. Si Jin pa lang ang nakita kong papasok. Tinutok ko ang camera ko. Bahala na kung ulo lang nila makita!
"Yahh! Umalis ka nga dito! Siya yung sasaeng ni Taehyung!"
"Ba't ka nandito?! Manggugulo ka na naman! Umalis ka na!"
Napatingin ako sa biglang kumalabog. May babaeng nakaupo sa lupa. Napatayo ako ng makitang inaayos niya ang nasirang ARMY bomb niya. Tinulak ba siya?
"Naalala mo ba ginawa mo kay Taehyung! Tangina! Umalis ka na bago pa kita mahampas diyan."
"Ang isang sasaeng na katulad mo ay hindi nararapat dito! Yahh ano ba!"
"Unnie tama na. Nakakahiya."
YOU ARE READING
The Bulletproof Fan (Forever) Series II
FanfictionMy LIFE became colorful because of them I decided to live more because of them Their smiles, laugh and group hug is the only thing I need in my LIFE As long as they are complete and happy I WILL BE THEIR FOREVER ARMY