Yazıyor... (Depresif Kız)

16 ¿

"Ah, yavaş ol gerizekalı!"

"Düzgün konuş bak bırakırım kalırsın burda."

"Bok bırakırsın." elleri gevşer gibi olunca saçlarını çektim.

"Tamam sustum. Bırakma!" gülerek daha sıkı tuttu.

Denize düşen yılana sarılır.

"Hep senin yüzünden, anneme ne hesap vereceğim ben?" kafasını eğerek gülünce dudakları alnıma değdi. Ateşe değmiş gibi hemen çektim. Gülmeyi kesti o da.

"Annene bir erkeğin peşinden koşarken duvardan yuvarlandım dersin." dediğinde gözlerimi devirdim.

"Cık, senin bu zekan acaba bir yerden ithal falan mı ediliyor?" mahalleye girerken etrafa baktım. "Sayende artık adım çıkacak."

"Evlenmek falan zorunda kalmayalım da." diye dalga geçtiğinde ona ters ters baktım.

"Allah korusun, şeytan kulağına." kafasına bir kaç kez vurdum.

"Batıl batıl şeyler yapma."

"Sen konuşma bir ya." bırakır gibi olduğunda, "Allah kimseye muhtaç etmesin yok." dedim. Bizim apartmanın önüne gelip kapıyı açtı. Asansöre binmeden merdivenlere yöneldi.
Üç kat çıktığımızda Alper kıpkırmızı olmuştu. Dudaklarımı birbirine bastırdım. Hayır, gülme. Sakın.

Kapının önüne geldiğimizde ben uzanıp zile bastım. Alper ben kucağında olmama rağmen bir sürü sokak yürütmüştü ve hiç itiraz etmemişti.

Güçlüydü.

Kapı açıldı. Annem önünde bulaşık önlüğü elinde sarı mutfak beziyle bize baktı. Gözleri önce beni buldu. Sonra beni taşıyan Alper 'i ve o gözler kocaman açıldı.
Bayılır gibi olduğunda "Anne!" diye bağırdım. Annem duvara yaslanıp ayakta durup gözlerini kırpıştırdı.

"Neler oluyor burda?" diye sert bir sesle sorduğunda hemen masumane bir şekilde anneme bakıp, "Ben ayağımı burktum. Basamıyorum. Alper abi'de," Alper 'in gülüşü kulağıma geldi ama bozmadım. Abi ne Allahesen? "Aynı zamanda okulumuzda basketbol antrenörü, beni bırakmadı sağolsun taşıdı." annem Alper' e baktı.

"Sağol evladım." diyerek kapıyı açtı. Alper içeri girerken kulağıma eğildi. "Abi ha?" dedikten sonra güldü.

Beni salona getirip koltuğa bıraktı.

"Ben gideyim o zaman," dediğinde annem omzunu sıktı. "Yemeğe kal oğlum istersen."

"Yok annem bekler." dedi Alper. "Reyhan sultan babam nerde?" annem kafasını saate çevirdi. "Gelir birazdan." Alper boğazını temizleyip "Tamam o zaman Reyhan hanım, ben gideyim daha fazla sorun çıkmasın." dedi. Annem Alper 'i yolcu ederken bende arkama yaslandım. Annem içeri girip tam karşıma oturdu.

"Anneciğim?"

"Nehir Alya Erel." dedi otoriter bir şekilde.

"Bana hemen gerçeği söylüyorsun." dediğinde alt dudağımı ısırdım. "Anne val-" koluma vurdu. "Bak çarpılacak.!"

"Bu çocuk kim?"

"Komşunun oğlu." diye ağzımda geveledim. "Bizim okulda antrenör. Falan filan." bir şey söyleyecekken kapı açılma sesi geldi. Annem ayağımı kucağına alıp moraran yeri ovmaya başladı.

"Bu iş burda bitmedi." diye söylendiğinde duymamış gibi yaptım.

Babamda salona girdiğinde bizi görünce hemen yanıma geldi. "Hayırdır ne oldu?" dediğinde annem birkaç bir şey söyledi. "Doktora gidelim." diye öneri sunduğunda babam, annem "Geçmezse gideriz." dedi.

Annem önüme tepsi koyduğunda hala bana gözleri kısık bakıyordu. Yemekten sonra babam sayesinde odama gelmiş şimdi ise telefonumda WhatsApp 'ta geziniyordum.

Kızlar grubuna eklendiniz.

Telefona gelen mesajlarla gözlerim kocaman oldu.

Alper' in resimlerini atıp yorum yapıyorlardı.

+90536: Alya sen komik kıza benziyorsun, biraz sende yorum yap canım ya.

Siz :

Gruptan ayrıldınız.

Bu kızlar tam bir gerizekalı,

ge-ri-ze-ka-lı.

+90546:Alya bir şey soracaktım.

Ne var, ne var ne?!

Siz: Ne bekliyorsun sorsana.

+90546:Kim olduğumu biliyor musun?

Siz :Yo.

+90546: Ben Mert. Basketbol takımının kaptanıyım.

Hoba.

Oy vermeyi unutmayın lütfen. ( Mert Alya'nın çıplak gördüğü çocuktu.)