Yazıyor... (Depresif Kız)

¿ 1

Eğlence amaçlıdır.

( Sadece birkaç rica. Yaptığınız yorumlara dikkat edin. Lütfen birbirimize saygı duyalım. Kafanız dağılsın eğlenin diye yazdığım kurguya haksızlık etmeyin. Kurguda birbirinizle kavga etmeyin. Yapılan tüm yorumları okuyorum. Geç gördüğüm için cevap vermediklerim oluyor ama lütfen kırmak, üzmek, utandırmak bize bir şey kazandırmaz. Mümkün olduğunca uygulamada eğlenin ve söylemeden geçmek istemiyorum kurguyu hangi kafayla yazmışsam yazım yanlışları çok fazla. Zaten yazalı iki yıl olacak galiba iki yıl önce yazım kuralları hakkında bilgim sıfırmış herhalde Türkçe hocalarım görseler benden utanırlardı. Affınıza sığınıyorum. Düzenlemek çok meşakkatli bir iş ve ben uğraşamıyorum cidden. Neyse bu kadar :D)

İyi okumalar.

Yazıyor...

Yağmur : Gelecek misin? Seni bekliyorum.

Siz: Yok git sen.

Yağmur : Arıyorum, yine depresyon mod on belli.

Siz : Yağmur konuşmak istemediğim zaman zorlama.

Yağmur : Bana ne, bana ne! :D

Yağmur kişisini engellediniz.

Yataktan kalkıp esnedim. Yarın okulun ilk günüydü. Yaz tatili (ne kadar tatil diyebilirsek) bitmiş, çileli okul günleri vakti gelmişti. O sınav senin bu sınav benim zamanlarında tatili bekleyen biz öğrenci milleti tatil geldiğinde de sıkıntıdan okulun açılmasını beklerdik.

Benim  gibi bir kızsanız özellikle bu hayat daha zordu.

Ben Nehir Alya  Erel.

Depresif kız diyorlardı. Ergenlikten olduğunu düşünen ailemle psikoloğa bile gitmiştik.

Sonuç, belirsiz.

Mutlu olamama gibi bir hastalığım vardı sanırım. Huysuzdum. Gülmezdim. Ayak uydurmazdım. Kavgacı bir tiptim. Bu yüzden testlere bile gönderilmiştim. Sorunumun ne olduğunu bilmiyorum. Sorunum var mı onu da bilmiyorum. Herkes mutlu değil ki? Gülümseyenler mutlu mu?

Mutluluk nedir?

Evet zincirleme soru zincirine hoş geldiniz.

Aslında kendi içimde çok iyi hissediyordum.

İçe kapanık. İç dünyasında yaşayan bir ergendim. Evet ergen olduğumu kabul ediyorum.

Kendime amaç  bulmak  için zorla kendimi birilerine aşık etmeye çalışırdım çoğu zaman . Seviyorum derim ama çabucak geçer. Üzülmüyorum. Millete yalandan yere anonimlik bile yapmıştım.

Cidden, huysuz bir kızdım.

Katlanamıyordum. Katlanılmazdım da.

Pencereden dışarı baktım. Karşı apartmana yeni bir aile taşınıyor olmalıydı. Balkona, bu yağmurda birisi çıktı. Perdeyi araladım.

Kollarını iki yana açtı.

Yukarıya kafasını çevirdi. Islandı.
Islandı.
Islandı.

Bir kadın geldi. Büyük ihtimalle ona içeri girmesini söyledi.

Bakmadı.

Yirmili yaşlarda birine benziyordu.

Yirmi yaş sendromlu?

Kafasını indirdi. Göz göze geldik. Perdeyi çektim.

"Alya yemek hazır!" telefonumu yatağıma attım.

"Alya."

"Alya."

"Anne ölmedim. Geliyorum anne."

"Hadi çabuk ol."

"Çünkü yemeği uzaylılar falan götürür."

****

Gittiği yere kadar arkadaşlar.

Oy vermeyi unutmayın lütfen.