Back To Each Other Arms

Chapter Twenty Four

BACK TO EACH OTHER ARMS

Habang papasok ako sa kwarto kung saan siya nakaadmitt i can feel my heart beat starting to run like a horse running on the racetrack.


Nagpakawala muna ako ng isang malalim na paghinga bago ko tuluyan pinihit ang door knob.


I saw an angelic beautiful face sleeping. Dahan dahan akong lumapit sa kanya. I sit on the chair beside her. And reached her hands and slowly bring it to my cheeks.


Hindi ko alam na bigla akong naluha while watching her. After knowing na nawala sa sunog ang bahay na pinundar ng uncle niya. Ay naramdaman kong nasasaktan ako. Lalo na dahil alam kong dahilan na naman ito para masaktan si Ally.


I slowly kissed her hands. And talk to her.


“I’m sorry Ally. I know i done something to you. And i wasn’t sure if i done it against your will. I’m very sorry. But, i promise i will always be here for you. And i am very sure i do really love you. And i will fight for my love for you.”


After saying all those words. I kiss her on her forehead and leave her for a little time. Kailangan ko din kasing tulungan ang pamilya niya. So i decide to find a place where they can all stay after she wake up.


Kaya mabilis na akong sumakay ng sasakyan ko at puntahan ang si Mommy. I know she can help me very well.


Habang nagmamaneho ako. Hindi nawawala sa isip ko ang mga konti at malalabong imahe sa nangyari sa amin ni Ally. Hindi ko maiwasan hindi mapangiti. Lalo na ang pakiramdam na naramdaman ko ang bawat balat ni Ally.


Pakiramdaman na tila ayokong mawala sa aking alaala. At ang malaman sa akin ibinigay ni Ally ang buo niyang sirili.


Damn how lucky are you Craig Lancellot Anderson..


Kasabay ng pagsigaw ko ng mga iyon sa aking isipan ay kasabay din ang napakalaki kong pagkakangiti.


Nabali lang ang atensiyon ko ng marinig kong mag-ring ang phone ko na nasa bulsa ng jacket ko sa may passenger seat.


Agad ko naman itong kinukuha dahil alam kong si Mommy ang tumatawag dahil nagtext ako sa kanya na tawagan niya ako agad dahil kailangan ko ang tulong niya. Ito din ang unang beses kong hihingi ng tulong sa kanya.


Habang patuloy ako sa pagkapa ng cellphone ko hindi ko namalayan nahulog ko pala ito. Kaya naman mas nahirapan akong hanapin iyon buti nalang at nag-red light ang traffic light.


Kaya naman mas nagkachance akong kapain ito kung saan ito nahulog. Agad ko naman itong nahanap.


“Got it.”


Hindi ko alam ng sasagutin ko ang tawag ay naramdaman ko nalang may malakas na sumalpok sa kotse ko at nakita kong nagpaikot ikot ang palagid ko. Hanggang sa nakaramdam ako ng isang malakas na impact.


“Ally,”


Nabanggit ko pa ang pangalan ng babaeng minamahal ko na ngayon habang nakatingin sa cellphone kong hawak hawak bago tuluyan pumikit ang mga mata ko.











Nagising naman ako bigla dahil pakiramdaman ko ay naramdaman ko ang kamay ni Lance na humawak sa kamay ko. Nararamdaman ko pa ang mainit niyang palad.


“Glad you’re awake. May masakit ba sayo.”


Umiling lang ako sa tanong na iyon ni James Matthew na tumayo mula sa sofa na kinauupuan niya.


Bigla naman akong natingin sa paligid dahil alam kong wala ako sa isang ordinaryong kwarto.


“Yes. Nasa ospital ka. You passed out. Kaya i rush here in the hospital.”


Hindi ko alam na pinagmasdan na pala agad ni James Matthew ang kilos ko.


“James Matt—”


Hindi pa man natatapos ang sasabihin ko ay biglang tumunog ang phone ni James Matthew. Tumingin muna ito sa akin bago sinagot ang tawag.


Pero hindi ko alam kung bakit bigla akong kinabahan ng sobra ng tumingin sa akin si James Matthew na may pag-aalala sa kanyang mga mata.


Mas tumindi ang kaba ko ng matapos na ang pakikipagusap niya ay agad itong lumapit sa akin at hinawakan ang kamay ko.


Hindi ko maiwasan magtaka at mas mag-alala dahil mas nakikita ko ng malapitan ang mga pag-aalala sa mata ni James Matthew. Nakita ko rin kung pano lumunok siya ng malalim bago nakapagsalita.


“You should rest more. Tatawag nalang ako ng nurse na magaasikaso sayo. I really have to go.”


Ramdam na ramdaman ko sa boses ni James Matthew na may nangyari at alam kong ayaw niya itong ipaalam sa akin. Kaya naglakas loob na akong magtanong.


“James Matthew. May nangyari ba. May p-problem b-ba?”


Hindi ko naiwasan hindi magaralgal dahil sa kabang nararamdaman ko. Lalo na ng mag-iwas ng tingin si James Matthew nang magtanong ako. Hindi ko narin naiwasang hindi maluha dahil pakiramdam ko may hindi magandang nangyari.


“James Matthew, P-please. May nanyari ba. M-may nangyari b-ba sa T-tiya a-at Pinsan ko.”


Nakita kong ngumit ng konti si James Matthew bago nagsalita. Kaya parang may konting aliwalas sa kabang nararamdaman ko at sa naiisip ko.


“They’re both fine. Actually nagpapahinga ang auntie mo sa kabilang kwarto. Kasama niya ang pinsan mo.”


Nakahinga ako ng konti nang malaman maayos ang lagay ng tiya at pinsan ko. Pero hindi parin nawawala ng lubos ang kaba ko. Lalo na ng muling mag-ring ang phone ni James Matthew.


Tumingin muna ito sa akin at ngumit ng pilit habang binitawan ang kamay ko na kanina niyang hawak. At lumayo ng kaunti bago sinagot ang tawag.


“Damn,!! how is he.!!”


Nagulat ako at agad napatingin kay James Matthew ng marining ang sinabi niya. Biglang mas tumindi ang kaba ko ng marinig ko ang sinabi na iyon ni James Matthew.


“Okay. I’ll check on him. I am here in the same hospital. Okay bye.”


Sino kaya yun tinutukoy niya na naandito rin sa ospital na ‘to.


Agad lumapit sa akin si James Matthew at niyakap ako. Hindi ko naman maintindihan ang ikinikilos niya. Ang weird nito para sa akin.


“Everything will be alright. Ally. So be strong.”


Parang mas lalong kinurot ang puso ko sa kaba ng sabihin iyon ni James Matthew habang humigpit ang pagkakayakap niya sa akin.


“James Matthew anu bang nangyayari.”


Hindi ko narinig na sumagot si James Matthew sa tanong ko. Bagkus ay bumitaw na ito sa pagkakayakap. At tumitig sa akin bago nagsalita muli.


“You better eat. And be healthy and strong. Okay. I have to go. I’ll be back later.”


Hindi pa man ako nakakasagot kay James Matthew ay patakbo na itong lumabas ng kwarto.


Namalayan ko nalang napahawak ako sa aking dibdib. Dahil hindi pa nababawasan ang kaba ko ay mas lalo pa ata itong nadagdagan dahil sa sinabi ni James Matthew.


“Anu kayang ibig sabihin niya. Be strong? Anu bang nangyayari.?”


Nabaling lang ang atensiyon ko sa nurse at doctor na pumasok. Agad akong chineck ng doctor at ang nurse naman ay lumabas saglit at nang bumalik ito ay may dala nang pagkain.


Kaya naman kahit wala akong gaanong gana kumain ay pinilit ko nalang. Nasabi din kasi ng nurse na bilin daw ni James Matthew na kailangan kong kumain kaya wala narin akong nagawa kundi kumain dahil nakabantay din ang nurse.


“Ahhm—”


Hindi naman ako agad nilingon ng nurse. Kaya tumayo ako at lumapit nurse na nagaayos ng pinagkainan ko sa table malapit sa kama.


Medyo okay na naman ang pakiramdaman ko kaya nagawa ko nang tumayo at lumapit sa nurse. Magpapaalam sana kasi ako na pupunta ako sa kabilang kwarto kung nasaan ang Tiya at Pinsan ko.


“Ah, ms. Gusto ko sana pumunta sa pamilya ko sa kabilang kwarto. Siguro naman nasabi din sayo yun ni James Matthew. Na nasa kabila lang ang tiya at pinsan ko.”


“Opo. Ma’am nasabi po ni Mr. Williams.”


“Ibig sabihin pwede akong pumunta dun.”


Nagulat naman ako sa reaksyon ng nurse dahil bigla itong napatungo. Para tuloy naghihinala ako na may nangyayari.


“A-ah ma’am. Bilin po kasi ni Mr. Williams wag muna po daw kayong palalabasin ng kwarto. Kasi kailangan niyo pa pong magpahinga. Ininform narin po ang tiya at pinsan niyo tungkol dun.”


Nakukutuban ko talagang may hindi tama dito. Bumalik na naman tuloy ang kaba sa dibdib ko.


Kaya naman agad ko nalang pinuntahan ang gamit ko sa may side table ng kama. At hinanap ang cellphone ko.


“Nakakainis Lowbat.”


Mahina kong sabi sabay napatingin ako sa nurse na para bang inoobserbahan ang bawat kilos ko. Kaya naman umakto lang ako ng normal dahil alam ko may nangyayari nang hindi tama.


Kaya naman umupo ako sa gilid ng kama at nagiisip. Paminsan minsan din ay pinagmamasdan ko ang nurse na palihim na kinukuha ang cellphone sa bulsa niya at palihim na nagtetext at nagbabasa ng text.


Dahil sa nangyayari hindi ko maiwasan hindi magisip ng hindi maganda. Naiisip ko baka may kung anung nanyayaring masama.


Bigla ko din naisip si Lance. Dahil imposibleng hindi siya pumunta dito. Imposible rin hindi niya alam na naandito ako.


Nakakapagtaka naman.. kailangan ko makalabas dito. O makapagcharge manlang ng phone..


Agad akong nagtungo sa banyo na sa kwarto doon ay huminga ako ng malalim. Desidido akong makalabas dito dahil hindi ko gusto ang ganito.


“A-ARAY.. ARAY ANG SAKIT.”


Mabilis ko naman narinig ang pagkatok ng nurse sa pinto ng banyo at sinubukan pa nito buksan iyon buti nalang ay inilocked ko iyon.


“Ma’am okay lang po ba kayo. Anu pong nangyari sa inyo dyan sa loob.”


Hmm mukhang kakagat..


“Masakit yung puson ko. May menstruation na ata ako. Kailangan ko ng gamot.”


“Ah Ma’am sigurado po ba kayo.”


“Oo, kailangan ko ng gamot at saka orange juice.”


“Po, ma’am. Masama po ata ang orange juice sa—”


Hindi ko na siya pinatapos sa pagsasalita dahil medyo nainis din ako sa kanya. Kaya nagpatuloy nalang ako sa pag-arte.


“Aray talagang masakit na. Kailagan ko na ng gamot at orange juice. Sige na oh.. A-ARAY”


Mukhang nataranta narin ang nurse at narinig ko din na may sinusubakan itong tawagan. Pero hindi sinasagot ang tawag niya.


“Aray. Pakibilisan naman oh..”


“Opo sige po Ma’am kukuha na po ako. Sandali lang po pupunta ako pharmacy ng ospital para sa gamot.”


“Bilis mo naman oh..—”


Nang maramdaman kong lalabas na siya ng pintuan agad akong sumigaw.


“Ah pati pala napkin ha. Yung Kotex with wings. Please ha bilisan mo..!”


“Opo sige po ma’am”


Agad akong pumuwesto sa pintuan at idinikit ang tenga ko upang masiguro ko na lumabas na siya. Nang masiguro ko ay agad akong lumabas.


Sinilip ko muna siya sa labas bago ako tuluyan lumabas at pumunta sa kabilang kwarto.


Laking gulat ko ng pagbukas ko ng pinto sa kabilang kwarto ay hindi ang tiya at pinsan ko ang nakita ko doon.


Hindi na ako humingi ng pasensya ay agad akong naglakad lakad. Sinusubukan kong buksan ang cellphone ko kahit alam kong hindi ito mabubuhay.


Naramdaman ko rin na mas kinakabahan ako ngayon sa nalaman ko na wala pala dun ang tiya at pinsan ko.

Hindi ko rin maiwasan hindi makaramdam ng galit. Dahil pakiramdam ko ay may inililihim sa akin si James Matthew.


Nagpatuloy ako sa paglalakad naisip kong magtungo sa front desk ng ospital para makakuha ng information kung andito rin ba ang tiya at pinsan ko.


Nang palabas na ako ng elevator agad kong nakita si James Matthew na papalapit habang nagdadial sa kanyang phone.


Agad akong bumalik sa loob ng elevator at tarantang pinindot ang botton pababa sa first floor ng ospital.


Nang marating ko ang first floor. Agad akong naglakad pero hindi ko alam kung saan ako pupunta. Masyadong malaki ang ospital na ‘to.


Habang palinga linga ako dahil inaalam ko kung saan ako pupunta. Napansin ko yung nurse na nagbabantay sa akin na may dalang paper bag. At maliit na try ng gamot habang may kausap sa kanyang cellphone.


Nasisiguro na si James Matthew ang kausap niya. Kaya naman sa kaba ko na makita niya ako. Agad akong tumakbo. Hindi ko alam kung saan ako dinala ng mga paa ko sa pagtakbo.


Napansin ko nalang ang isang malaking sign na ang nakalagay ay Emergency Area.


Nang mabasa ko iyon parang may kung anong humihila sa akin na lumapit sa isang malaking sliding door na may nakasulat na Emergency Room. At nakailaw ito. Ibig sabihin may taong ginagamot or inooperahan sa loob.


Habang papalapit ako ay ganun din ang pagbilis ng tibok ng puso ko. Para bang may isang taong mahalaga sa akin ang nasa loob ng silid na iyon at nag-aagaw buhay.


Nang mas malapit na ako ay naramdaman kong nanlambot ang tuhod ko sa hindi ko maipaliwanag na dahilan. Sobra narin ang panginginig ng katawan ko. Pero hindi ko iyon iniinda.


Nagulat naman ako ng isang dipa nalang ang layo sa pintuan ng ER. Ay may nurse na lumabas at patakbong umalis napansin ko din ang duguan nitong suot.


Hindi ko alam kung bakit mabilis kong hinawakan ang pasarang pintuan. Kaya naman hindi ito tuluyan nagsara. At unti unti kong tiningnan kung sino ang nasa loob.


Parang gumuho ang mundo ko ng makitang si Lance ang nasa loob at halos hindi magkanda-ugaga ang mga doctor at nurse sa paggamot sa kanya.


“L-Lance”


Halos parang walang lumabas na boses sa akin ng sambitin ko ang pangalan niya. At ang mas nagpahirap sa aking nararamdaman ang makitang biglang huminto ang heart beat ni Lance. Kaya naman agad akong napasigaw.


“LANCE..”


Agad naman napatingin sa akin ang doctor at nurse. Kaya agad akong pinigilan ng isang nurse na malapit sa akin upang hindi makalapit kay Lance. Pero ginagamit ko ang natitira kong lakas na pinipilit makalapit sa kanya. Nagmamakaawa rin ako at halos maglupasay na ako sa sahig para makalapit sa kanya. Hindi ko narin alintana ang mga luhang naguunahanang pumapatak mula sa aking mga mata.


“Please.. hayaan niyo kong makalapit sa kanya. LANCE”


“Ma’am hindi po pwede. Off limit na po dito.”


“Hindi. Kailangan niya ko. Please. Lance gumising ka. LANCE.”


Hindi kinakaya ng puso ko na makita kung paano hindi bumabalik ang heart beat niya at kung paano parang gusto nang sumuko ng doctor dahil parang ayaw nang lumaban ni Lance.


Mas lalo naman akong nakipaglaban ng lakas makalapit sa kanya. Hindi ko rin alam kung saan nanggaling ang lakas na iyon at naitulak ko ang dalawang nurse na umaawat sa akin at agad akong nakalapit kay Lance.


“LANCE LANCE, gising. Nangako ka diba. Nangako ka na hindi mo ko iiwan. Na palagi ka lang sa tabi ko. Lance. Please. Please naman oh  gumising ka please. LANCE., parang awa mo na.”


Akmang pipigilan sana ako ng nurse na umaawat sa akin kanina ng sabihin nang doctor na hayaan muna ako. Kaya naman nagpatuloy lang ako sa pakikipagusap sa kanya habang hawak hawak ang kamay niya.


“Lance. Please.. wake up.. wag ngayon lance. Wag ngayon. Ikaw nalang ang meron ako. Please. I beg you. Wag mo naman akong iwan ng ganito. LANCE MAHAL NA MAHAL KITA.”


Napatingin naman ang doctor sa nurse na nagsalita  na nagchecheck ng pulse at blood pressure niya.


“Doc, he’s starting to change.”


“Thats good. Everyone get ready.”


Agad naman lumapit sa akin ang doctor.


“Continue talking to him. I think he wanted to hear  your voice.”


Agad naman akong tumango. Narinig ko pang sinabi ng doctor na bigyan ako ng proper hospital gown at manatili sa tabi ni Lance. Habang patuloy sila sa pag-opera sa kanya. Hindi ko na ininda ang mga nakikita ko. Dahil isa lang ang nasa isip at puso ko. Ang mabuhay ang taong mahal ko.

LadyCovetStories ♡