Back To Each Other Arms

Chapter Forty Seven

BACK TO EACH OTHER ARMS

Chapter Forty Seven.

Nalimpungatan ako ng maramdaman kong wala na akong katabi. Kaya naman mabilis akong napabangon. Napatingin naman ako sa alarm clock na nasa gilid ko. Nanlaki ang mata ko ng makitang mag-aalas otso na ng umaga. Kaya naman nagmadali na akong tumayo mula sa kama at kinuha ang bag ko na nasa sofa sa kwarto niya.

Nagmadali na akong bumaba sa hagdanan ng mapansin kong wala ng nakakalat dito. Kaya dahan dahan akong nagpatuloy sa pagbaba mula sa hagdan. Halos napikit din ako dahil nakakapagtaka na maayos na ang lahat. Parang hindi ito dinaanan ng bagyo, wala na ang mga basag at sirang gamit.

Nanaginip ba ako.

Napapitlag naman ako ng may marinig akong kumakanta sa may kusina. Kaya agad akong nagtungo doon. Nasa may pintuan na ako ng kusina ng bigla niya akong mapansin.

"Good Morning Gorgeous."

Hindi naman ako makapaniwala sa nakikita ko. Maayos narin kasi ang kusina. At ang makitang masayang masaya at masigla si Lance. I can't believe to this after i just slept. Mukha atang nag-magic siya at ganito kaayos ang lahat.

Dahil sa pagkagulat ko hind ko napansin na nasa harapan ko na pala siya at binigyan ako ng isang halik sa noo.

"I understand it's a bit early."

"H-huh?"

Hinila nalang niya ako papunta sa bench sa kusina, dahil parang wala ako sa sarili.

"Let's have our breakfast."

Tumango nalang ako sa kanya.

"Do you want coffee?"

"Y-yeah."

"Sugar and cream?"

"Yeah, j-just one teaspoon of sugar."

"As you wish."

Nakagat ko nalang ang pang-ibaba kong labi dahil parang hindi siya ang kasama ko kagabi. Naalala ko tuloy kung papaano ko siyang nakita kagabi. Ibang iba siya kagabi. Ngayon ay napakasigla niya, I even notice he save and he smells so good. Eventhough i can still see some mark of him being wasted from few days ago. But he really look different today.

"Here's your coffee--"

Agad ko naman tinikman ang kape. It taste so good.

"Made by love."

Nasamid naman ako dahil sa karugtong na sinabi niya.

"Ally are you okay?"

Nakalapit siya agad sa akin at hinawakan ako sa aking balikat. I can how he was really sincere about being concern. Kaya ngumiti nalang ako sa kanya at tumango-tango. At nakita ko kung paano siya napabuga ng paghinga bago nagsalita.

"Maybe my coffee is bad."

Napatawa naman ako sa kanya dahil para siyang bata na nag-failed sa isang subject.

"It's not bad. It's actually taste good."

"Really?"

"Yeah, let's eat. Coz i need to go home, Maybe the twi---"