Back To Each Other Arms

Chapter Thirty Eight

BACK TO EACH OTHER ARMS

Chapter Thirty Eight.

Para akong mababaliw kakaisip kung anu ba talaga ang dapat kong paniwalaan. Lalo na ng maalala ko ang sinabi ni James Matthew noon. Na wala siyang balita tungkol kila Lance. At may ipinakita pa siya sa akin na balita na engaged na si Lance at Brenda.

Anu ba talaga ang totoo?

"Alam kong magulo pa para sayo ang katotohan pero iyun ang totoo. I did all my best to find you for the past few years. Please believe me, or even try to find what's the truth is."

Hindi ko na napansin na hawak na niya pala ang kamay ko at ganun na siya kalapit sa akin. Wala ako sa tamang pagiisip ngayon para pumasok lahat iyon sa utak ko at intindihin dahil magulo ito, may mga alam ako na hindi ko na alam kung tama pa ba.

Hindi ko naiwasan hindi maluha dahil sa gulong gulo ang aking isipan. Hindi ko na kaya na ata kaya pang magpatuloy sa mga pwede ko pang malaman. At isa pa na kung totoo lahat ng sinasabi ng mga taong nasa paligid ko.

"Ally please don't cry."

Patuloy lang siya sa pagpahid ng luha mula sa aking mga mata.

"I hate seeing you crying. Please. This is going to be fine. Now that you know what happen. And its to you now who do you wanna believe."

"Leave, please Lance, I had enough, please just go. I want to rest."

"Okay, i understand, I'm very sorry. But please consider what i told you. And please let's talk more when you're really ready. I got so much to tell you."

Hindi na ako sumagot sa kanya. Instead i just lay on my left side and didn't watch him leaving. Hindi ko alam kung bakit parang mas nasasaktan ako sa nalalaman ko mula sa kanya. At ang isiping maraming itinatago sa akin si James Matthew.

Hinayaan ko nalang ang sarili kong umiyak hanggang sa hindi ko na namalayan na nakatulugan ko na pala ang pagiyak.

Nagising nalang ako sa halik na nararamdaman ko sa aking pisngi. Kaya unti unti akong nagmulat. At ganun nalang ang gulat ko ng makita ko ang kambal ko.

"Mommy."

"My baby girl. How did you get here."

Agad itinuro ni Lucy ang kasama niya na nasa sofa. At hindi ko naiwasan hindi mapabangon at mapaupo dahil nakikita ko lang naman ngayon si Lance at si Larry na magkasamang natutulog sa sofa. Ganun nalang ako inakyatan ng kaba sa aking buong katawan.

Pero may parte sa aking sarili na tumatalon sa tuwa habang pinagmamasdan ang mag-ama. Hindi ko alam kung paniginip ito, dahil kung ganun parang ayoko munang magising. Isa ito sa pinapangarap ko noon ng pinagbubuntis ko palang sila.

"Mommy are you okay, why are you crying?"

"Sorry Baby, Mommy is fine, i j-just missed you and your brother."

Niyakap ko ng mahigpit si Lucy habang nakatitig sa mag-amang mahimbing na natutulog sa sofa. Hindi ko maiwasan hindi mapangiti. Dahil ito din ang matagal na inaasam ng mga anak ko. Pero alam ko hindi ito magiging madali para sa aming lahat. Dahil andun parin ang pag-aalala ko na baka ito ang maging dahilan para magkahiwahiwalay kami ng anak ko.

At hindi ako papayag na mangyari yun. Hindi ko hahayaan na ilayo niya sa aking ang anak ko. Hindi, Hindi mangyayari iyon.

"M-mommy i can't breathe."