× MUCİZE ×

M-24 "Cennete Yakın!"

Merhaba Caniçlerim...

Medya da Can Bey var. Gözleri burada tam belli değil ama Allahsızın gözleri çok güzel.

***** İyi okumalar *****

Kapıyı kapatıp arkasına yaslandım. Bugün olanların ağırlığıyla derin bir nefes verdim. Çok şey oldu. Bir gün 24 saat için çok şey oldu. Kol saatime baktım. Artık bitmişti. Geride kalmıştı tüm olanlar. Yeni bir güne girmiştik ve beni daha başka şeyler bekliyordu.

Annem sevinçten ağlamış, babam duygularını belli ederek açıkça bana gülümseyip sarılmıştı. Beni odama gönderdiklerinde yaptığım tek güzel şey olduğunu anladım. Tedaviyi kabul etmiştim. Pişman olmayacağım. Artık sinir krizlerimi, panik ataklarımı kontrolüm altına alacağım. Bunu başarmak zorundayım. Çünkü hayatımın geri kalanını böyle yaşamak istemiyorum.

Tekrar derin bir nefes verip içimdeki düşünceleri hafifletmeye çalıştım. Tavana baktım. Bugün olanları tekrar tekrar düşündüm. O Anıl denen psikopat bana hiçbir şey yapamaz. Ondan korkmuyorum. Kumsal da umrumda değil. Ne yapmak istiyorsa onu yapsın! Can... ah Can...  Onun yüzüne nasıl bakacağım? Kızaran yanaklarımı tuttum. Herşeye rağmen beni öpmek istemesini düşündüm. Kendi kendime sırıtmamın sebebiydi.

Ben gülerek tavana bakarken camdan 'tak' diye bir ses geldi. Ciddileşip kendimi topladım. Ne oluyor? Ses tekrar gelince birinin cama tıklattığını anladım. Ama yerden çok yüksekteyiz bu mantıken imkansız. Elime öylesine komidinde duran vazoyu alıp temkinli adımlarla ilerledim. Perdeyi sıkıca kavrayıp tekrar bir nefes verdim ve hızla açtım. Gördüğüm manzarayla şoklara girerken asla bir daha, bundan daha kötü ne olabilir demeyeceğime söz verdim. Penreceyi açtım.

"Can?" Vazoyu yere bıraktım. "Senin burada ne işin var? Nasıl çıktın buraya?" Hiç umrunda değildim. Gülüyordu. Pencereye yaklaşıp aşağı baktım. Merdiven mi? Ah Tanrım!

"Seni görmeye geldim." Ağızını yamultarak konuşuyordu ve içki kokuyordu. Bir bu eksikti.

"Sen sarhoş musun?"

"Hayır!" Dedi küçük bir çocuk gibi.

"Ah tabiki sarhoşsun. İyi ki aşağı düşmedin."

"Yanlış anladın. Herşeyi yanlış anladın. Kumsal..." kapı çalınınca sustu.

"Hayal? Annecim."

"Kahretsin. Burada bekle. Ses yapma sakın." Diyince leyla leyla etrafa bakıyordu. Perdeyi çekip yatağıma atladım. Tam o anda annem kapıyı açtı ve başını hafifçe içeri soktu. Odayı taradı ve bana bakıp güldü. Tüm bunları saniyeler farkla hızlı bir şekilde yapmıştı.

"Üşüyor musun? Battaniye getireyim mi sana?"

"Hayır-" sözümü kesip "Aaa" diye sitem edercesine bağırdı.

"Penceren açık. Hasta olacaksın." Annemin kapıdan içeri girip pencereye yürümesi.

Türü: Korku, Gerilim
Imdb: 9.1

Yataktan çıkıp pencereye nasıl gittiğimi bilmiyorum ama yetişmiştim işte. "Elleme annem. Ben... ben... odayı havalandırıyorum. Kaç gündür boştu ya. O yüzden."

"Yeter havalandırdığın. Unutursun kapatmayı."

"Unutmam anne. Merak etme. Hadi iyi geceler. Öptüm bay.." diyip, o ne olduğunu anlamadan suratına kapıyı kapattım. Çok ucuz kurtulduk. Çok ucuz...

Olanları sindirmek için gözlerimi kapatmıştım ki arkamdan 'küt' diye bir ses geldi. Arkamı döndüğümde yerde yatan bir adet Can insanı. Yanına gittim.