The Wolf Girl

*/* veertien */*

p.o.v Rodolf

Het verhaal geeft me rillingen. Ik heb zo'n zelfde verhaal gehoord van mijn vader. Maar dan vanuit zijn kant. 'Hoe heet uw roedel Alpha' vraagt Caro's grootvader.

'Whitelake' zeg ik rustig.

'De roedel waar jullie bij hoorden' zegt opa tegen Caro, 'zij hebben jullie ouders laten stikken.'

'Wacht eens even' zeg ik snel, 'heeft u ooit mijn vaders kant van het verhaal gehoord?!'

'Die kant doet er niet toe' zegt hij kwaad, 'ik laat mijn kleindochter niet met een weerwolf trouwen! Om vervolgens in de steek gelaten te worden!'

'Ik zou mijn mate nooit in de steek laten!'

Opeens springt Caro op en rent weg. Ik wil achter haar aangaan maar de grootvader springt op. 'Laat haar met rust' roept hij.

Ik kijk hem kwaad aan. 'U heeft geen idee wat mijn ouders hebben doorstaan toen.'

'Ze hebben ze laten stikken, dat was dan hun eigen schuld!'

'Nu houd u op met mijn ouders te beledigen' grom ik.

Ik zie hem even terugdeinzen voordat hij gaat zitten. 'Mijn vader heeft nachtenlang wakker gelegen van die aanval, hij verloor zijn beste vriend! En mijn moeder één van haar beste vriendinnen. Mijn vader en zijn mannen hebben geprobeerd om bij het huis te komen, maar het was al te laat. Twee wachters zijn Lore en Caro achterna gegaan. Ze zijn ze gevolgd om er zeker van te zijn dat ze veilig hier aankwamen. Dus waag het niet om mijn roedel of mijn ouders de schuld te geven!'

'Er is anders nooit contact geweest' zegt de grootvader.

'Omdat uw schoonzoon dat niet wilde! Hij wilde Lore en Caro buiten de roedel om opvoeden. Daarom nam hij afstand. Niet omdat hem dat werd gevraagd! En nu ga ik naar mijn mate toe.'

Als niemand beweegt loop ik naar boven en volg Caro's geur. Ik loop een kleinere kamer in. De muren zijn lichtblauw en op de vloer liggen witte planken. Caro zit op het bed met haar knieën opgetrokken en een kussen tegen zich aangedrukt. 'Caro' vraag ik.

Ze kijkt op en schrikt zo te zien. En daar schrik ik van. Ik wil niet dat ze bang voor me is! Dat hoort niet. Je mate hoort niet bang voor je te zijn. 'Niet bang zijn voor me kitten' zeg ik, 'ik doe je niets. Ik wil je mijn kant van het verhaal vertellen. Of eigenlijk, mijn ouders kant.'

Ze knikt alleen maar. Ik vertel haar opnieuw wat ik zei tegen haar grootvader. Alleen rustiger deze keer zonder stemverheffingen. Ze was al bang voor me, dat wil ik niet verder aanwakkeren. Als ik klaar ben knikt ze alleen maar. We zijn een tijdje stil.

'Caro' zeg ik, 'ik wil iets vragen. Ik snap dat dit heel lastig te verwerken is, en ik wil je daar de tijd voor geven. Daarom hoef je ook niet meteen mee terug met me. Maar wil je ons alsjeblieft een kans geven? Wil je in ieder geval weer terug komen zodat we kunnen praten? Zodat ik je kan laten zien wat je kan als wolf? Je hoeft geen slechte dingen te doen als wolf. Je bent niet automatisch slecht, zo word je door je opvoeding. Maar zou je onze matebond alsjeblieft een kans willen geven?'