Elke weerwolf wachtte op hetzelfde moment. Het moment waarop ze voor de eerste keer konden veranderen. Meteen ook het moment waarop er een tattoo op hun lichaam verscheen.
Elke tattoo was anders. Toch was er altijd één die net dezelfde was. Die van...
De tattoo op de cover is trouwens Melanie's tattoo :)
1. Melanie
Het duurde niet lang voor mijn vader een algemene aankondiging rond stuurde via de mindlink. De jagers zijn gevlucht. Jullie kunnen allemaal uit jullie schuilplaats komen. Voorlopig is er geen gevaar meer. De patrouilles worden wel verdubbeld. Mijn moeder glimlachte kort. Ze was duidelijk opgelucht dat ze mijn vaders stem gehoord had.
Mijn vingers wreven weer over mijn tattoo. Kleine tintelingen gingen door me heen. Meteen toen ik ze voelde haalde ik mijn vingers ervanaf. Ik hoopte dat mijn moeder het niet gemerkt had. Jammer genoeg bleek dat wel het geval te zijn. Haar vingers raakten kort mijn tattoo aan. Deze keer gebeurde er helemaal niets. "Voelde je iets, schat?" Ze stelde de vraag bijna fluisterend. Alsof ze me niet wou laten schrikken.
Langzaam knikte ik. Opnieuw glimlachte ze kort, deze keer om een andere reden. "Die tintelingen betekenen dat het niet lang meer zal duren voor je je mate zal zien." Ik keek haar met open mond aan. Had ze net gezegd wat ik denk dat ze gezegd heeft?!
Haar handen wreven over mijn rug, voor ze recht stond en naar de kelderdeur ging. Ze opende hem, net op het moment dat mijn vader aan de andere kant stond. Hij kreeg hem tegen zich aan en lachtte kort. "Ik had misschien beter eerst iets laten weten." Ik zag hoe hij een stap opzij zette, zodat we beide naar buiten konden gaan.
"Waren er echt jagers aan de grens?" Ik keek mijn vader nieuwsgierig aan, terwijl hij mijn moeder kort knuffelde. "Ze zijn gevlucht voor we konden weten wie het waren, maar ik denk het wel." Hij wisselde een korte blik met mijn moeder. "Voorlopig wil ik niet dat je te ver van huis gaat. Ik heb een vermoeden dat dit niet zomaar een onverwacht bezoekje was." Hij leek kort in gedachten verzonken, alsof hij aan iets dacht.
"Denk je dat ze terugkomen?" Mijn moeder drukte zich onbewust dichter tegen hem aan. Zoekend naar de bescherming van haar mate. Ik wikkelde mijn armen om me heen. "Ik vrees ervoor." mompelde hij. "Net daarom moeten we op ons hoede zijn. We weten niets over ze. Hun aantal. Hun bedoelingen." Hij schudde ondertussen zijn hoofd. "Ik hoop alleen maar dat ze niet met veel komen. Dat we ze kunnen verslaan."
"Kan je niet aan een andere roedel vragen om versterking?" Mijn moeder deed hetzelfde als altijd. Ze zocht naar oplossingen. Net daarom waren mijn ouders zo een goede match. Mijn vader was de uitvoerder. Diegene me de kracht. De snelheid. Mijn moeder was de denker. Zij bedacht de plannen. Zij legde hij wat er moest gebeurde. Het creatieve brein.
Het deed me meteen aan mijn mate denken. Zou hij ook het tegenovergestelde zijn van mij? Of zou hij net op mij lijken? Ik schudde mijn hoofd om de gedachten uit mijn hoofd te bannen. Ik wou niet aan hem denken. Er waren nu veel belangrijkere zaken waar ik aan moest denken.
"Dat is een goed idee, schat. Als jij er een paar opbelt, dan ga ik ondertussen kijken hoe het bij de grens gaat." Ze hadden weer één van hun momentjes. Waarbij ze dicht tegen elkaar aanstonden en naar elkaar keken, zonder zich bewust te zijn van hun omgeving. Ik glimlachte onbewust.
"En ik? Wat kan ik doen?" Beide hoofden draaiden meteen mijn richting uit. Duidelijk ontevreden met mijn voorstel. "Jij doet zo weinig mogelijk. Ik wil er zeker van zijn dat jij veilig bent." Ik opende mijn mond om te protesteren, maar hij hield me tegen. Ze waren alweer tegen elkaar bezig. Hoe ze het gingen aanpakken.
Ik zuchtte kort, toen ze naar buiten liepen. Elk naar hun opdracht. Daarbij lieten ze mij alleen achter. Zoals zo vaak. Langzaam liep ik naar boven, waar ik terug mijn boek tevoorschijn nam. Na wat zoeken naar de juiste bladzijde, kon ik terug verder lezen. Mijn ogen konden het niet laten om af en toe toch eens naar buiten te kijken. Mijn gezicht drukte ik soms tegen het glas van het raam.
Op momenten zoals dit voelde ik me echt hulpeloos. Ik kon niks doen. Ik mocht niks doen. Het enige waar ik goed voor was, was binnen zitten. Studeren. Veilig zijn. Op een dag zou ik de taak van mijn ouders moeten overnemen. Tot die dag zag het er niet naar uit dat ik ze zou mogen helpen.
Hoe zou ik ooit klaar zijn voor dat moment als ik nu niet mocht meehelpen? Het boek viel met een plof op de grond en bracht met terug in de realiteit. De negatieve gedachten verdwenen uit mijn hoofd, terwijl ik het boek terug opraapte.
Waarschijnlijk hadden mijn ouders daar wel een goede reden toe. En daarbij, zolang ik niemand naast me had om me te beschermen begreep ik goed genoeg dat ik ze niet zomaar kon helpen.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
