Elke weerwolf wachtte op hetzelfde moment. Het moment waarop ze voor de eerste keer konden veranderen. Meteen ook het moment waarop er een tattoo op hun lichaam verscheen.
Elke tattoo was anders. Toch was er altijd één die net dezelfde was. Die van...
Onze glazen botsten tegen elkaar, voor we het tegen onze mond zetten. We hadden dan wel niet gevonden waar we naar op zoek waren, het was toch al één stap dichterbij. Onze mannen waren niet in die roedel. Dat was goed nieuws voor hen, aangezien we op dit moment belangrijkere zaken aan ons hoofd hadden dan hen allemaal uit te moorden. Voor ons daarentegen ... We hadden ze nog steeds niet gevonden. En met elke dag die voorbij ging, was er minder hoop om ze nog terug te vinden.
Er was nu nog maar één roedel op onze lijst. Een aantal van onze mannen waren al ter plaatse. Het was dus een kwestie van tijd voor we ze gered hadden. Hopelijk waren we nog niet te laat.
"Kan ik jullie nog iets brengen? Iets om te eten misschien?" Haar hand pakte mijn schouder vast. Mijn blik kruiste kort die van haar, voor ik opnieuw een slok nam. Iets diep vanbinnen zorgde ervoor dat ik niet geinteresseerd was in haar.
Als jagers verhuisden we vaak in dezelfde regio. We gingen naar die plaatsen waar ze ons nodig hadden. Net daarom had bijna niemand van ons een relatie. Een bewuste keuze. Dat was ook de reden waarom ik het zo vreemd vond dat de, nochtans mooie, vrouw naast me geen enkele interesse bij me kon opwekken.
Mijn gedachten gingen kort naar een andere vrouw. Ik schudde bijna meteen mijn hoofd. Voor de eerste keer had ik iemand gespaard. En dat voelde absoluut niet goed. Gelukkig was niemand het te weten gekomen. Anders moest ik met een hele goeie uitleg komen. En die had ik niet.
Melanie
"Ik ben hier als je me nodig hebt." Noah's handen hadden het stuur stevig vast. Alsof hij zich zo moest tegenhouden me niet met me mee te gaan. Om niet terug te rijden naar de roedel.
Ik zuchtte kort, voor ik uitstapte. Na nog een korte blik te werpen op de auto, ging ik naar binnen. Mijn lichaam stond op scherp. Vanop een grote afstand voelde ik al dat hij hier binnen zat.
Ik wreef onbewust over mijn tattoo. Hij was bedekt door mijn mouw. Om er zo voor te zorgen dat niemand hem zou zien.
Ik baande me een weg door de menigte. Bij elke meter die ik dichterbij kwam, voelde ik mijn lichaam alerter worden.
En dan zag ik hem.
Hij zat aan de toog, wat verderop stonden nog een aantal jagers. Ik herkende ze meteen. Ze torenden ook boven iedereen uit. Alleen waren zij niet de mensen waar ik mijn aandacht aan schonk. Dat was de man aan de toog.
Hij had een glas in zijn handen en hij draaide de vloeistof rond in het glas. Hij leek ongeïnteresseerd.
Langzaam liet ik me op de barkruk naast zich zakken. Zijn hoofd draaide meteen mijn richting uit. Het duurde een paar seconden voor hij besefte wie ik was. Daarna had ik zijn volledige aandacht. "Jij komt je geluk echt wel op de proef stellen." zei hij, verwijzend naar het feit dat hij mijn leven al een keer gespaard had.
"Ik ... Je weet goed genoeg waarom ik hier ben." begon ik. "Ik ... Ik heb maar 5 minuten van je tijd nodig." Hij grijnsde breed. "En waarom zou ik jou helpen? Voor mij is er helemaal geen probleem." Zijn ogen keken kort achter me, alsof hij wou zien of iemand me had opgemerkt. Een aantal van de andere jagers zouden me zeker herkennen als ze me zagen.
"Ik heb echt maar 5 minuten nodig. Daarna zal ik je nooit meer lastigvallen." Mijn vingers wreven over mijn tattoo. Dat merkten zijn ogen meteen op. Zijn vingers gingen langzaam naar zijn eigen tattoo. Zodra ik hem afgewezen had als mate zouden onze tattoos verdwijnen. Dan was er ook voor de andere jagers geen bewijs meer.
Hij leek hetzelfde te denken als ik. Zijn ogen gingen opnieuw naar zijn vrienden achter me. Heel even dacht ik erover na om me om te draaien. Alleen leek hij het daar niet mee eens. Zijn hand pakte meteen mijn arm vast. Nog geen seconde later had hij me al weer losgelaten, door de tintelingen. Blijkbaar was ik niet de enige die ze gevoeld had.
Hij wou niet laten merken dat hij het gevoeld had, want hij pakte mijn arm opnieuw vast, voor hij me achter zich aan trok. Het was me een vraag waar we naartoe gingen. Alleen was dat niet het enige waar ik nu aan dacht.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
