Elke weerwolf wachtte op hetzelfde moment. Het moment waarop ze voor de eerste keer konden veranderen. Meteen ook het moment waarop er een tattoo op hun lichaam verscheen.
Elke tattoo was anders. Toch was er altijd één die net dezelfde was. Die van...
"Waarom ben ik ook zo onhandig?" Ik had mijn gezicht bedekt met mijn handen en moest moeite doen om de tranen te bedwingen. Mijn moeder zat naast me op het bed. Haar arm om me heen. "Bij iedereen gebeurd er wel iets op deze dag. Ik stak mijn hand tussen de deur en je vader was zelfs zo onhandig om van het kleine opstapje te vallen." Ze wreef over mijn rug, niet dat het veel hielp. "Je moet gewoon rustig zijn. We lossen het wel op."
Dit zou één van de mooiste dagen uit mijn leven moeten zijn. De ceremonie waar ik al mijn hele leven op wachtte stond gepland voor vandaag. En net op die dag had ik besloten om een flesje cola over mijn witte jurk te kieperen. Net tien minuten voor de ceremonie gepland stond.
"Weet Casper al dat ik later ga zijn?" Ik hoopte van wel, anders kon hij misschien nog denken dat het niet doorging. Ik haalde mijn handen van voor mijn gezicht. Mijn ogen keken naar mijn moeder, die knikte. "Noah is hem al gaan geruststellen. Iedereen weet dat er wat vertraging is." Gelukkig was Noah er nog om als boodschapper te spelen.
Mijn vader had zich al een paar uur geleden op een stoeltje op de eerste rij gezet, om zeker niets te missen. Door zijn gezondheid was hij nog niet sterk genoeg om de hele tijd te blijven rechtstaan. Dus had hij het zekere voor het onzekere genomen, en was hij al vroeg zijn plaatsje gaan opzoeken. Niet dat ik dat heel erg vond. Als hij hier zou rondlopen, zou hij me alleen maar zenuwachtiger maken. Hoewel dat op dit moment waarschijnlijk niet eens kon ...
"Ze zijn druk bezig met je jurk. Ze zijn hierop voorbereid dus het zal echt niet lang duren voor de vlekken eruit zijn. " Ze bedoelde op de ontwerpsters van mijn jurk. Vooral voor hen vond ik het nog het ergste. Het leek wel alsof ik geen respect had voor hun creatie.
Ik stond recht en ijsbeerde wat door de kamer. Elke keer dat ik langs de spiegel passeerde kon ik het toch niet laten om even te kijken. Hopend dat mijn haar en make-up toch nog mooi was. Als er nog één ding mis zou lopen, zou ik echt flippen.
"We zijn er." De twee vrouwen stonden in de deuropening, met elk een stuk van het kleed in hun handen. Ze kwamen bijna in synchroon naar me toe gelopen. "Het spijt me dat jullie zoveel werk hebben met me." zei ik bijna beschaamd, voor ze me in de jurk hielpen. "Het is niets Luna. We vinden het juist een hele eer dat u ons heeft gekozen voor uw jurk."
We bekeken alle vier de jurk in de spiegel. Mijn ogen gingen vooral naar de plaats waar daarnet nog de vlek was geweest. Het was me een raadsel hoe ze dat zo snel hadden kunnen wegtoveren.
"Kom, we gaan vertrekken. Ik denk dat er nog wel personen zijn die je willen bewonderen." Mijn moeder legde haar arm om me heen en begeleidde me de kamer uit. Op weg naar buiten voelde ik mezelf echt bijna verstijven van schrik. Ik was dan wel al even de Luna, nu zou het echt wel officieel worden. Ik zou ook officieel voor Casper kiezen. Maar misschien nog hetgeen ik het meeste schrik voor had, een jager zou officieel mijn mate worden. Was hij nog steeds honderd procent zeker van zijn keuze? Hij kon zich nog steeds bedenken als hij dat wou.
Al mijn twijfels waren wel verdwenen zodra ik Casper zag staan op het verhoogje. Hoeveel zenuwen moest hij nu wel niet hebben? Hij had hier de hele tijd staan wachten met een heel publiek voor zich. Mijn moeder hielp me het verhoogje op, wat niet zo makkelijk was door de lengte van de jurk. Ik was vooral blij dat mijn moeder me wou helpen, zodat ik niet zou beginnen aan een familietraditie en ook van het verhoogje zou vallen zoals mijn vader.
Casper stak zijn hand naar me uit met een glimlach. Ik had ook al gemerkt hoe zijn ogen kort over mijn lichaam waren gegaan. De glimlacht op zijn gezicht liet dan weer blijken dat hij duidelijk tevreden was met mijn keuze.
"Je ziet er prachtig uit." fluisterde hij tegen me, voor hij zijn arm om mijn middel legde. Mijn moeder had zich ondertussen al voor ons gezet. Zij ging immers de ceremonie leiden, door de conditie van mijn vader. Normaal was het de Alfa die dit soort zaken deed. Een traditie verbroken. Eén van de vele blijkbaar, want mijn mate was ook al geen typische mate.
"We zijn hier vandaag bij elkaar om deze twee roedelleden aan elkaar te binden. Maar vooral om de toekomst van onze roedel veilig te stellen. Na deze ceremonie hebben jullie er een alfa en Luna bij. Het is dan ook met trots dat ik als Luna én moeder deze ceremonie mag leiden."
Mijn moeder glimlachte kort naar me, alsof ze zelf bijna niet kon geloven dat dit moment er echt gekomen was.
Na de opening ging ze verder met de ceremonie. Haar volgende woorden gingen volledig door me heen. Het enige waaraan ik kon denken was de man naast me. En vooral hoe gelukkig in me nu wel niet voelde. Wie had dat ooit kunnen denken een aantal weken geleden. Toen leek het nog alsof ik zonder mate zou moeten verder gaan. Alsof mijn leven opeens was ingestort.
En nu stond ik hier. Op een belangrijk punt in mijn leven. Klaar om Luna te worden en misschien nog belangrijk, om ja te zeggen tegen de liefde van mijn leven.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
