Elke weerwolf wachtte op hetzelfde moment. Het moment waarop ze voor de eerste keer konden veranderen. Meteen ook het moment waarop er een tattoo op hun lichaam verscheen.
Elke tattoo was anders. Toch was er altijd één die net dezelfde was. Die van...
Mijn hele lichaam stond in brand. Mijn ademhaling ging snel. Het deken viel al snel op de grond, terwijl mijn handen zich snel in mijn kussen boorden. Pas na een paar minuten afzien, werd ik wakker. Ik ademde diep in en uit, afvragend wat er net gebeurd was.
Zoals zo vaak gingen mijn vingers automatisch naar mijn tattoo. Hoe langer ik erover wreef, hoe rustiger ik werd. Een raar gevoel leek mijn lichaam over te nemen. Ik wist niet goed wat ik ervan moest denken. Het was ook de eerste keer dat ik het voelde. Moest ik mijn moeder om raad vragen? Misschien had zij dit ook al meegemaakt?
Veel tijd om erover na te denken had ik niet, want mijn lichaam was iets heel anders van plan. Het leek alsof mijn voeten van zichzelf bewogen en voor ik het goed en wel besefte, stond ik buiten.
De koele avondlucht liet mijn lichaamstemperatuur wat zakken. Het leek alsof ik nu pas echt goed kon ademen. Mijn wolf was even ongerust als ik. Ze vroeg zich, net als mij af, wat er gaande was. Waarom we ons zo voelden.
Opnieuw bewoog mijn lichaam. Het leek alsof ik een zekere richting werd uitgeduwd. Alsof iemand me riep en ik gewoon naar hem of haar toe stapte. Ik stribbelde niet tegen. Ik dacht ook niet aan wat ik mijn vader beloofd had. Dat ik niet te ver van huis zou gaan. Ik dacht alleen maar aan het gevoel dat ik had. Dat ik die specifieke richting uit wou gaan.
Mijn voeten bewogen steeds sneller en sneller. Deze keer was ik het die zelf besliste om te versnellen. Ik was nieuwsgierig naar de reden waarom ik die richting uit wou. Waarom ik precies dit gevoel had.
Zonder enige aarzeling, ging ik voorbij de wachtposten. Ik was nog wel steeds op ons territorium, maar niet meer in de beschermde omgeving. Hier zou niemand op wacht staan. Zou niemand me meteen kunnen helpen als er iets misging. Ik dacht niet aan de gevolgen. Het enige waar ik aan dacht was, verder stappen. Verder de weg volgen.
Ik stapte nog een paar minuten, dieper en dieper het bos in. Het leek alsof ik dichterbij kwam, aangezien mijn wolf stiller en stiller werd. Net op het moment dat ze helemaal uit mijn hoofd verdwenen was, hoorde ik stemmen. Nu besefte ik pas wat ik gedaan had. Ik was te diep het bos ingegaan. Te ver weg van huis. Als mijn vader dit wist dan ...
Ik verstopte me achter een boom, zodra ik licht zag. Een vuur. De stemmen die ik hoorde waren afkomstig van enkele mannen. Ik probeerde voorzichtig te kijken wie het waren. Waarom ik net hier naartoe ging. Kende ik soms iemand van hem?
De meeste zaten met hun rug naar me toe. Gelukkig, zo zouden ze me niet te snel ontdekken. Mijn ogen bekeken de omgeving. Op zoek naar een reden, waarom net zij hier in het bos zaten. Het leken me geen weerwolven. Soort herkent soort, zeg maar. Waren het mensen? Andere mythische wezens?
Ik voelde hoe de lucht uit mijn longen werd geperst, bij het zien van de echte reden. Van de identiteit van de mannen voor me. Naast één van de mannen stond een pijlenkoker. Wat verderop lagen een aantal pistolen. Mijn vader had me voor hen gewaarschuwd. Mensen die op zoek gingen naar mythische wezen om ze te vermoorden. Myth hunters.
Ik hoefde dus niet verder na te denken. Ze waren niet weg. Ze waren aan het wachten. Op een goed moment om ons aan te vallen. Pap! Ik moest papa waarschuwen! Hij moest weten dat ze hier waren! Ik wist niet met hoeveel ze precies waren, maar door de vele tenten die rond het kampvuur stonden waren het er een redelijk aantal.
Aangezien ik te ver van huis was, kon ik mijn mindlink niet gebruiken. Iets dat nu wel heel handig zou geweest zijn. Er zat dus niets anders op dan zelf terug zien te geraken. Hopen dat ze me niet zouden zien. Ik zette voorzichtig een aantal stappen achteruit. Langzaam, terwijl mijn ogen gericht bleven op de mannen voor me.
Net toen ik dacht dat ik veilig zou wegkomen, werd ik gezien. We bleven een paar seconden naar elkaar kijken, voor hij de anderen wees op mijn aanwezigheid. Ik gaf ze niet de kans om me allemaal te zien. Ik rende ervandoor. Zo snel als ik kon.
Ik voelde hun aanwezigheid al snel achter me. Daardoor begon ik al van ver te schreeuwen, naar de wachters aan de grensposten. "Jagers! Jagers!" Ik liet me in de armen van één van de wachters vallen, ongelofelijk opgelucht dat ik veilig thuis geraakt was. Hij duwde me al snel achter zich. Pas dan zag ik wat ik aangericht had. Of wat er door mij gebeurd was.
Zeker een stuk of twintig jagers kwamen op ons afgerend. En dan telde ik alleen nog maar de jagers die ik vanaf deze afstand kon zien.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
