Elke weerwolf wachtte op hetzelfde moment. Het moment waarop ze voor de eerste keer konden veranderen. Meteen ook het moment waarop er een tattoo op hun lichaam verscheen.
Elke tattoo was anders. Toch was er altijd één die net dezelfde was. Die van...
Mijn handen namen, bibberend, het kopje thee aan dat mijn moeder me gaf. Ze kwam naast me zitten op de zetel. Haar hand wreef over mijn rug, als teken dat ze me steunde. "Je moet ons standpunt begrijpen, schat. We zijn dan wel Alfa en Luna hier, maar dat betekent niet dat we zomaar aan vriendjespolitiek kunnen doen. We hebben je nu kunnen beschermen, maar als je nog één misstap begaat weet ik niet of we dat dan ook nog kunnen doen. De hele roedel loopt nu al gespannen." Ik hoorde duidelijk de lichte paniek in haar stem. Ze smeekte me bijna om twee keer na te denken voor ik iets deed.
"Ik weet het, mama, alleen ... Als ik hem nu niet help, wordt het zijn dood. En dat is net wat ingaat tegen alles wat ik geleerd heb over mates. We zouden elkaar moeten beschermen, ook al hebben we elkaar niet aanvaardt." Mijn ogen keken haar nu smekend aan. Hopend dat ze zou zeggen dat ze het begreep.
"Dit is een aparte situatie, lieverd. Je vader is de enige die hierover kan beslissen. Zelfs ik kan hem niet op andere gedachten brengen." Ze drukte me tegen zich aan. "Ik wil gewoon niet dat je weggaat. Het is niet veilig om alleen buiten te zijn."
Ik pakte haar stevig vast. "Als Casper vrij is, zal iedereen weten dat jij daarvoor verantwoordelijk bent. Wat je ook doet, je zal sowieso iets moeten opofferen."
"Ik weet het, mam." mompelde ik zachtjes. Volgens mij besefte ze goed genoeg wat ik zou kiezen. Hetgeen ze me zelf geleerd had: je mate gaat boven alles. Zelfs boven je eigen leven en je eigen gezondheid.
-------------------------------
Mijn vingers hielden de sleutelbos stevig vast. Het was me nog steeds een raadsel waarom mijn moeder ze aan mij gegeven had. Hoopte ze dat ik dit hoofdstuk kon afsluiten als ik Casper gezien had? Dat ik me zou bedenken? Eigenlijk vond ik het best moedig van haar om me te helpen. Ze was dan wel de Luna, het zou voor haar zeker geen goed doen aan haar imago als de rest dit te weten kwam.
De deur van de cel ging langzaam, en met veel geluid, open. Mijn ogen tuurden meteen in de cel. Er was geen enkel raam, waardoor het enige dat ik zag, zwart was. Enkel het licht van de gang zorgde ervoor dat ik toch nog iets kon zien. Mijn handen zochten naast de deur naar een lichtschakelaar. Na even zoeken had ik de juiste gevonden en keek ik recht naar Casper's rug.
Hij stond me. Zijn beide armen waren vastgemaakt aan de muur. Zijn voeten waren vastgemaakt aan de grond. Hoe lang stond hij hier zo al? Ik ging meteen naar hem toe, toen ik hem zo zag staan. "Casper?" Mijn handen pakten zijn gezicht vast, in de hoop op een reactie. Na even wachten, opende hij zijn ogen. Het duurde even voor hij merkte dat ik het was.
"Oh, bezoek. Wat leuk." mompelde hij sarcastisch. Ik wist niet meteen wat ik daarop moest zeggen. "Het spijt me dat ze je dit aan doen." Hij haalde, met wat moeite, zijn schouders op. "Ik ben wel wat gewend." Zijn ogen waren strak op mij gericht. "Waaraan heb ik dit bezoekje te danken, trouwens."
"Ik ... Ik heb mijn ouders proberen ompraten. Om je terug vrij te laten." Mijn handen tintelden nog. Hoe langer we van elkaar gescheiden waren, hoe meer de band tussen ons zou beginnen werken. Ik voelde duidelijk dat dat nu aan de hand was. Ik wou niets liever dan zijn gezicht terug vast te pakken. Alleen ging dat nu niet.
"Als er één ding is dat ze me altijd geleerd hebben, dan is dat dat mates het belangrijkste zijn in ons leven. Net daarom wil ik er alles aan doen om je hier weg te krijgen." Verbazing was het enige dat ik kon aflezen in zijn ogen. "Je beseft toch dat ik de vijand ben hé? Dat dit waarschijnlijk jouw dood wordt, als je ermee doorgaat!"
Ik knikte kort, en zei: "Ik heb geen andere keuze. En daarbij, ik ben de dochter van een Alfa. Ik zal me wel alleen redden." Ik probeerde zelfverzekerd over te komen. Alleen leek hij daar dwars door te zien. "Volgens mij heb jij vandaag je hoofd gestoten! Hoor je wel wat je zegt?!" Hij schudde zijn hoofd. "Jij zou echt je eigen leven willen geven voor iemand die je familie vermoord heeft?"
Ik zette een stap naar achter toen hij die woorden zei. Het deed me nog steeds pijn om daaraan herinnerd te worden. Ik wist ook goed genoeg dat als ik hem zou vrijlaten, hij ging verder gaan met wat hij gestopt was: ons uitmoorden.
"Ik geef mijn leven voor mijn mate." mompelde ik. Voor ik mezelf nog kon bedenken, maakte ik hem los. Hij bleef me vol ongeloof aankijken. "Ik zal je naar de rand van de roedel brengen. Vanaf daar zal je het zelf je weg moeten zien te vinden."
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
A/N: Wat denken jullie ervan? Is dit wel een goed idee van Melanie? :s
