Elke weerwolf wachtte op hetzelfde moment. Het moment waarop ze voor de eerste keer konden veranderen. Meteen ook het moment waarop er een tattoo op hun lichaam verscheen.
Elke tattoo was anders. Toch was er altijd één die net dezelfde was. Die van...
Mijn ogen keken naar het plafond. Elke centimeter had ik ondertussen al meermaals bekeken. De tijd leek stil te staan. Ik wachtte. En wachtte. Op wat wist ik niet goed. Op een teken misschien? Op een teken dat de band tussen Casper en mij verbroken werd. Elke seconde die weg tikte, maakte me nog nerveuzer. Zou mijn vader echt mijn mate vermoorden?! Zou hij dat echt durven?!
En wat dan met de andere roedelleden. Ik had hun blikken wel gezien. Hun blikken vol afgunst. Medelijden. Boosheid. Natuurlijk begreep ik wat ze dachten. In hun plaats zou ik waarschijnlijk net hetzelfde denken. Ik zou diezelfde boosheid voelen. Diezelfde ontgoocheling als het meisje in kwestie hetzelfde zou doen als ik. Alleen moesten ze me ook begrijpen. Ik was opgevoed met de gedachte om mijn mate altijd op de eerste plaats te zetten. Waarom begrepen ze niet dat ik net deed wat iedereen me altijd verteld had?!
Er werd voorzichtig op mijn kamerdeur geklopt. Aangezien ik niet antwoordde, klopte de persoon aan de andere kant nog eens. "Wat?!" bromde ik. Ik had helemaal geen zin om iemand te zien nu. Behalve als ze met goed nieuws kwamen. Alleen betwijfelde ik of dat wel het geval zou zijn.
"Melanie?" Ik ging direct rechter zitten, zodra ik de stem herkende. Mijn hoofd draaide in de richting van mijn kamerdeur. Mijn ogen kwamen direct oog in oog met mijn vader. Hij stapte langzaam de kamer in en sloot voorzichtig de deur achter zich. "Ik had tegen mama gezegd dat ik niemand wou zien." Ik probeerde hem meteen duidelijk te maken dat ik hem hier niet wou.
Mijn vader kwam toch naar me toe en ging langzaam naast me op het bed zitten. Meteen schoof ik wat opzij, zodat er toch wat ruimte tussen ons in zat. "Schat, je moet begrijpen dat ..." Ik had eerst de andere kant uit gekeken, maar mijn hoofd draaide meteen zijn richting uit toen hij begon te praten. Zeker door de woorden die hij zei.
"Begrijpen?!" Ik spuwde het woord bijna uit. "Jij zou mij moeten begrijpen! Hij is nu eenmaal mijn mate! Daar kan ik zelf niets aan doen! Waarom veroordeeld iedereen me om iets dat iemand anders voor mij beslist heeft?!" Ik zwaaide met mijn armen in de lucht, om mijn woorden nog wat kracht bij te zetten.
Mijn vader wachtte even om te reageren. Ofwel wist hij niet goed wat te zeggen ofwel wou hij wachten tot ik gekalmeerd was.
"Ik weet dat het niet gemakkelijk voor je is, maar dat is voor niemand van ons. Iedereen wil het beste voor je en die jongen is dat duidelijk niet."
Ik trok een wenkbrauw op. "Je weet even goed als ik dat niemand me nu nog zal willen." mompelde ik. "En volgens mama zou er een reden moeten zijn waarom net hij mijn mate is."
Mijn vader snoof, zodra ik het over mijn moeder had. "Je moeder gelooft nog in sprookjes." bromde hij. "Soms zijn er mates die niet bij elkaar horen. Misverstanden om het zo te zeggen. Jammer genoeg ben jij daar één van."
Hij wou zijn arm om me heen leggen, maar ik sloeg die weg. "Ik heb liever dat je gaat." mompelde ik. "Op dit moment heb in echt geen nood aan deze gesprekken." Ik gaf de kans niet om te reageren. Ik ging terug liggen en draaide mijn rug naar hem toe.
"Binnenkort zal je wel snappen dat ik gelijk heb. Dan kunnen we dit allemaal achter ons laten. En kan jij verder gaan met je leven." Toen ik niet reageerde, leek hij de boodschap begrepen te hebben. Hij stond langzaam recht en verliet de kamer.
Zijn woorden herhaalden zich wel in mijn hoofd. Eerst had het een goed idee geleken om de band tussen Casper en mij te verbreken, maar toen het echt zo ver was leek iets in me het te willen tegen houden. Het lukte me gewoon niet. Was dat misschien een teken? Dat het een fout zou zijn om hem te weigeren als mate?
Het was niet het enige waar ik nu mee zat. Waar was Casper? Wat hadden ze met hem gedaan? Mijn vader zou hem nooit vrijgelaten hebben. En dood was hij ook niet, want anders zou ik dat wel gevoeld hebben.
Had hij hem ergens opgesloten? Waarschijnlijk wel. Alleen wist ik niet goed wat te doen met die gedachte. Was het de bedoeling dat ik hem zou redden? Net zoals hij bij mij al gedaan had?
Op dit moment had ik het gevoel alsof ik moest kiezen tussen twee wegen. Casper of mijn roedel.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
A/N: Wat zou Melanie moeten doen volgens jullie? :p
