Elke weerwolf wachtte op hetzelfde moment. Het moment waarop ze voor de eerste keer konden veranderen. Meteen ook het moment waarop er een tattoo op hun lichaam verscheen.
Elke tattoo was anders. Toch was er altijd één die net dezelfde was. Die van...
Mijn vingers gleden over het handvat van het mes. Mijn ogen keken ernaar, maar niks van de aanraking of de beelden kwam echt binnen. Mijn gedachten zaten op verschillende andere plaatsen.
Zo was Melanie. Het feit dat ze me had laten ontsnappen en daarbij haar eigen leven op het spel zette, had me aan het denken gezet.
Dan was er nog het feit dat we ons kamp gingen verhuizen. Tijdens mijn afwezigheid hadden ze veel vooruitgang geboekt. Ze hadden een aantal broeders kunnen bevrijden en plannen gemaakt om naar een nieuwe regio te gaan. Daar hadden ze onze hulp nodig.
Tijdens het inpakken van mijn spullen had ik toch een dubbel gevoel. Ik zou verder gaan met mijn leven, terwijl ze waarschijnlijk uit haar roedel werd gegooid. Ze zou op haar eentje moeten verder gaan.
Wij jagers hadden één regel: bescherm iedereen die hulp nodig had. En net die regel was ik nu aan het schenden.
Voor ik zelf goed en wel besefte wat ik aan het doen was, stapte ik de tent van de leider van onze groep binnen. "Heb je me zo hard gemist dat je me nu komt opzoeken?" reageerde hij met een lachje zodra hij me opmerkte. Hij legde de stapel kleren op het bed en maakte dan een gebaar naar een aantal stoelen.
Joshua nam plaats op één van de stoelen en wachtte met een glimlach af wat de reden van mijn bezoek is. "Ik ben niet helemaal eerlijk geweest toen jullie me vroegen hoe ik ontsnapt bent." Er verscheen meteen een frons op zijn voorhoofd. Eerlijkheid was één van de belangrijkste zaken voor jagers. Tegen andere jagers van dezelfde groep werd er niet gelogen.
Ik besloot er niet teveel doekjes om te winden en gewoon direct de waarheid te vertellen. "Eén van hen heeft een tattoo net zoals de mijne. Volgens haar ben ik haar mate." Joshua draaide zijn hoofd wat schuin. De frons werd alleen nog maar groter.
"Zij heeft me helpen ontsnappen en zal daar nu waarschijnlijk de prijs voor moeten betalen." Wat ik hem precies vroeg wist ik niet. Ik wou haar gewoon helpen op dit moment.
"Wat wil je dat ik doe, Casper?" Er klonk weinig emotie in Joshua's stem behalve wat wantrouwen. "Bescherm iedereen die hulp nodig heeft. Het is altijd al onze slogan geweest. Daarom vraag ik ook of het mogelijk is om ..." Ik stopte meteen met praten zodra hij zijn hand opstak.
"Die regel geldt enkel voor mensen, Casper. Mythische wezen zoals zij sparen ons niet. Waarom zouden wij haar dan helpen?" Het was de vraag die ik verwachtte om te krijgen. "Omdat ze me gered heeft. Zonder haar zou ik hier nu niet zitten."
Hij was nog niet helemaal overtuigd van mijn uitleg. In zijn plaats zou ik net hetzelfde denken. "Ze is anders, Joshua. Geen enkele weerwolf zou een jager zomaar beschermen. En zij deed dat wel! Voor haar deed het er niet toe dat ik een jager was!" Ik verhief mijn stem wat.
Joshua hufte kort en schudde zijn hoofd. "Ik vraag je nog eens wat je wilt dat ik doe." Ik slikte kort en dacht goed na over mijn volgende woorden. "Ik ... Ik wil haar gaan halen." Joshua trok een wenkbrauw op. "En wat dan? Blijft ze bij ons? Je weet goed genoeg dat ik dat niet kan toestaan!"
"Ik ga alleen. Zo is niemand anders in gevaar." probeerde ik hem toch nog op andere gedachten te brengen. "Joshua. Als ik haar niet red, zal ik de rest van mijn leven met een schuldgevoel blijven rondlopen."
Joshua reageerde niet meteen. Hij leek na te denken. Na een paar seconden, schudde hij zijn hoofd. "Ik zeg nee, maar als je perse je gelijk wilt halen ..." Hij gebaarde naar de opening van de tent. "Roep iedereen bij elkaar en laat ze stemmen."
Hij stond recht en kruiste zijn armen. Zo liet hij me merken dat dit gesprek ten einde was. Hij had dan wel nee gezegd, als ik genoeg stemmen kreeg zou zijn mening er niet toe doen. Alleen was ik er me wel van bewust dat als ik hem nog niet eens kon overtuigen, het moeilijk werd om dat bij de anderen wel te doen.
Toch ging ik de moed niet laten zakken. Dit moest lukken!
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
