Elke weerwolf wachtte op hetzelfde moment. Het moment waarop ze voor de eerste keer konden veranderen. Meteen ook het moment waarop er een tattoo op hun lichaam verscheen.
Elke tattoo was anders. Toch was er altijd één die net dezelfde was. Die van...
"Thee? Koffie?" Ik draaide me meteen naar Joshua toe. Mijn rug tonen aan een jager leek me op dit moment niet het beste plan. Dat leek hij ook meteen op te merken, aan zijn lach te horen." Geen zorgen, van mij moet je op dit moment het minste schrik hebben." Moest ik zijn woorden wel geloven?
Joshua liep naar een klein kastje toe en goot twee glazen vol. Hij reikte me één ervan aan. "Aangezien je wat gespannen bent, lijkt me iets kalmerend beter." Zonder opnieuw op een reactie te wachten, ging hij zitten in één van de zeteltjes. Langzaam volgde ik zijn voorbeeld.
Mijn ogen keken kort in de richting van de ingang van de tent. Hoeveel stappen zou het tot daar zijn? Tien? Vijftien misschien? Ik probeerde op alles voorbereid te zijn. Voor zover ik dat op dit moment kon zijn.
"Casper heeft me al enkele zaken verteld." begon hij zijn verhaal. "Ik vind het dan ook heel moedig van jou dat je hier bent nu." Ik klemde mijn glas stevig vast in mijn handen. "Veel keuze heb ik op dit moment niet." mompelde ik. Ik kreeg een instemmend geluid als reactie. "Dat is inderdaad waar."
Hij nam een korte slok van het drankje. "Van mij mag je hier blijven, Melanie. Alleen zijn daar natuurlijk een aantal voorwaarden aan gekoppeld." Er was weinig emotie op te merken in zijn ogen. We waren al aan het serieuze deel van het gesprek gekomen. "Ik wil je hier geen enkele keer in je weerwolf zien. Wij zijn jagers en hebben ons imago hoog te houden. Je gaat dan ook aan al onze activiteiten deelnemen. Probeer een aantal zaken uit, bekijk eens wat je het liefste doet."
Ik slikte kort en voelde hoe mijn hand begon te bibberen. "Ik ga niet ..." Ik maakte mijn zin niet af. De beelden van hoe ik Casper eerst ontmoet had spookten weer door mijn hoofd. Geen haar op mijn hoofd die eraan dacht dat ik soortgenoten zou vermoorden.
Joshua schudde zijn hoofd. "Natuurlijk niet, dat begrijp ik." Opnieuw nam hij een slok van zijn drankje. "Ik hoop wel dat je goed begrijpt dat wij veel problemen kunnen krijgen als iemand te weten komt dat we een weerwolf beschermen. Dat is onze missie niet. Wij zijn er net om mensen te beschermen." Hij leunde naar voor in zijn stoel.
"Ik ben jullie dan ook heel dankbaar dat jullie me toch willen helpen." Ik nam bibberend een slok van het drankje. Daarna omklemde ik het terug stevig met mijn beide handen.
"Er is trouwens nog iets waar ik het met je over wil hebben. Iets dat me eigenlijk nog het meeste zorgen baart." Hij wachtte kort af om te zien of ik wist waar het over ging. Dat wist ik helemaal niet. Mijn hele lichaam was versteend van angst. Van stress. Ik kon niet meer helder nadenken op dit moment.
"Het feit dat jullie mates zijn zal nog voor de grootste problemen zorgen. Als leider van de groep moet ik me in alle mythische wezen verdiepen en bepalen wat hun zwakte is. Bij jullie soort zijn dat mates." Ik knikte kort, als teken dat ik aan het luisteren was. Het woord 'soort ' vond ik wel wat slecht gekozen, maar daar wou ik niet op reageren.
"Jullie gaan niet eeuwig zo naast elkaar kunnen leven. Gewoon als vrienden of kennissen, of hoe ik jullie ook moet noemen op dit moment." Hij hield zijn hoofd schuin. "Ik vermoed dat je heat er nog moet aankomen, aangezien jullie elkaar nog niet geaccepteerd of geweigerd hebben."
Het bibberen was terug. Die gedachte had ik ver naar achter in mijn gedachten opgeborgen. Joshua had gelijk. Zodra mijn heat er zou zijn, zou alles om zeep zijn. En die zou er eerder vroeg dan laat zijn, aangezien we nu elke dag bij elkaar zouden zijn. Er was ook maar één ding dat ertegen kon helpen: de mark.
"Hoe zie jij dit verder verlopen?" Hij wou me duidelijk laten praten. Mijn mening laten geven. Alleen wist ik niet goed of ik wel eerlijk moest zijn of niet.
"Ik ... Het is mogelijk om de heat een aantal keer te doorstaan. Alleen zal het wel mijn dood worden als er niet snel een beslissing zal genomen worden." Joshua knikte, als teken dat hij luisterde. Aangezien hij niet meteen reageerde, ging ik verder. "Zoals een paar weken geleden tegen Casper al zei, ik ben bereid om hem te weigeren als mate. Voor hem is dat het beste en .." Joshua onderbrak me meteen: "En wat wil jij?"
Het was de zin die me zelf al een hele tijd achtervolgde. Wat wou ik? "Ik wil het beste voor Casper." mompelde ik. Joshua moest meteen lachen. "Ik vraag naar je hart, Melanie. Niet je hoofd."
"Ik ... Ik wil hem accepteren als mate. Alleen zal Casper dat nooit zien zitten en ... "Joshua leunde wat dichter naar me toe en raakte kort mijn knie aan. Geschrokken leunde ik wat naar achter, in de hoop zo meer ruimte tussen ons te creëren.
"Jij bent nu hier Melanie. Casper heeft je gered. Ik wil niet hoeveel tekens jij wil hebben voor je beseft dat Casper deze beslissing bij jou legt. Hij beseft het meteen zelf nog niet goed, maar jouw matebond heeft ook effect op hem." Joshua leunde naar achter terwijl hij het zei. Hij merkte duidelijk, door mijn reactie, dat ik liever wat meer ruimte had.
"Je hebt waarschijnlijk nog even voor je heat er is. Tegen dan moeten jullie een beslissing hebben. Wat je ook beslist, ik kan de groep niet verbieden om hun eigen mening daarover te hebben." Joshua stond recht, wat meteen het einde betekende van het gesprek.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
