Elke weerwolf wachtte op hetzelfde moment. Het moment waarop ze voor de eerste keer konden veranderen. Meteen ook het moment waarop er een tattoo op hun lichaam verscheen.
Elke tattoo was anders. Toch was er altijd één die net dezelfde was. Die van...
Ik beende vooruit. Heel even had ik eraan gedacht om in mijn wolf te veranderen, maar dan zou ik bij Casper blijven. Mijn wolf voelde zich dan ook ongelofelijk schuldig. Ze vond dat het haar schuld was dat Casper ziek was.
Lisa had hem onderzocht. Een aantal apparaten hielden zijn toestand in de gaten. Al voor een paar uur ondertussen, maar nog steeds geen verbetering.Daarom besloot ik het enige te doen dat hem kon helpen; gespecialiseerde dokters. Menselijke geneeskunde zou hem niet kunnen helpen. Die van mij hopelijk wel.
Ik zuchtte diep, voor ik een eerste stap over de grens zette. Het zou niet lang duren voor de roedel zou weten dat ik er was. En ik kon alleen maar hopen dat ze me de kans gaven om het uit te leggen. Dat mijn vader me niet meteen zou wegsturen.
Mijn hoop was weer even snel verdwenen als ze gekomen was. Een aantal mannen, zowel in mensenvorm als wolf, kwamen naar me toe. Ze omcirkelden me. Ik schraapte mijn keel. "Ik zou graag mijn moeder spreken." Ik hield mijn handen zelfs in de lucht. Zoveel zenuwen had ik. Als dit fout zou aflopen dan had ik gefaald. Niet alleen mezelf maar vooral Casper. En dan zou ik niet weten wat er met ons twee zou gebeuren. Of ik hem ooit nog zou terugzien.
Het duurde een paar seconden voor er iemand sprak. "Je mag meekomen." Eén van de mannen stapte naar me toe en pakte mijn arm beet. Daarna trok hij me achter zich aan, de roedel binnen. Het nieuws had zich al als een lopend vuurtje verspreid. De ene na de andere roedelleden kwamen uit hun huizen, om te zien hoe het verstoten alfakind terug was.
Het was muisstil tijdens het stappen. Niemand zei iets. De sfeer voelde zenuwachtig en zelfs wat teneergeslagen. Het liet me meteen afvragen of dat door mij kwam, of dat er bepaalde zaken gebeurt waren tijdens mijn afwezigheid.
De man liet me pas los toen we in mijn woonkamer stonden. Hij wachtte tot er gestommel was op de trap, voor hij de kamer verliet. Mijn handen gingen naar mijn tattoo, als geruststelling, tot mijn moeder de kamer binnen kwam.
Ze zag lijkbleek. Haar ogen waren zelfs dof. De glimlach die op haar gezicht ontstond toen ze me zag, werd zelfs niet weerspiegeld in haar ogen. Ze stormde bijna op me af en knuffelde me. "Ik kan niet geloven dat je terug bent." mompelde ze. Ze duwde me stevig tegen zich aan. "En je ziet er goed uit." Ze duwde me kort van zich af om me van kop tot teen te bekijken. "Ze hebben je duidelijk goed behandeld." mompelde ze. "Gelukkig maar ... Mijn vooroordelen waren duidelijk niet juist."
Haar ogen bleven op mijn lichaam gericht. Alsof ze me zo wou inprenten in haar geheugen. Alleen kende ik mijn moeder goed genoeg om te weten dat er iets aan de hand was. Ik legde mijn handen op haar wangen en dwong haar zo om naar me te kijken. "Mam, wat is er aan de hand?" Haar ogen keken me wat bedeesd aan, alsof ze niet leek te beseffen waarom ik dit aan haar vroeg. "Niets meisje." zei ze met een forceerde glimlach. "Ik kan gewoon niet geloven dat je terug hier bent."
Ik slikte onbewust. Was het wel een goed idee om haar te vertellen dat het maar tijdelijk was? Dat ik hier enkel was om om hulp te vragen? Zij leek mij even goed te kunnen lezen als ik haar. Ze hield haar hoofd schuin, voor ze me liet zitten in de zetel. "Je bent niet teruggekomen met goed nieuws, veronderstel ik?"
Onze handen hadden elkaar stevig vast. Het was pas na een paar seconden dat ik durfde te zeggen waarom ik kwam. "Casper en ik ... Het werkt tussen ons, maar ..." Haar ogen bekeken mijn gezicht, daarna mijn hals en pas als laatste naar mijn tattoo. Alsof ze zo zelf probeerde te raden wat er aan de hand was. De gigantische zuigplek zat nog steeds op mijn nek. En dat leek genoeg te zijn om te raden wat er aan de hand was.
"Iets met de mark?" Ik voelde hoe ik langzaam begon te trillen, doordat de beelden terug naar voor kwamen. "Ik heb de heat gehad. Daardoor hebben we beslist om een stap verder te gaan, maar Casper reageerde niet goed op de mark."
Mijn moeder zuchtte, voor ze me opnieuw omhelsde. "Ik zal zien wat ik kan doen. Alleen hebben we zelf niet zoveel voorbeelden waarbij dit gebeurd is." Opeens begon een soort alarm af te gaan. Mijn moeder schrikte op, keek verdwaasd de kamer rond en daarna naar mij. "Ik ... Geef me vijf minuten." Ze liet me los, voor ze terug de trap op stormde en naar boven ging. Daardoor liet ze mij met veel vragen achter.
Wat was hier in godsnaam gebeurd?!
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
