Elke weerwolf wachtte op hetzelfde moment. Het moment waarop ze voor de eerste keer konden veranderen. Meteen ook het moment waarop er een tattoo op hun lichaam verscheen.
Elke tattoo was anders. Toch was er altijd één die net dezelfde was. Die van...
Hij leek me vanop deze afstand te voelen, want hij draaide zich langzaam om. Casper's ogen boorden bijna in die van mij. Zelfs vanaf hier kon ik de glimlach op zijn gezicht opmerken. En het was nu pas dat ik besefte dat hij wakker was. Zonder verder nog op iemand te letten begon ik te rennen. Het hele grasveld over tot ik in zijn armen kon vliegen. Hij lachte zodra ik hem omhelsde.
"Ik kan niet geloven dat je wakker bent." Ik liet hem langzaam los, voor mijn handen zijn gezicht vastpakten. Mijn ogen keken naar elk detail van zijn gezicht, om toch maar zeker te zijn dat ik niet droomde. "Hoe ...?" Ik maakte mijn zin zelfs niet eens af. "Blijkbaar werd ik wakker zodra je vertrokken was. Om de één of andere reden triggerde dat mijn lichaam. Je moeder was de eerste die ik zag."
Ik drukte me opnieuw dichter tegen hem aan. "En ik dacht ... aangezien mijn vriendin gepromoveerd is tot luna, kan ik misschien ook mijn steentje bijdragen." Er klonk een trots door in zijn stem. Geen irritatie of minachting om wie ik was. En om wie ik was geworden in die korte tijd. Een hele ommezwaai in tegenstelling tot het eerste moment dat ik hem had leren kennen.
"Steentje bijdragen?" herhaalde ik. Ik draaide me langzaam om in zijn armen en merkte dan pas op waar we waren. Op wel grasveld. En vooral ... Nu viel me pas op welke kleren hij droeg. Rondom ons waren een aantal roedelleden oefengevechten aan het houden. Net dezelfde die ik bij Casper en de andere jagers geleerd had.
"Ben je hen aan het coachen?" Ik kon zelf bijna niet geloven dat ik het hem vroeg. Zou het echt kunnen? Een jager die weerwolven aan het trainen was? En misschien zelfs nog belangrijk, weerwolven die het toelieten dat een jager hen hielp?
"Ik denk dat dat het enige is waar ik me hier in je roedel mee kan nuttig maken. Dus waarom niet? En daarbij, zo hou ik mezelf wat in vorm. Het heeft me echt wel geholpen om zelf sterker te worden. Die weken in coma hebben me wel verzwakt." Na zijn woorden barstte ik in lachen uit. Niet om hem uit te lachen, maar gewoon van blijdschap. Alle twijfels die ik daarnet nog had gehad waren allemaal ongegrond. Van het ene moment op het andere waren ze allemaal weg. En dat luchtte me enorm op.
"Ze ... Ze vinden dus oke?" vroeg ik verwonderd, zodra ik kon stoppen met lachen. "Blijkbaar." grinnikte hij. "Je moeder heeft ze wel even moeten toespreken, maar de meeste gingen er toch snel mee akkoord." Ik had het kunnen denken dat mijn moeder hier ook voor iets tussen zat. Anders zou het veel te gemakkelijk geweest zijn.
"Ik weet dat dit niet echt het goede moment is maar ... Ik heb er met je moeder even over gesproken en als je ervoor open staat dan ... "Hij schraapte kort zijn keel, terwijl hij aan zijn nek krabte. Weg was de zelfzekere man van daarnet. Hij was opeens één brok zenuwen. "Wat zou je ervan denken als we de ceremonie zouden voorbereiden?"
Ik bekeek hem met open mond. Voor de zoveelste keer al tijdens deze laatste paar minuten. "Ceremonie?" Natuurlijk wist ik wel dat dit de volgende stap was, maar opeens ging het wel heel snel. Eerst dacht ik dat dit moment nooit zou komen en nu ...
"Eerst wou je met alles wachten." Zei ik, verwijzend naar de mark. Casper krabte opnieuw aan zijn nek. "Ik weet het maar ... Je roedel ving me op. Iets dat ik nooit verwacht had. Op dat moment dachten zij niet na over wie ik was en eigenlijk ben ik wel wat beschaamd dat ik niet hetzelfde vertrouwen had in hen."
Zijn handen pakten mijn gezicht vast. Hij drukte een korte kus op mijn voorhoofd en mompelde tegen mijn huid "En dat zou ik graag rechtzetten."
"Ben je zeker? Je moet echt geen overhaaste beslissingen nemen." probeerde ik hem te waarschuwen. Eens de ceremonie voorbij was, was het echt officieel. Er waren ook nog zoveel zaken waar we het over moesten hebben.
"Schat ... Ik heb deze beslissing gemaakt op het moment dat ik wakker geworden ben. Ondertussen heb ik al genoeg bedenktijd gehad. Mijn besluit staat vast." Hij trok me opnieuw wat dichter tegen zich aan.
"Ik wil jou ... voor de rest van mijn leven. En hoe sneller dat officieel is, hoe liever ik het heb."
Na die woorden drukte hij zijn lippen op de mijne. Zijn woorden herhaalden zichzelf wel nog in mijn hoofd.
Was dit echt geen droom?
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
