Elke weerwolf wachtte op hetzelfde moment. Het moment waarop ze voor de eerste keer konden veranderen. Meteen ook het moment waarop er een tattoo op hun lichaam verscheen.
Elke tattoo was anders. Toch was er altijd één die net dezelfde was. Die van...
Mijn moeder zou wel weten wat ik nu moest doen. Wat ik moest zeggen. Hoe ik me moest gedragen. Alleen had ik helemaal geen contact meer met haar. Ik liet mijn hoofd zacht tegen de boom botsen en zuchtte. Ik had een puinhoop gemaakt van mijn leven. Mijn roedel wou me niet meer. Zelfs Casper wou me niet voor de volle honderd procent.
Ik schudde mijn hoofd en probeerde alle gedachten te negeren. Aan iets positievers te denken. Deze gedachten lieten me alleen maar huilen. En daar had ik op dit moment helemaal geen zin in.
"Melanie?" Ik kreunde zodra ik mijn naam hoorde. Alleen was het niet Casper, maar Lisa die hem riep. "We hebben je overal gezocht?!" Ze bleef naast me staan en wachtte op antwoord van me. "Ik wou niet gevonden worden." mompelde ik uiteindelijk.
"Ik weet niet wat er gebeurd is tussen jou en Casper, maar hij is ontzettend ongerust." Ze zette zich naast me neer en wachtte opnieuw op antwoord. Deze keer besloot ik niet te reageren. Ik wou niet uitleggen waarom ik dit deed. De rest moest dat gewoon zelf beseffen. Nu leek het alsof ik van een mug een olifant maakte, wat absoluut niet het geval was.
"Melanie?! Kan je alsjeblieft uitleggen wat hier aan de hand is?" Ik schudde mijn hoofd, de enige reactie die ze op dit moment kreeg van me. Haar hand pakte mijn arm vast. Ze schudde me zacht door elkaar. "Alsjeblieft. Ik wil weten wat hier aan de hand is." smeekte ze. De hele tijd had ik voor me gekeken. Geen enkel moment had ik haar aangekeken, tot nu.
Ik voelde woede door me heen gaan. "Wat hier aan de hand is?! Casper liegt me al heel die tijd voor! Met zijn gevoelens en liefde voor me! Hij durft het niet eens aan om me echt te accepteren!" Mijn ademhaling ging snel. Ik wachtte kort, in de hoop zo mijn tranen ook te kunnen tegenhouden. "Hij wil me als zijn vriendin. Als mate misschien ook. Maar als weerwolf wil hij me liever niet. Wel, jammer genoeg voor hem is dat ook een deel van mij en als hij dat niet wil, dan heb ik liever de korte pijn."
Lisa wist duidelijk niet wat te zeggen. Ze opende kort haar mond om die terug te sluiten. "Heeft hij dat gezegd?" was dan toch de hetgeen ze reageerde. Ik knikte, voor ik enkele tranen van mijn wangen veegde. "Hij wil mijn mark niet en dat is net hetgeen moet gebeuren als ik een volgende heat wil vermijden." Ik zuchtte diep voor ik de volgende woorden zei: "Ik wil nu weten wat hij wil. Accepteren of weigeren. Er is geen tussenin meer. Die periode wil ik echt achter me laten. "
Lisa legde kort haar hand op mijn arm en kwam wat dichterbij zitten. "Misschien moet je hier nog eens met hem over praten." was haar goede raad. Ik snoof meteen. "Ik wil hem eigenlijk liever niet meer zien."
"Je zal toch ooit met hem moeten praten. En daarbij, misschien heb je hem gewoon verkeerd begrepen." Opnieuw draaide ik mijn hoofd meteen in haar richting. Opnieuw raasde de woede door mijn lichaam. "Verkeerd begrepen?!" herhaalde ik. Ze onderbrak me meteen. "Wat ik probeer te zeggen is ... Het is voor hem ook niet gemakkelijk. Misschien is hij gewoon bang om de volgende stap te nemen?"
Ik snoof opnieuw. "Waarom kan hij dat dan niet gewoon zeggen?!" Ik schudde kort mijn hoofd en keek voor me. "Kom gewoon mee terug. Dan kan hij het allemaal uitleggen en kunnen jullie samen een besluit nemen."
"We? Hij ja! Ik heb al lang mijn besluit gemaakt!" Zonder te reageren pakte ze mijn arm vast en ging recht staan. Daarbij trok ze me omhoog. "Kom alsjeblieft mee. Geef hem nog een kans." Ik sloot kort mijn ogen, om mijn woede weg te duwen. Moest ik hem inderdaad nog een kans geven? Nog een kans om uit te leggen hoe hij zich precies voelde?
"Oke, ik ga mee. Maar als ik dan beslis om weg te gaan, dan hou je me niet tegen." zei ik tegen haar. In haar ogen kon ik meteen de vraag lezen die ze me wou stellen. Die ze me niet durfde te stellen. ' maar waar ga je dan heen als je weg wil.'
Zonder Casper hoorde ik niet thuis bij de jagers. Door Casper hoorde ik niet meer thuis bij de weerwolven. Ik had dit leven nu gekozen. Ik had het risico genomen. Daar moest ik nu mee leren leven. Al betekende dat, dat ik helemaal alleen zou leven. Zonder mate. Zonder roedel.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
