Elke weerwolf wachtte op hetzelfde moment. Het moment waarop ze voor de eerste keer konden veranderen. Meteen ook het moment waarop er een tattoo op hun lichaam verscheen.
Elke tattoo was anders. Toch was er altijd één die net dezelfde was. Die van...
Ikpakte de mouw van mijn shirt vast en trok die naar omhoog. Zo liet ik iedereen mijn tattoo zien. Waarvan dezelfde perfect zichtbaar was op Casper's onderarm.
Iedereen bleef muisstil. Ik voelde de ogen op mij gericht. Iedereen leek in schok. Ze probeerden te bevatten wat dit betekenden. Mijn vader was de eerste die in beweging kwam.
"Wat ...?" Hij maakte zin zijn niet eens af. Zijn ogen gingen van mij, naar Casper achter me. Pas nu leek hij te beseffen dat het echt dezelfde tattoo was. Eerder had hij er waarschijnlijk geen aandacht aan gegeven.
Hij ging kort met zijn hand over zijn gezicht. Ik had hem natuurlijk al verteld dat ik gekoppeld was aan een jager, maar het feit dat diezelfde jager nu voor zijn neus stond ... Volgens mij had hij dat hele gesprek uit zijn gedachten verwijderd en wou hij er niet meer aan denken. Nu kon hij het helemaal niet meer negeren. Iedereen wist het.
"Verbreek de band, Melanie." Mijn vader beval het me. "Je was het eerder al van plan en dit is nu je kans." Mijn vingers raakten de tattoo aan. Mijn enige houvast de laatste jaren. Hetgeen me altijd blij maakte als ik verdrietig was. Hetgeen me kracht gaf als ik er even door zat.
Kon ik wel zonder die tattoo? Kon ik wel leven met het idee dat ik geen mate meer zou hebben?
Iedereen wachtte gespannen af. Iedereen vroeg zich af waarom het zo lang duurde. Waarom ik Casper verdedigde. Alle ogen waren op mij gericht. Ik voelde de spanning in de lucht hangen.
"Je bent je niet aan het bedenken, hoop ik?!" Mijn vader klonk kwaad. Hij zette zelfs een stap naar voor en pakte mijn arm stevig vast. "Waarom?" Zijn ogen keken in die van mij. In de hoop daar de reden te kunnen zien.
"Wij beschouwen hem als de vijand, terwijl het net dankzij hem is dat ik hier nog rondloop." Mijn vader probeerde me te onderbreken, maar ik deed alsof ik het niet merkte." Hij was degene die mijn leven spaarde toen hij merkte dat ik zijn mate was, tijdens hun aanval. En nu wordt hij gestraft omdat hij me opnieuw redde. Hij probeerde me uit die val te redden!" Ik schudde heftig mijn hoofd, terwijl mijn vader me dichter naar zich toe trok.
"Deze man is verantwoordelijk voor de dood van soortgenoten." gromde hij in mijn gezicht. "Je hebt me echt teleurgesteld, Melanie." Hij liet me terug los alsof hij het hem opeens niets meer kon schelen.
Zijn ogen gingen opeens naar iemand achter me. Ik durgde me niet om te draaien. Vooral omdat ik mijn vader dan niet meer in de gaten kon houden. "Noah, breng mijn dochter terug naar binnen en zorg ervoor dat ze daar blijft."
"Nee, papa!" Veel tijd om te reageren had ik niet, want Noah pakte me al vast. "Het spijt me, Melanie." fluisterde hij, zodat enkel ik het kon horen. Ik nam hem niks kwalijk. Hij was de bèta. Hij moest naar mijn vader luisteren. Of hij dat nu wou of niet.
Noah sleurde me weg, terwijl mijn hele lichaam tegenspartelde. Ik probeerde me los te rukken, maar het lukte me niet. Tot mijn eigen spijt.
Mijn ogen zochten naar Casper. Zijn ogen keken naar me. Alsof hij even verbaasd was dat ik het net voor hem had opgenomen.
Was dit de laatste keer dat ik hem zag? De laatste keer dat ik het gevoel had een mate te hebben.
Ik had nooit gedacht dat ik hem ooit zou beschermen. Een jager dan nog. Alleen was hij nog steeds mijn mate. En als er één ding was dat mijn vader me geleerd had dan was het wel dat je altijd je mate moest beschermen. Wat er ook gebeurde.
Waarom begreep mijn vader het dan niet dat ik Casper nu beschermde?! Hij deed alsof ik het monster was. Alsof ik iedereen teleurstelde.
Noah bracht me naar binnen. Daar liet hij me meteen los, waardoor ik op de grond belandde. Ik hield mijn handen voor mijn gezicht en snikte. Nog even en ik was mijn mate kwijt. Letterlijk. En dat was nog het ergste van al.
Hij zou hier niet meer rondlopen. Ik zou nooit kunnen nadenken over waar hij was. Wat hij aan het doen was. Of hij gelukkig was. Het enige dat ik wel zeker zou weten, was dat hij dood was. Weg van deze wereld. En weg van mij.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
