Elke weerwolf wachtte op hetzelfde moment. Het moment waarop ze voor de eerste keer konden veranderen. Meteen ook het moment waarop er een tattoo op hun lichaam verscheen.
Elke tattoo was anders. Toch was er altijd één die net dezelfde was. Die van...
"Waarom zijn ze nog niet terug?" Mijn stem klonk vol bezorgdheid. Mijn ogen keken naar Joshua. Ik was hem net tegengekomen op het oefenterrein. Nog een paar minuten en het was mijn beurt. Mijn hele lichaam beefde van de zenuwen. De reden? Het feit dat Casper hier niet was. Hij had beloofd hier te zijn! Zonder hem zou dit nooit lukken.
"Er zijn blijkbaar wat complicaties. Normaal gezien zijn ze vandaag of morgen nog terug." Ik zag meteen dat hij niet helemaal de waarheid vertelde. Net toen ik hem wou vragen wat die complicaties precies waren, snoerde hij me de mond. "Meer kan ik er echt niet over zeggen. Je zal gewoon moeten wachten tot ze terug zijn."
Ik voelde hoe Lisa haar hand op mijn onderrug legde. Ze wreef erover. "Gewoon rustig blijven, Melanie. Het gebeurd wel vaker dat een missie wat uitloopt. Je moet nog niet meteen het slechtste denken." Ik durfde Lisa niet uit te leggen wat er vannacht gebeurd was. Dat ik klaarwakker in mijn bed had gelegen. Alsof er iets gebeurde waardoor ik niet kon slapen. Sindsdien voelde ik me echt slecht. Ik had hoofdpijn. Mijn hele lichaam leek uitgeput. En zo moest ik mijn proeven succesvol afleggen?
"Doe dit voor Casper! Zodat hij me je kan uitpakken, zodra hij terug is." Ze glimlachte breed naar me, om me wat beter te laten voelen. Veel tijd om verder na te denken had ik niet, want ik werd al geroepen voor de eerste proef. Mijn vingers namen bibberende de vijf messen vast. Minstens drie moesten raak zijn.
Bij de eerste ging het al mis. Ik gooide hem ver naast. "Diep in en uit ademen, Melanie!" Lisa schreeuwde me toe vanop de zijlijn. Mijn aandacht werd nu pas getrokken door iedereen die aan de zijlijn stond te kijken. Alhoewel, kijken ... Sommigen waren in gesprek. Alsof ze al aan het speculeren waren of het einde van deze proef. Dat ik het wel niet zou halen. Dat ik niets kon. Want ja, ik was nu eenmaal een stomme weerwolf ...
Ik draaide me opnieuw naar het doel toe en pakte één van de messen stevig vast. Rustig in en uit. In de juiste houding. Wachten tot de wind mee zit. Een paar seconden later had het mes zijn doel bereikt. Pas na de tweede die ik juist gooide was het muisstil rondom mij. Nog twee kansen. Minstens één moest raak zijn.
Bij dit vierde mes begon ik opnieuw te bibberen. Ik sloot dan ook kort mijn ogen, in de hoop dat ik tot rust zou komen. Ik probeerde me voor te stellen dat Casper aan de zijlijn stond. Pas na een minuut opende ik mijn ogen opnieuw en ging terug in de houding staan. Tot mijn eigen verbazing troffen beide messen het doel en was ik voor het eerste deel van deze test geslaagd.
Ik stapte langzaam naar het volgende tafeltje. Mijn handen gingen kort over de pijlen, voor ik de pijlenkoker om mijn schouder hing. Ik spande de boog aan en legde de eerste pijl op zijn plaats. Deze keer had ik geen last van zenuwen. Boogschieten lukte veel beter dan het messenwerpen.
De eerste drie pijlen troffen dan ook doel. Bij de vierde ging het alleen nog om te tonen dat ik geen geluk gehad had bij die drie schoten. Nog geen halve minuut na de derde, trof de vierde doel. Ik spande net mijn boog terug aan om de vijfde pijl te schieten, toen iedereen zijn aandacht door iets anders getrokken werd. Uit verbazing schoot ik de pijl een andere kant uit, terwijl ik hem op de grond liet vallen.
Iedereen rende dezelfde richting uit. Er stonden een aantal wagens. Jeeps eerder. Ik passeerde een aantal wagens waaruit gewonden werden gehaald. Mijn ogen zochten naar Casper. "Casper?" Ik kon niet anders dan roepen. Hopend dat ik antwoord zou krijgen. Er riep inderdaad iemand mijn naam, alleen was het niet Casper maar Dylan.
Ik volgde het geluid van zijn stem en vond hem al snel tussen alle groepen mensen. "Zeg alsjeblieft dat Casper oke is?!" Ik voelde hoe mijn hele lichaam op instorten stond. Zonder iets te zeggen pakte hij mijn arm en trok me achter zich aan. Het duurde nog een hele tijd voor ik Casper eindelijk vond. Of beter gezegd, Lisa.
Haar merkte ik eerst op. Ze zat voorovergebogen over een lichaam. Ze schreeuwde iemand bevelen toe. Pas toen ik dichterbij ging kijken merkte ik dat het Casper was. "Casper?!"Ik rende naar het groepje toe en knielde meteen neer. De tranen rolden over mijn wangen en belandden op die van Casper.
Hij had moeite om bij bewustzijn te blijven. "Wakker blijven, Casper!" Iemand anders tikte op zijn wangen, zodra hij leek weg te glijden. Zijn ogen gingen langzaam open, net genoeg om naar me te kunnen kijken. "Ik hoop dat ik nog net op tijd ben ... " fluisterde hij, voor hij opnieuw wegzakte. Deze keer kregen ze hem niet meteen wakker.
Ik raakte in paniek. Mijn handen probeerde hem wakker te schudden, terwijl ik zijn naam schreeuwde. Het duurde dan ook niet lang voor iemand zei, "Haal haar hier weg." Ik voelde hoe Dylan me vastpakte en me wegdroeg. Het enige dat ik deed was blijven schreeuwen. Schreeuwen dat hij niet dood mocht gaan. Dat hij me niet mocht achterlaten.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vinden! :D Wat denken jullie dat er gebeurd is? En misschien het enige goeie nieuws in dit hoofdstuk; Melanie is geslaagd voor haar eerst proef!
