Elke weerwolf wachtte op hetzelfde moment. Het moment waarop ze voor de eerste keer konden veranderen. Meteen ook het moment waarop er een tattoo op hun lichaam verscheen.
Elke tattoo was anders. Toch was er altijd één die net dezelfde was. Die van...
Het schot maakte me wakker. Dat betekende dat weer een weerwolf in één van onze vallen vast zat. Ik stormde de tent en liep in de richting van het geluid. Pas na een paar minuten had ik de wolf gevonden. En na een tweede schot.
Heel even bleef ik staan toen ik een bekend iemand in de val zag. Mijn mate, zoals zij zou zeggen. "Maak je geen zorgen. Ik doe je geen kwaad." Mijn handen begonnen de val al los te maken. Tot mijn eigen verbazing.
Ze was de vijand. Zij was de persoon die we met deze vallen wouden vangen. Waarom redde ik haar dan?! Waarom was haar leven belangrijk voor me?!
"Casper?" Zodra mijn naam haar mond verliet wist ik dat ik haar opnieuw zou redden. Alle vragen die ik in mijn hoofd had, waren op slag verdwenen. Mijn handen maakten de val los.
Zodra ze vrij was, pakte ik haar in mijn armen. Met mijn jas bedekte ik haar naakte lichaam. Mijn vingers betastte kort haar been, om de schade in te schatten. Ze was een weerwolf dus normaal gezien zou het snel moeten genezen zijn. Haar vriend daarentegen had minder geluk. De kogel had hem geraakt.
"Blijf met je handen van mijn dochter af!" Ik draaide mijn hoofd in de richting van de stem. Zonder het zelf te merken hadden ze me omsingeld. Een aantal wolven gromden naar me.
Ik zou zoveel dingen kunnen zeggen om me te verdedigen. Zeggen dat het niet de bedoeling was dat net zij gewond raakte. Dat dit ook hun eigen fout was omdat ze enkele van mijn broers gevangen hielden. Alleen zou niks me nu kunnen helpen.
Langzaam liet ik haar los en stond recht. Zodra de man, waarvan ik dacht dat het de Alfa was, haar oppakte en met haar wegliep, sprongen de wolven op me.
Melanie
"Blijf rustig liggen, schat." Mijn moeder duwde me terug op het bed. Mijn been deed verschrikkelijk veel pijn. "Het zal nog even duren voor het genezen is, maar normaal gezien zou je er nu wel op kunnen stappen." Mijn moeder merkte mijn pijn duidelijk op. Ze wreef over mijn arm. "De pijnstillers zullen snel werken. Gelukkig genezen wij weerwolven snel." Ze probeerde een grapje te maken om de bedrukte sfeer in de kamer te verlichten. Het mislukte.
"Hoe gaat het met Noah?"Ik herinnerde me nog vaag wat er gebeurd was. Dat Casper me uit de val gehaald had. Dat Noah gewond was.
Mijn moeder zuchtte diep. "Zijn herstel zal lang duren, maar normaal gezien zal hij het halen." Ze glimlachte geruststellend naar me. "Maak je niet te veel zorgen over ons. Je hebt je rust hard nodig nu." Ze wreef opnieuw over mijn arm.
Pas dan durfde ik mijn volgende vraag stellen. "Was ... Was er nog iemand bij me?" Had Casper me naar de roedel gebracht en was hij daarna weer naar de andere jagers gegaan? Of had hij me achtergelaten in de hoop dat iemand me zou vinden?
"Er was een jager bij je." Ze had meteen mijn volledige aandacht. "Daar moet je je ook geen zorgen over maken. Je vader regelt dat wel."
Ik greep meteen naar haar arm. "Wat is papa met hem van plan?" Laat hem alsjeblieft nog niet dood zijn! Ik smeekte in mijn gedachten.
"De dood, natuurlijk. Hij heeft eerst Noah proberen vermoorden en daarna deed hij hetzelfde met jou. Hij maakte je net los uit de val toen we je vonden."
Ik schudde mijn hoofd, terwijl ik begon te huilen. "Hij probeerde me juist te redden, mama." Mijn moeder keek me verward aan. "Hoe bedoel je lieverd?"
"Hij is mijn mate, mama! Papa mag hem niet ... Ik moet hem tegenhouden!" Ik probeerde rechtop te zitten en daarna uit bed te krabbelen. "Wacht, je kan niet zomaar naar buiten gaan." Mijn moeder hield me tegen, nadat ik twee stappen gezet had.
"De hele roedel staat buiten. Het is niet omdat wij begrijpen wat de maangodin gedaan heeft, dat zij dat ook doen." Ik schudde mijn hoofd en probeerde haar aan de kant te duwen. "Ik kan hem niet aan zijn lot overlaten, mama! Hij heeft twee keer mijn leven gespaard! Twee keer!" Ik hield mijn twee vingers in de lucht om mijn woorden nog wat kracht bij te zetten. "Nu is het mijn beurt om hem te redden!" Met die woorden verliet ik mijn kamer en mankte ik naar buiten.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
