Elke weerwolf wachtte op hetzelfde moment. Het moment waarop ze voor de eerste keer konden veranderen. Meteen ook het moment waarop er een tattoo op hun lichaam verscheen.
Elke tattoo was anders. Toch was er altijd één die net dezelfde was. Die van...
Mijn lichaam draaide en draaide. Hetzelfde paar bruine ogen keek me aan. Woedend. Razend. Alsof ik niets goed kon doen. Mijn hele lichaam leek in brand te staan. En voor ik het goed en wel wist, had mijn lichaam het opgegeven en verliet een schreeuw mijn lichaam. Nog geen minuut later werd ik wakker gemaakt.
Ik hijgde. Mijn hart klopte bijna in mijn keel. "Rustig maar, lieverd. Het komt allemaal goed." Voor de zoveelste keer pakte mijn moeder me vast. Het was de zoveelste nachtmerrie deze week. Elke keer hetzelfde. Elke keer waren het zijn ogen die ik zag.
Een paar seconden later kwam mijn vader aan de andere kant van het bed zitten. Zijn arm lag rond zijn middel, tegen zijn zij gedrukt. Mijn vader zou het nooit toegeven, maar hij had pijn. De kogel was van zilver geweest. Gelukkig hadden ze hem er snel uitgekregen, anders zou het helemaal anders afgelopen zijn. Daardoor moest hij nu veel rusten. Alleen wou mijn lichaam hem die rust niet gunnen.
Elke nacht had ik hem al wakker gemaakt. Het leek alsof ik mijn mate niet zomaar kon vergeten. Iets dat ik net wel probeerde te doen. "Ik ga wel wat thee zetten." Na een paar minuten verdween mijn vader de kamer uit en ging hij naar beneden. Daardoor liet hij mij en mijn moeder alleen achter. Alsof hij wist dat dit iets onder vrouwen was.
"Weer dezelfde droom?" Mijn moeder wreef over mijn rug. Ze probeerde me gerust te stellen, net zoals al die andere keren. "Ik ... Ik denk niet dat dit ooit gaat stoppen mam." bekende ik eerlijk. Ik drukte me dicht tegen haar aan en sloot kort mijn ogen. "Elke keer als ik in slaap val zie ik hem voor me. Ik ... Ik weet niet hoe lang ik dit nog uit hou."
Ze zuchtte kort, alsof ze me zo gelijk gaf. "Ik weet het, schat. Ik besef heel goed dat dit niet gemakkelijk voor je is. Er is ook niet veel dat we kunnen doen." Er was inderdaad maar één manier om dit te laten stoppen én dat was hem aanwijzen. Alleen zou er nooit een moment zijn waarop ik, veilig, naar hem toe kon gaan. Tot de tijd dat ik geen andere oplossing vond, zou ik dit wel moeten ondergaan.
-------
Mijn handen had ik in elkaar gevouwen op mijn schoot gelegd. Noah keek me met een opgetrokken wenkbrauw aan. Hij wist duidelijk dat ik hem om een gust kwam vragen. En dat het iets zou zijn waar mijn ouders niet tevreden mee waren, als ze het al zouden weten. Wat niet het geval was.
"Waarom heb ik het gevoel alsof je vader niet zo blij zal zijn met dit gesprek?" Zijn stem klonk redelijk monotoon en behoedzaam. Iets dat ik niet gewoon was van hem. "Ik ... Ik heb je hulp nodig bij iets heel belangrijk." Hij leunde wat naar achter in zijn bureaustoel. De stilte was mijn teken om verder te gaan met mijn uitleg.
"Ik weet dat papa niet wil dat roedelleden naar de mensenwereld gaan. Toch zeker nu niet. Alleen moet ik er dringend heen. En aangezien papa iets minder boos zal zijn als jij meegaat, zou ik dus heel graag hebben dat je meegaat." Noah leunde meteen terug naar voor. Zijn ogen waren mijn gezicht aan het bestuderen.
"Melanie. Als je graag eens naar de mensenwereld gaat, dan wil ik altijd met je meegaan. Dan wil je vader of je moeder wel met je mee." Hij hield zijn hoofd wat schuin. "Waarom vraag je het dan precies aan mij?"
Zonder het zelf te beseffen wreven mijn vingers over mijn tattoo. Alsof ik mezelf zo moed insprak. "Beloof me dat papa hier niets van te weten komt." smeekte ik hem bijna. Het verwonderde hem duidelijk, hoewel hij nog steeds op zijn hoede was.
Na een paar minuten bedenktijd, knikte hij. "Toch wil ik eerst weten waarom je zo nodig nu naar daar moet." Deze keer was het mijn beurt om even stil te zijn. Natuurlijk kon ik Noah vertrouwen. Alleen wou ik niet dat hij me op andere gedachten zou brengen. Ik moest dit doen. Voor mezelf. En voor de roedel. Ik mocht nooit meer dezelfde fout maken.
"Ik ... Ik heb mijn mate leren kennen." Een kleine glimlach verscheen op Noah's gezicht. Hij verdween weer even snel als hij gekomen was bij mijn volgende woorden, "Hij is ... Hij is een jager. En, daarom wil ik naar hem op zoek gaan. Om hem af te wijzen. De enige manier om hem te vinden én zelf geen gevaar te lopen, is door naar de mensenwereld te gaan. Niemand zal me daar herkennen, behalve degene die me vorige week gezien hebben."
Opnieuw leunde hij achterover in zijn stoel. Hij was verbaasd door mijn woorden. "Ik ... Ik vind dit een bijzonder slecht idee. Alleen denk ik dat het inderdaad beter is als je vader hier niets van weet. En daarom, ga ik je helpen."
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
