Elke weerwolf wachtte op hetzelfde moment. Het moment waarop ze voor de eerste keer konden veranderen. Meteen ook het moment waarop er een tattoo op hun lichaam verscheen.
Elke tattoo was anders. Toch was er altijd één die net dezelfde was. Die van...
"Je bent er echt wel niet bij moet je hoofd hé?" Ik werd terug naar de realiteit gebracht door Dylan, die naast me zat in de jeep. Ik haalde kort mijn schouders op, niet echt wetend welke reactie ik zou moeten geven. "Ik slaap niet zo goed, 's nachts. De dromen die ik heb zijn nogal, levensecht." Dylan bekeek me kort vanuit zijn ooghoek, voor hij zijn ogen terug op de weg voor zich hield. "Je bent dus onbewust met Melanie bezig?"
Ik had gehoopt dat hij dat nog niet doorhad. Dat ik wat rond de pot kon draaien en kon zeggen dat ik het allemaal niet zo goed wist, maar blijkbaar wist iedereen in de jeep goed genoeg wat er in mijn gedachten omging. "Is het zo duidelijk?" was mijn zuchtend antwoord. Er klonk meteen gelach in de jeep, voor Dylan me een korte elleboogstoot gaf.
"Misschien is het toch beter als je stopt met haar te ontlopen. Het meisje heeft nood aan je aanwezigheid. Voor haar ben je op dit moment de enige houvast." klonk het vanop de achterbank. "Ik doe dat voor haar eigen bestwil." probeerde ik als reden te geven. "Ze moet zich concentreren op haar proeven."
"We zijn nu misschien niet de beste personen om je hierover advies te geven," Dylan lachte kort terwijl hij het zei. Bijna geen enkele jager had een vaste vriendin. "Alleen was ik er wel bij toen je haar zelf hielp bij het messenwerpen. Ze had nood aan jouw aanwezigheid. Het feit dat je haar ontloopt maar haar alleen maar onzeker."
"Mijn gedachten maken alleen maar overuren. Ik weet gewoon niet wat het beste is op dit moment." Ik hield mijn dromen achterwege. Ik kon ze gewoon niet vertellen hoe elke droom over haar ging. Hoe mijn gedachten me wouden tonen hoe het kon zijn als we elkaar echt zouden aanvaarden als mate.
"Ik weet zelfs niet eens of het mogelijk is om elkaar echt te aanvaarden." mompelde ik, terwijl ik naar buiten keek door het raam naast me. Er klonk wat verontwaardiging in de jeep. Ik draaide me wat om, zodat ik naar de mannen op de achterbank kon kijken. "Als mate moet je elkaar aanvaarden door elkaar een mark te geven. Les één in het handboek van weerwolven. Naar mijn weten is het voor een mens onmogelijk om zo een mark te geven."
Ik draaide me terug naar voor. "En daarbij, stel ... stel dat we dat toch op de één of andere manier kunnen doen, dan weet iedereen wel dat ik de mate van een weerwolf ben. En dan zal het voor hen ook niet moeilijk zijn om Melanie er als weerwolf uit te halen." Deze keer klonk wel wel een instemmend gemompel.
"Tja, dan zal je er toch voor moeten zorgen dat je er altijd bent om haar te beschermen hé. Hoewel de held uithangen nu niet zo moeilijk is voor jou." Ik kon zelf mijn lach niet inhouden, toen Dylan verwees naar het feit dat ik Melanie gered had. Dat ik geen stress gehad had om in een roedel van weerwolven, in mijn eentje, binnen te dringen. Dat ik ook niet zenuwachtig was om haar naar ons kamp te brengen. Er was wel één ding waar ik zenuwachtig voor was: een afwijzing van haar kant. Of nee, misschien wel twee dingen. Ik was ook zenuwachtig om te weten of zij hier wel hetzelfde over dacht als ik.
"Ik heb haar gesprek met Joshua gevolgd, de eerste dag dat ze in ons kamp was." zei ik, om haar onderwerp wat te verdraaien. Niemand reageerde meteen, omdat ze benieuwd waren naar de inhoud van dat gesprek. "Melanie heeft daar toegegeven dat zij er wel aan denkt om me te accepteren." was mijn samenvatting.
De ene na de andere klopte met zijn hand op mijn schouder op arm. "Zie je wel, helemaal niets om je zorgen over te maken." was hun gezamenlijke reactie. "Niet iedereen van de groep denkt er hetzelfde over. En wat als we andere jagers tegenkomen? Die weten direct dat zij een weerwolf is. Hoe gaan we dat dan uitleggen?"
"Zodra ze haar proeven doorstaat is ze één van ons, ook al moet er nog over gestemd worden. Iedereen heeft ondertussen wel al gezien dat Melanie geen bedreiging vormt voor ons. En ze gunnen jullie je geluk." Vanop de achterbank kwam er nog een aanvullende reactie: "Je moet nu alleen even je gedachten uitzetten, zodat je nog heelhuids thuis geraakt."
Opnieuw begon iedereen te lachen. En eigenlijk hadden ze ook wel gelijk. Zodra Melanie officieel een lid van onze groep was dan kon niemand er toch nog op tegen zijn? Misschien maakte ik me gewoon teveel zorgen. Dit zou allemaal wel goed komen. Gewoon zorgen dat ik haar dit zelf allemaal kon vertellen, zodra we terug in het kamp waren.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
