Elke weerwolf wachtte op hetzelfde moment. Het moment waarop ze voor de eerste keer konden veranderen. Meteen ook het moment waarop er een tattoo op hun lichaam verscheen.
Elke tattoo was anders. Toch was er altijd één die net dezelfde was. Die van...
Een hele nacht hadden we wakker gelegen. Geen van ons beide leek de slaap te kunnen vatten. Bij mij kwam het nu wel door de pijnstillers die bijna uitgewerkt waren. Bij Melanie eerder door bezorgdheid. En het was ook gewoon leuk om naast elkaar te kunnen liggen.
Mijn hand wreef door haar haar, terwijl haar hand over het verband om mijn middel streek. Waarom ze dat precies deed wist ik niet, maar ik ging er niet over klagen. Haar aanraking werkte als een soort pijnstiller.
"Ik heb eigenlijk geen zin om al op te staan." fluisterde ze, om het moment niet te verstoren. "Dan blijven we toch gewoon liggen?" grinnikte ik. "Ik verwacht geen bezoek, dus ..." Ze ging wat rechter zitten en grinnikte, voor ze een kus op mijn lippen drukte. Net toen ze terug wou gaan liggen, hield ik haar tegen. Ik drukte haar wat dichter tegen me aan, tot ik een pijn in mijn middel voelde. Melanie merkte meteen dat er iets was.
"Ik had nog zo gezegd dat je je rustig moest houden." zei ze zuchtend. Haar handen gingen naar het verband. "Hoe kan ik me nu rustig houden als jij naast me ligt." Ik zag hoe haar wangen rood werden. Ze vertikte het om naar me te kijken of te reageren. In de plaats prutsten haar vingers aan het verband, tot ze de wonde zag. "Volgens mij moet je toch even naar de dokter. De wonde is terug open." Deze keer keek ze wel naar me. Ik zag bezorgdheid in haar ogen.
Normaal gezien zou ik het weglachen en een andere keer gaan, maar ik wou haar gerust stellen. "Als jij blijft liggen, ga ik ernaar laten kijken." Ik duwde haar terug naar op het bed en drukte een korte kus op haar voorhoofd. "Ik ben zo terug." zei ik. Met wat moeite deed ik een t-shirt aan, voor ik de tent verliet. Ik wandelde op een rustig tempo naar de dokterstent. Daar kwam ik bijna meteen oog in oog met Lisa.
Ze had een brede glimlach om haar lippen en kruiste haar armen. "Deze ochtend wou ik Melanie gaan wakker maken en tot mijn verbazing is ze nergens te bekennen. Niemand heeft haar meer gezien sinds ze naar jouw tent ging." Ik liet me op één van de stoelen zakken en kon zelf toch ook een glimlach niet onderdrukken.
"Ze is inderdaad bij mij ja." Meteen weerklonk er gelach. "En omdat je je doktersadvies niet hebt opgevolgd, ben je nu hier?" Haar handen haalden het verband van mijn middel en inspecteerden de wond. "Jullie hebben me niet gezegd dat knuffelen verboden was." lachte ik wat zuur, terwijl ze de wonde verdoofde. Na het prikkende gevoel, volgde de naald. Nadat de wonde terug dicht was, deed ze er opnieuw een verband rond.
"Ik hoop voor jullie dat het deze keer wel houdt." Ik rolde met mijn ogen door haar opmerking. Net toen ik wou reageren, weerklonk er een schreeuw. "Is dat ...?" Ik liet haar haar zin niet afmaken en rende naar buiten. De pijn in mijn middel probeerde ik van me af te duwen.
"Melanie?!" Melanie bleef maar schreeuwen, zelfs toen ik de tent binnen kwam. Ze had de dekens stevig vast. Haar ogen waren gesloten en er rolden tranen over haar wangen. Ik was niet de enige die binnen kwam. Lisa was blijkbaar achter me aan gerend. Zelfs Dylan en een aantal anderen kwamen kijken.
"Dylan, hou iedereen wat op afstand." Lisa gaf hem orders, terwijl ik Melanie stevig vastnam. Haar armen namen me nog steviger vast. Ze duwde haar hoofd in mijn nek en ademde zwaar. "Wat is er aan de hand?" Ik keek naar Lisa, die Melanie wat oppervlakkig probeerde onderzoeken.
"Ik ... Ik denk dat ze in haar heat zit." Een vloek verliet mijn mond. Aan de heat was er weinig te doen. Enkel weerwolven kenden een aantal trucs, maar jammer genoeg wist ik daar dus niets van. "Probeer haar zoveel mogelijk te knuffelen. Ik denk dat je aanwezigheid helpt." Melanie was inderdaad gestopt met schreeuwen. Ze rilde wel nog steeds.
Lisa en ik bleven in de tent, wachtend tot Melanie eindelijk sterk genoeg was om iets te kunnen zeggen tegen ons. Alleen reageerde ze niet meer. Pas na een paar uur van schreeuwen en nachtmerries, viel ze eindelijk in slaap. Ik daarentegen was klaarwakker en leek een tweede slapeloze nacht te hebben.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
