Elke weerwolf wachtte op hetzelfde moment. Het moment waarop ze voor de eerste keer konden veranderen. Meteen ook het moment waarop er een tattoo op hun lichaam verscheen.
Elke tattoo was anders. Toch was er altijd één die net dezelfde was. Die van...
Zowel mijn vader, als Noah, waren meteen nodig aan de grens. Daardoor bleef ik achter bij mijn moeder. Ze bracht me naar de woonkamer, waar ze me een kopje thee gaf. "Ik weet niet of het verstandig was om naar je mate toe te gaan. Het geheim houden voor ons was ook niet slim." Ze zuchtte kort, voor ze geruststellend naar me glimlachte. "Toch begrijpen we alle twee waarom je het gedaan hebt. Je wil je lot in eigen handen nemen. Alleen is dat niet hetgeen de maangodin in gedachten had." Ik nam een kort slokje van mijn thee, terwijl mijn moeder verder ging.
"Alles heeft een reden. Het feit dat jij gekoppeld bent aan een jager ... Als de maangodin dat in gedachten heeft, dan zal ze daar een goede reden voor hebben. Ik weet niet of het mogelijk is om zomaar tegen haar in te gaan. Het is iets helemaal anders dan twee weerwolven die aan elkaar gekoppeld worden. Dit is voor het eerst."
Ze nam zelf een slokje van haar thee, om daarna een paar seconden stil te zijn.
"Het is al laat. Misschien is het best als je wat slaap gaat inhalen." Ze zette haar kopje op het salontafeltje. Alsof dat het teken was dat ik inderdaad naar boven moest. Eigenlijk had ze wel gelijk. Ik was moe. Zowel fysiek als emotioneel. Mijn bed was nu het enige dat me kon helpen.
Casper
"We hebben verschillende vallen langs de grens opgesteld." Lucas zijn vinger volgde de grenslijn, voor hij ons allemaal één voor één aankeek. "We hebben geprobeerd om de roedel binnen te dringen, maar voorlopig zonder resultaat."
We kregen allemaal een korte update. Zo wisten we wat er de voorbije uren gebeurd was. Blijkbaar hadden ze niet stilgezeten. Wel zonder resultaat.
"Voorlopig kunnen we niet veel meer doen. Het is wachten op één verkeerde beweging." Iedereen knikte instemmend op mijn voorstel. Daarna verlieten ze de tent, om naar hun eigen tent te gaan.
Ook ik ging naar mijn tent. Ik liet me in de hangmat vallen en zuchtte kort. Het zou geen makkelijk nacht worden. Een hangmat was niet het meest comfortabele bed, maar het moest maar vannacht. Het was voor het grotere doel.
2 dagen later
Melanie
Ik schudde met mijn vacht. Het was al even geleden sinds ik in mijn wolf veranderd was. Mijn vader had het te druk om te merken dat ik weer eens verdwenen was. En maar goed ook, want hij zou er niet blij mee zijn.
De vorige 2 dagen waren er verschillende wolven verdwenen. Allemaal wachters die op ronde gingen rond de grens. Mijn vader liet niemand nog die richting uit gaan, tot ze wisten wat er aan de hand was.
De naburige roedels zaten met hetzelfde probleem. Wolven verdwenen en niemand wist waar ze waren. Iedereen moest dus voorzichtig zijn en vooral, niet te ver van de roedel afdwalen. Dat was ik ook absoluut niet van plan. Alleen kon mijn wolf het niet verdragen dat ze al lang moest toekijken. Dat ik niet mocht veranderen. En daarbij, zolang Noah dicht in de buurt was kon er niks gebeuren. Toch?
Loop niet te ver. Noah's stem klonk in mijn hoofd. Ik keek kort zijn richting uit, voor ik verder liep. Als een echte bodyguard liep hij achter me aan.
Ik ruik iets raar. Blijf hier. Ik ga even kijken. Eigenlijk had ik Noah betrapt toen hij de roedel verliet. Aangezien ik hem betrapt had, en hij mij kon hij dus niet anders dan me meenemen. Natuurlijk verbaasde het me niet dat hij nu toch aan zijn opdracht begon. Aan de reden waarom ik hem betrapt had en waarom hij hier naartoe wou.
Hij liep de struiken in, terwijl ik op dezelfde plaats bleef staan. Net zoals hij me gevraagd had. Pas na een paar minuten stuurde ik hem een bericht.
Noah? Ik kreeg niet meteen een bericht terug, dus herhaalde ik mijn bericht. Tot ik een schot hoorde. Net nadat ik een wolf hoorde janken. Na die beide geluiden was het stil.
Eigenlijk moest ik me omdraaien en terug gaan naar de roedel. Iemand om hulp vragen. Alleen was mijn nieuwsgierigheid opnieuw de baas over mijn lichaam.
Ik liep de struiken in en volgde Noah's geur. Tot ik hem zag. Zijn poot zat vast in een val. De val was groot genoeg om hem vast te houden. Hij was duidelijk opgezet om één van ons te vangen.
Ik stapte dichterbij en drukte mijn neus tegen zijn zij aan. Hij bewoog niet meer. Zijn ademhaling was zwak. Pas dan merkte ik de schotwonde op.
Papa! Papa! Kom alsjeblieft!
Ik raakte in paniek. Daardoor veranderde ik ook terug naar mijn mensenvorm. Ik probeerde Noah te bevrijden. De val los te maken.
Een paar keer moest ik mijn poging staken doordat ik mezelf pijn deed aan de val. Bloeddruppels belandden op de grond. Ik merkte er niet veel van. Het enige dat ik wou was Noah losmaken.
Uiteindelijk kreeg ik hem los. Ik probeerde hem te slepen. Zo dicht mogelijk naar de roedel. De hulp tegemoet.
Ik schreeuwde het uit van de pijn, zodra mijn voet op de verkeerde plaats terecht kwam. Ik viel op de grond neer, net toen het schot gelost werd. Aangezien de val voor weerwolven was bedoeld, raakte de kogel me niet.
De val verbrijzelde mijn been. Ik huilde door de pijn. Alle kracht die ik nog in me had was weg. En net dan voelde ik een paar handen aan mijn been.
"Maak je geen zorgen. Ik doe je geen kwaad." Ik herkende de stem. En de tintelingen die door me heen gingen. "Casper?"
De val werd losgemaakt. Net dan hoorde ik nog stemmen dichterbij komen. Wie het waren wist ik niet, want ik was het bewustzijn dan al verloren.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
A/N: Een groot hoofdstuk :D en ik denk ook best spannend om te weten of het de jagers of haar familie is die naar hen toe komt.
Helpt Casper haar inderdaad? Dat komen jullie in het volgende hoofdstuk te weten!
