Elke weerwolf wachtte op hetzelfde moment. Het moment waarop ze voor de eerste keer konden veranderen. Meteen ook het moment waarop er een tattoo op hun lichaam verscheen.
Elke tattoo was anders. Toch was er altijd één die net dezelfde was. Die van...
"Je bent te gespannen, Melanie. Laat je emoties achter je voor je gooit." Dylan rolde kort met zijn ogen. Elke dag zei hij hetzelfde. Elke dag klonk het geïrriteerder. "Ik kan dit gewoon niet." mompelde ik, meer tegen mezelf dan tegen hem. Ik was een weerwolf. Wapens waren niet aan mij besteed, en dat was net hetgeen waar ik nu mee moest oefenen.
Ondertussen was ik al twee weken in het kamp. En tot mijn eigen verbazing hadden de meeste van hen me al aanvaard. Of ze deden toch alsof ze dat gedaan hadden. Een aantal van hen moesten me van Joshua op leren. Daniel was er voor de gevechten. Dan was er nog Lucas voor de regelgeving en tactiek. Lisa was er dan weer om me een aantal van de meer vrouwelijke taken te leren. Natuurlijk waren er ook veel vrouwen die zelf jagers waren. Zij hadden zichzelf echt aangesloten bij de groep om die reden. Anderen, zoals Lisa, waren bij de groep terecht gekomen als partner van één van de jagers. Die ' anderen ' waren met weinig. En daar was ik toch wel van geschrokken.
"De meeste mannen hebben ofwel geen vriendin ofwel woont zij ergens anders. Jagers hebben nu eenmaal een gevaarlijk beroep. Het zou niet de eerste keer zijn dat hun vrouw vermoord wordt om hen te raken." Haar woorden herhaalden zich in mijn hoofd. Ik had meteen kippenvel gekregen. Nog nooit had ik erbij stilgestaan dat jagers ook zo een leed konden hebben als wij weerwolven. Zij konden zelfs geen contact hebben met hun familie en vrienden.
De enige die ik deze twee weken weinig had gezien was Casper. Af en toe kwam hij wel eens naar mijn training kijken of kwam hij naast me zitten tijdens het eten. Voor de rest zag ik hem niet. Het had er misschien ook wel mee te maken dat ik een aparte tent had gekregen. Of misschien ontliep hij me gewoon.
"We hebben niet veel tijd meer om je op te leren, Melanie." Dylan liep naar de boom toe en raapte de messen van de grond. Vooral deze lessen waren een flop. In het begin had ik er ook niet bij stilgestaan dat deze lessen ooit getest zouden worden. Anders zou ik het wel anders aangepakt hebben.
"Als het messenwerpen evenveel tijd in beslag gaat nemen als het boogschieten, dan hoop ik voor jou dat er meer dan 24 uur in een dag zijn." Hij liep naar me toe en gaf me alle messen terug, terwijl ik terugdacht aan de vele uren en dagen die het me gekost had voor ik het boogschieten eindelijk onder de knie had.
"Je moet je emoties uitschakelen. Het kan me niet schelen dat Casper door je hoofd gaat. Als je niet slaagt voor deze lessen heb je een probleem." Dylan beende naar de zijkant, zonder een reactie af te wachten. Ik ging opnieuw in positie staan en nam mijn tijd bij het gooien van de vijf messen. Slechts één trof doel. Alhoewel, doel ... Hij raakte net de zijkant van de boom.
"Je staat niet goed,Melanie." Ik voelde twee paar handen op mijn middel die me wat draaiden. Door de tintelingen, en natuurlijk de stem, herkende ik meteen wie het was. "Hier, probeer nog eens." Casper reikte me een mes aan en zette een stap achteruit. Mijn hele lichaam leek wakker geschud. Alsof mijn lichaam het goed wou doen. Wou indruk maken op mijn mate. En tot mijn eigen verbazing, belandde het mes in het midden van de boom.
"Ik wist wel dat je het kon." Het compliment liet me blozen. De glimlach op Casper zijn gezicht was er één van trots. Alleen vervaagde die snel. "Het spijt me dat ik je zelf niet heb kunnen helpen met je lessen. Ik heb het op dit moment te druk om ... "Ik hield mijn hand in de lucht om hem te doen zwijgen. "Je hoeft je voor mij niet te verantwoorden, Casper."
Ik draaide me om en liep naar de boom toe. Ik raapte alle messen op en ging terug op mijn plaats staan. In de houding die Casper daarnet getoond had. Het leek alsof alle zenuwen en spanning opeens verdwenen waren. Eén voor één belandden de messen op de juiste plaats in de boom, op de aangegeven plaatsen.
"Volgens mij moet ik de volgende keer de lessen begeleiden." Een reactie van Dylan liet niet lang op zich wachten. "Wrijf het er nog maar wat in." Hij gaf Casper een korte elleboogstoot, voor hij de messen ging gaan halen.
"Melanie, ik ... Ik wil juist nog zeggen dat ik er de volgende dagen niet zal zijn. Joshua wil dat ik op verkenning ga met een aantal anderen, dus ik ..." Naar de rest van zijn uitleg luisterde ik niet. Ik wou niet weten wat hij van plan was. Ik wou niet weten hoe gevaarlijk het was.
"Normaal gezien ben ik terug voor je je proeven moet afleggen. Maak je dus maar geen zorgen, ik zal er zijn als je slaagt." Zijn hand raakte kort die van mij aan. Een korte stilte volgde, alsof hij nadacht over zijn volgende woorden.
"Ik ... Ik vertrek bij zonsondergang, dus het kan zijn dat ik je straks niet meer zie." Hij stak beide handen in zijn broekzakken. "Ben je voorzichtig?" De drie woorden waren uitgesproken, voor ik er verder over kon nadenken. Het was ook de enige vraag waar ik op dit moment een antwoord op had. "Natuurlijk. Je grootste fan wil niet ontbreken bij je proeven." was zijn antwoord.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
