Elke weerwolf wachtte op hetzelfde moment. Het moment waarop ze voor de eerste keer konden veranderen. Meteen ook het moment waarop er een tattoo op hun lichaam verscheen.
Elke tattoo was anders. Toch was er altijd één die net dezelfde was. Die van...
Met elke stap die ik zette, zonk de moed me nog wat dieper in de schoenen. Wat zou ik straks in godsnaam zeggen? 'Hallo jagers, ik ben Melanie een weerwolf?' Casper leek niet zo zenuwachtig als ik. Hij zou net degene zijn die een weerwolf naar hen toe bracht. Of was dat net het plan? Me ontvoeren om me daar te vermoorden? Heel even bleef ik een tel staan, om toch maar weer verder te stappen.
Mijn wolf luisterde zelfs niet eens naar mijn gedachten. Naar mijn bezorgdheid. Zij vertrouwde erop dat Casper ons wou beschermen. Ons wou redden. De held wou uithangen. Het was dan ook de matebond die me verder deed stappen. Casper had zelfs niets gemerkt van mijn korte twijfel.
"We zijn er bijna."
Zijn hoofd draaide zich kort, zodat hij achterom kon kijken. Ik kreeg de kans niet om te reageren, want opeens zoefde er een pijl voorbij mijn hoofd. Ik schreeuwde het uit van paniek en sloeg mijn armen om me heen. Mijn ogen zochten naar de schutter. Tevergeefs.
Casper kwam voor me staan en keek één bepaalde richting uit. "Jongens! Stop ermee!' Zijn woorden hadden meteen effect. Een tiental mannen kwamen uit het struikgewas. Er klommen er zelfs een paar uit een boom.
Casper legde zijn arm om me heen en drukte me wat dichter tegen zich aan. Wat hij daar precies mee wou duidelijk maken wist ik niet. En eigenlijk kon me dat ook niet schelen. De tintelingen gingen door me heen door het contact. Dat was dan ook het enige waar ik op dit moment aan dacht.
Eén van hen kwam naar me toe en bleef voor ons staan. "Ik hoop dat je begrijpt dat niemand van ons achter deze beslissing staat." siste hij naar Casper. Daarna keken zijn ogen naar mij. "De volgende keer is die raak." zei hij, waardoor hij kenbaar maakte dat hij de schutter was. Als vanzelf ging ik nog wat dichter tegen Casper staan.
"Zoals ik bij de stemming al zei, ik ben verantwoordelijk voor al haar daden. Dus al je hier een probleem mee hebt, dan kom je eerst naar mij." Casper zette een stap naar voor, zodat ze echt oog in oog stonden. De man voor hem grinnikte kort en zette een stap opzij. "Veel plezier met de rest, Casper. Volgens mij overleefd ze de eerste vijf minuten zelfs nog niet." Ik zag zelfs de pretlichtjes in zijn ogen.
Casper pakte mijn hand vast en beende iedereen voorbij. Hij keurde niemand meer een blik waardig. En dat was wel net hetgeen de rest deed met mijn, zodra ik het kamp betrad. Iedereen stopte met wat hij aan het doen was. Alle ogen waren meteen op mijn gericht. Het was echt muisstil.
Opnieuw probeerde Casper me voorbij hen te krijgen. Hij beende het hele kamp door, tot iemand zijn naam zei. "Mag ik onze gast niet ontmoeten?" Zoals daarnet legde Casper zijn arm terug om me heen. Langzaam keek ik van Casper naar de man die naast ons stond. Hij had een vriendelijke glimlach om zijn lippen. Alleen wist ik niet zeker of ik daar wel op mocht afgaan. Misschien probeerde hij gewoon mijn vertrouwen te winnen.
"Joshua, dit is Melanie." Casper gaf me een voorzichtige duw op mijn onderrug, om me te laten weten dat ik de uitgestoken hand moest schudden. Dit deed ik voorzichtig, en met wat tegenzin. "Melanie, dit is Joshua. De leider van onze groep." Ik knikte kort, voor ik terug dicht tegen Casper ging aan staan.
"Als je het niet erg vindt dan zou ik graag eens apart met haar praten." Casper's greep om mijn middel verstevigde. Hij leek helemaal niet blij met Joshua's woorden. "Ik denk dat we dat beter tot morgen houden. Het is al een hele tocht geweest naar hier én ..." Joshua hield zijn hand omhoog,waardoor Casper meteen stopte met praten.
"Je hebt een direct bevel genegeerd. Iedereen heeft erover gestemd. Het is heel moedig van je dat je hier toch mee doorgaat." Joshua had zijn blik op Casper gericht. "Alleen zijn er nog steeds een aantal regels en procedures waar je je wel aan moet houden. Zoals het feit dat ik me elke nieuwkomer een gesprek heb. Om te bepalen of die nieuwkomer geen gevaar vormt voor onze groep."
Langzaam liet Casper zijn arm van mijn middel glijden en zette een stap opzij. "Ik wacht in mijn tent." mompelde hij, duidelijk ontevreden. Zijn ogen keken kort mijn richting uit en hij knikte, om me zo te vertellen dat ik niet bang moest zijn. Iets dat ik net wel was op dit moment.
Joshua zette ook een stap opzij en maakte de ingang van zijn tent vrij. "Wees welkom, Melanie." Net toen ik naar binnen ging, hoorde ik Casper geïrriteerd puffen. Alsof hij zichzelf moest tegenhouden om niet te reageren op die woorden.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
