Elke weerwolf wachtte op hetzelfde moment. Het moment waarop ze voor de eerste keer konden veranderen. Meteen ook het moment waarop er een tattoo op hun lichaam verscheen.
Elke tattoo was anders. Toch was er altijd één die net dezelfde was. Die van...
Ik hield mijn handen tegen mijn oren, in de hoop zo het geluid van het alarm te verminderen. De wachters waren al in hun wolvenvorm veranderd. Eén ervan had nog net zijn jas naar me toegegooid, om me warm te houden. Het was pas nu dat ik merkte dat ik in mijn pyjama buiten stond.
Mijn benen leken aan de grond vastgeplakt. Ik hoorde mijn vaders stem achter me. Alleen kon ik me niet bewegen. Het leek alsof diezelfde kracht van daarnet mijn lichaam terug had overgenomen. "Melanie?!" Mijn vader schudde door me door elkaar. Ongerustheid was in zijn ogen te lezen. Het was nu pas dat ik eindelijk terug de controle over mezelf had.
"Ik ... Ik weet niet wat er gebeurd is, papa. Opeens stond ik in het bos en ... Ik wist niet wat ik moest doen." Mijn vader zuchtte kort, voor hij me tegen zich aandrukte. "Het geeft niet, schat." mompelde hij kort. Zijn ogen waren al snel terug gericht op het gevecht een paar meter verderop. "Ga nu naar huis. Ik wil niet dat je iets overkomt." Hij liet me snel terug los en zorgde voor wat afstand tussen ons. Daarna draaide hij zich naar het gevecht toe en veranderde in zijn wolf. Een paar seconden later was hij verdwenen.
Het ene geweerschot na het andere klonk. Elke keer stroomden er meer tranen over mijn wangen. Dit was allemaal mijn schuld! Ik had ze naar hier gebracht! Waarom had ik dat toch gedaan?!
Mijn benen renden sneller en sneller, zeker toen mijn huis in zicht kwam. En net dan ... stopte ik abrupt. Een paar meter voor me, stond een man. Een grijns op zijn gezicht, en een pistool recht op mij gericht. Ik kon geen kant meer uit. Als ik me omdraaide schoot hij me in de rug. Als ik bleef staan ... Eigenlijk was het wel mijn verdiende loon. Iedereen was aan het vechten, door mij! Iedereen waagde zijn leven door mij!
De man kwam dichterbij, alsof hij zeker raak wou schieten. Het enige dat ik deed, was stil blijven staan. Mijn lichaam leek uitgeschakeld.
"Blijf van mijn dochter af!" Ik hoorde mijn moeders stem en onze beide hoofden keken dezelfde richting uit. Net dan klonk er een schot. Ik schreeuwde. Omdat ik dacht dat mijn moeder geraakt was. Alleen bleek het de man voor me te zijn. Hij viel met een plof, voor me neer op de grond.
"Mam! Ga naar binnen! Nu!" schreeuwde ik. Ik voelde een aantal steken in mijn zij. Kleine prikwonden, alsof iemand me in mijn zij beet. Alleen was er niemand om me heen. Ik rende naar mijn moeder toe, die uitgeput op de grond neerviel. Net zoals ik, leek zo ook ergens last van te hebben.
"Mam!" Ik rende naar haar toe en pakte haar in mijn armen. Haar ademhaling ging snel. "Je vader!" mompelde ze. "Ze ... Zou hij ..." Ze maakte haar zin niet af. Dat moest ook niet. Ik begreep goed genoeg wat ze bedoelde. Er was iets met papa, en door de matebond voelde mijn moeder wat er met hem gebeurd. Als zij al op de grond lag, wat zou er dan met papa zijn?!
De geweerschoten bleven hoorbaar. Het was moeilijk denken in deze stressvolle situatie. Ik hoopte mijn moeder zo snel mogelijk naar de kelder te kunnen brengen. Al was dat niet gemakkelijk om haar naar daar te brengen. Ik had haar net een paar meter verderop versleept, toen ik eraan dacht dat de deur nog open stond. En die mocht nooit open blijven staan. Dan wisten aanvallers dat iemand haastig thuisgekomen was.
Ik zette mijn moeder op de bovenste keldertrap, en liep naar de voordeur toe. Ik drukte ze net dicht, toen iemand ze weer open duwde. Met een plof viel ik op de grond. Ik jammerde even door de pijn, en door de plotse beweging.
"Ik moet zeggen, ik heb nog nooit iemand geweten die ons zelf is komen halen." De man grinnikte kort. Voorzichtig krabbelde ik recht, voor ik naar hem keek. Een kleine zucht verliet mijn mond, toen mijn ogen zijn gezicht bekeken. Bruine ogen keken me aan. Een kleine grijns om de mond.
Ik zou moeten tegenstribbelen. Schreeuwen om hulp. Alleen stapte mijn voeten dichter en dichter naar hem toe, zonder dat ik het zelf wou. Of ik dat wel?!
De man trok een wenkbrauw op, toen hij me dichterbij zag komen. "Waar ben je mee bezig?" vroeg hij voorzichtig, terwijl hij me goed in de gaten hield. "Ik ... " Ik stopte zodra er maar een goede meter tussen ons in zat. En een pistool, natuurlijk. Alleen dacht ik daar helemaal niet meer aan.
De man hield zijn hoofd schuin, voor hij me goed bekeek. "Wat ..." Hij pakte mijn arm ruw vast en trok me wat dichter naar zich toe. Niet omdat hij mij wou vastpakken, maar omdat iets zijn aandacht had getrokken. Pas na een paar seconden besefte ik waar hij het over had. Mijn tattoo leek op zijn tattoo. Op net dezelfde plaats.
Ik bekeek hem met open mond. Nu pas beseffend wat dit betekende. Waarom ik naar het bos gegaan was. Waarom ik nu niet tegenstribbelde. Mijn mate stond voor me. Klaar om me te vermoorden.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
