Elke weerwolf wachtte op hetzelfde moment. Het moment waarop ze voor de eerste keer konden veranderen. Meteen ook het moment waarop er een tattoo op hun lichaam verscheen.
Elke tattoo was anders. Toch was er altijd één die net dezelfde was. Die van...
"Ik hoop dat ze zich niet gaan bedenken." Ik had mijn armen gekruist en wachtte ongeduldig op de komst van de gasten. "Ze zullen wel komen." Ik draaide mijn hoofd opzij en keek mijn moeder aan met een opgetrokken wenkbrauw. Zij had er duidelijk meer vertrouwen in dan ik.
Ik had Lisa, Joshua en een aantal andere jagers uitgenodigd. Als een soort bedankje voor wat ze allemaal voor me gedaan hadden. En natuurlijk ook om wat bij te praten. Dit geheim houden voor Casper was echt moeilijk, maar ik wou echt dat het een verrassing bleef. Anders zou hij zich teveel zorgen maken over wat de roedel zou zijn.
Ondertussen had de roedel zich al helemaal aangepast aan ons als alfakoppel. Casper had hun vertrouwen kunnen winnen en zelfs belangrijk, hij beschouwde de roedel als zijn thuis. Een echte win-winsituatie voor iedereen.
Van naburige roedels waren er ook al alfakoppels op bezoek geweest. Volgens hen om ons, als nieuwe alfakoppel, te komen feliciteren. Volgens mij om met eigen ogen te kunnen zien dat een jager inderdaad de alfa van een roedel geworden was. Voor hen leek het een grap of fictie, maar het was echt wel de realiteit. Eén waar ik zelf soms nog aan moest wennen.
"Ze zijn er." Het duurde toch nog een paar seconden voor ik Lisa door het struikgewas zag stappen. Ze glimlachte wat geforceerd, zeker toen ze mijn moeder opmerkte. Joshua daarentegen was nog steeds hetzelfde als ik hem kende. Hij torende boven iedereen uit. Schouders naar achter, om zijn leiderschap nog wat in de verf te zetten.
"Ik kan niet geloven dat jullie echt gekomen zijn." Ik stapte al naar ze toe, om ze beide een knuffel te geven. "Wij konden niet geloven dat jullie ons uitgenodigd hebt." lachte Lisa. "Wel, Casper weet hier eigenlijk niets van. Het is een verrassing voor hem."
Ik zette een stap opzij, zodat ze mijn moeder konden ontmoeten. "Ik heb al veel over jullie gehoord." zei ze met een glimlach. Ze probeerde Lisa duidelijk op haar gemak te stellen door toch wat ruimte tussen hen te laten.
Zij ging ook al eerste terug naar het roedelhuis. Ik, Lisa en Joshua volgden op een afstandje. "Je ziet er echt goed uit. Je straalt." Lisa en ik sloegen tegelijk onze armen rond elkaars middel. "Ik heb ook alles wat ik moet hebben op dit moment. Een fantastische man. Een job waar ik volledig achter sta. Met mijn vader gaat alles ook eindelijk terug goed." Ik zuchtte met een lachje. "Ik heb dus wel reden om te stralen."
Ik bracht ze naar het roedelhuis, waar Casper met grote ogen toekeek hoe we binnen kwamen. "Van een verrassing gesproken ..." Hij gaf Joshua, met een brede glimlach, een schouderklopje. Lisa kreeg een knuffel. En ik een kus, voor hij zei: "En dat jij dit hebt kunnen geheim houden ..." Hij schudde zelfs kort zijn hoofd.
Ze gingen in de zetel zitten, terwijl ik iets haalde om te drinken. Toen ik terug in de woonkamer was, waren ze al druk aan het bijpraten.
De jagers hadden hun tentenkamp blijkbaar verplaatst. Speciaal voor een nieuwe missie. Die Joshua tot in het detail vertelde aan Casper natuurlijk. Ik zag de fonkelingen in Casper's ogen toen ze erover aan het discussiëren waren. Natuurlijk miste hij dat deel van zijn leven wel. Volgens hem was alfa zijn een veel grotere uitdaging en avontuur. Af en toe ging hij nog wel eens jagen, op dieren dan.
Het zou altijd een deel van hem blijven. Eén waar hij zelf trots op was. En één dat ik had leren aanvaarden. Dus was het alleen maar eerlijk om zijn verleden, heden en toekomst te laten samensmelten. Want ik zou me eeuwig schuldig voelen als de band met deze mensen verloren zou gaan.
"Schat, krijg ik de gasten ook twee minuten voor mezelf?" Drie hoofden draaiden zich in mijn richting. Casper glimlachte naar me en sloeg zijn arm meteen om me heen toen ik naast hem ging zitten. "Natuurlijk. Je krijgt ze zelfs voor meer dan twee minuten." We moesten alle vier om lachen om zijn antwoord.
"Wel ... Ik heb eigenlijk een kleine vraag voor jullie." Casper pakte me wat steviger vast en drukte een korte kus op mijn haar.
"Zouden jullie meter en peter willen zijn van ons kindje?"
Daarna kon je een speld horen vallen. Ze keken ons beiden met grote ogen aan. "Bedoel je...?" Lisa was de eerste die in actie kwam. Ze sprong zowat recht en gooide zich bijna op me. "Natuurlijk wil ik dat! Ouhn, ik kan niet geloven dat er een kindje aankomt!" Joshua wachtte tot Lisa me eindelijk had losgelaten. Hij gaf ons beide een brede glimlach. Hij was duidelijk ontroerd door de vraag. "Jullie zullen er geen spijt van krijgen dat jullie het gevraagd hebben."
Ik voelde hoe Casper's hand voorzichtig naar mijn buik ging. Zijn vingers wreven erover. Er was nog niets te zien, maar toch waren we al plannen aan het maken. Ik wou deze twee personen in het leven van ons kindje. Omdat ze zo een grote invloed gehad hadden op het mijne. En stiekem ook omdat ik ze in mijn leven wou houden. Ik mocht hen beide mijn vrienden noemen. Daar was ik trots op. En daar zou ik ook altijd trots op zijn.
Jagers waren niet onze vijand. Ze waren de beschermers van deze wereld. Waarin soms moeilijke keuzes moesten gemaakt worden. Waarbij je kon winnen en verliezen. Dat mijn mate daarvan deel had uitgemaakt maakte met blij. Omdat ik wist dat hij ook mijn beschermer was.
Van mijn roedel.
En van onze toekomst in mijn buik.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
