Elke weerwolf wachtte op hetzelfde moment. Het moment waarop ze voor de eerste keer konden veranderen. Meteen ook het moment waarop er een tattoo op hun lichaam verscheen.
Elke tattoo was anders. Toch was er altijd één die net dezelfde was. Die van...
"Je bent zo afwezig." Noah's hand belandde op mijn schouder en haalde me uit mijn gedachten. Gedachten die alleen maar over Casper gingen. Ondertussen lag hij al twee weken in coma. Twee weken waarin ik terug bij mijn roedel was. En twee weken waarin ik mijn ouders vervangen had als leider van de roedel.
In die twee weken had ik hem weinig gezien. Om de simpele reden dat ik nu teveel aan mijn hoofd had. En ik merkte, dat hoe meer ik bij hem langsging, hoe slechter het met mezelf ging. Dan begon ik weer te twijfelen aan mijn keuzes. Te twijfelen of hij ooit nog wel wakker zou worden. En dat gevoel knaagde aan me.
Het was misschien ook beter dat ik hem rustig liet genezen.
Door mijn nieuwe taak als Luna had ik ook iets om mijn gedachten mee te verzetten. Of dat probeerde ik toch. Hoe meer ik me op deze taak focuste, hoe meer ik mijn pijn voelde weggaan. Tot ik 's nachts in mijn bed lag. Klaarwakker. En er maar één persoon door mijn hoofd ging.
Het was Noah die me onder zijn vleugels genomen had. Om vooral mijn moeder wat meer tijd met mijn vader te gunnen. Met hem ging het ondertussen de goede richting uit, hoewel het ook nog weken zou duren voor hij weer de oude was. Toch één iemand waarbij het beter ging ...
"Misschien was het toch niet zo'n goed idee om die ronde nu te doen." Noah kwam naast me zitten op het gras. We hadden net een korte pauze ingelast. De voorbije vijf dagen waren we al op ronde door de naburige roedels. Om bondgenootschappen te sluiten, in de hoop zo onze roedel sterker te maken. Ik mocht dan wel aan het hoofd staan van de roedel, op vlak van vechter kon ik nog veel leren.
Zelf was ik ook niet op mijn sterkste, door Casper. Mijn wolf hield er niet van dat we nu zo ver van elkaar waren. Alleen had ik nu meer mensen rondom mij waaraan ik moest denken.
"Je ouders vragen teveel van je. Je zit op dit moment zelf in een dip." Hij schudde kort zijn hoofd. "Ik zal proberen om wat taken van je over te nemen. Zo kan je wat meer tijd met Casper doorbrengen." Ik haalde mijn schouders op en zuchtte. "Ik weet niet of dat veel zal helpen. Elke keer als ik Casper ga bezoeken voel ik me nog slechter. Dan begin ik te twijfelen of hij ooit nog wel wakker zal worden."
Noah sloeg zijn arm om me heen en drukte me wat dichter tegen zich aan. "Ik ben er zeker van dat hij terug wakker wordt. Je moet niet zo pessimistisch zijn." Ik wachtte met reageren, in de hoop dat mijn gedachten zijn woorden hadden opgepikt. In de hoop dat ik ernaar zou luisteren.
"Ik had gehoopt dat het sneller zou gaan." mompelde ik. "En nu lijkt het alsof ik hem in de steek laat." Voor de eerste keer zei ik mijn twijfels luidop. Mijn ouders wou ik hiermee niet lastigvallen. Zij hadden het al moeilijk genoeg.
"Dan is het beter als je wat gas terug neemt. Iedereen zal je wel begrijpen." Ik rolde automatisch met mijn ogen. "Geloof je dat zelf?" Ik draaide mijn hoofd naar hem toe. "Mijn mate is een jager ... Volgens mij is geen enkel roedellid blij met het feit dat hij hier is. Ook al ligt hij in coma."
Noah leek geschrokken van mijn aanvallende toon en wachtte dan ook even voor hij reageerde. "Melanie ... Als je ouders hem kunnen accepteren dan kan iedereen dat. En daarbij, iedereen is blij dat je terug bent. Je geeft hen weer een toekomst. Weer stabiliteit. Natuurlijk gaan ze even tijd nodig hebben om aan Casper te wennen maar ik ben er zeker van dat dat goed komt."
Iedereen rondom ons was aan het wachten tot we terug verder gingen. Ongeduldig om terug naar hun families te gaan. En door mijn gesprek met Noah, wou ik eigenlijk nog sneller naar huis.
Zowel Noah als ik stonden recht, voor we in onze wolf veranderen. De weg naar huis verliep voor de rest stil. Niemand die via de mindlink contact met me opnam. Zelfs Noah niet. Nu niet dat ik dat heel erg vond. Ik had ook wel genoeg om aan te denken.
Misschien moest ik inderdaad wat gas terugnemen. Misschien wou ik me inderdaad teveel bewijzen. Teveel tonen dat ik het waard was om Luna te zijn. Teveel tonen dat de roedel vertrouwen kon hebben in mij. En dat kwam allemaal ten koste van Casper.
Met een diepe zucht stapte ik de roedel binnen. De andere roedelleden liepen voor me, allemaal alweer in onze mensenvorm. Het was pas toen ik echt goed rondkeek dat ik merkte dat er iets veranderd was. Meteen kwam een déja-vu gevoel naar boven. Ik moest terugdenken aan het moment dat ik weer naar hier gekomen was. Toen iedereen zo raar deed.
"Mam?" Ze stond me op te wachten, met een brede glimlach. "Je zal je ogen niet kunnen geloven." Ze pakte me bij mijn hand en trok me achter zich aan. "Waar heb je het over?" bromde ik, net voor ze stopte aan een grasveld.
"Herken je hem niet?" Heel even dacht ik dat ze het over mijn vader had. Dat hij opeens een grote sprong voorwaarts gezet had en dat hij weer de oude was.
Die gedachten waren maar van korte duur, aangezien ik zelfs vanop deze afstand mijn eigen mate opmerkte.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
