Elke weerwolf wachtte op hetzelfde moment. Het moment waarop ze voor de eerste keer konden veranderen. Meteen ook het moment waarop er een tattoo op hun lichaam verscheen.
Elke tattoo was anders. Toch was er altijd één die net dezelfde was. Die van...
Het wachtten duurde langer dan vijf minuten. Mijn gedachten draaiden ondertussen overuren. Uiteindelijk was ik het wachten echt beu en besloot ik boven te gaan kijken. Als mijn moeder me niet wou vertellen wat er aan de hand was, dan moest ik er maar zelf achter zien te komen. Ik stond recht en beende naar de trap toe. Daar kwamen toch de eerste twijfels opzetten.
Was dit wel een goed idee?
Langs de andere kant, mijn moeder leek echt wel heel bedeesd. Net zoals de roedel. Ik had dit nog nooit zelf meegemaakt, dus er moest echt wel iets erg aan de hand zijn.
Ik besloot het er toch op te wagen en ging naar boven. Daar moest ik niet lang zoeken om te weten waar ze was. Mijn ouders hun slaapkamerdeur stond op een kiertje en ik hoorde mijn moeder praten. "Ik wil niet dat je je zorgen gaat maken." Ik hoorde voetstappen in de kamer. "Melanie is hier en ze heeft hulp nodig ... Ik weet dat we afgesproken hadden om hier samen over te beslissen, maar ik kan niet nog iemand zien afzien."
"Mam?" Voor ik het zelf besefte had ik al iets gezegd. Ik duwde de deur langzaam open, om bijna oog in oog te staan met mijn moeder. Op haar beurt duwde ze de deur toch wat meer dicht. In de deuropening kwam ze staan. "Ik had toch gezegd dat ik heel even weg zou zijn." Ze leek zenuwachtig. "Ga maar terug naar beneden." Ze wou de deur opnieuw dicht doen, maar ik belette dat. "Tegen wie was je aan het praten, mam?"
Ze stribbelde nog heel even tegen, maar opende uiteindelijk toch de deur. Ze zette een stap naar voor, waardoor ik in de kamer stond. "Ik weet niet hoe ik je dit moet uitleggen." zei ze, terwijl haar ogen begonnen te tranen. Pas toen ze een stap opzij zette, besefte ik waarom ze al de hele tijd raar deed. Waarom de roedel raar deed.
In het bed voor me lag mijn vader. Zijn hoofd was naar mij gedraaide. Zijn ogen keken naar me. Alleen was er iets grondig mis met hem, aangezien hij aan zoveel draadjes hing. "Wat ... Wat is er gebeurd?" Mijn vader had een zuurstofmasker op zijn neus, waardoor hij niets kon zeggen. Ik keek dan ook naar mijn moeder, voor ik naast mijn vader op het bed ging zitten. Mijn hand zocht al snel die van hem.
Alles was vergeten. Het feit dat hij me had buiten gegooid. Het feit dat hij Casper bijna iets had aangedaan. Al die uren in de kerkers. Alles was meteen vergeten.
"Je vader en enkele anderen werden aangevallen, een paar kilometer verderop in het bos. Daarbij viel hij van een rots en ... Dit is het resultaat." Mijn moeder barstte bijna meteen in tranen uit, toen ze stopte met praten. Mijn vader keek kort naar haar op, alsof hij haar pijn voelde. Na een paar seconden keek hij toch terug naar mij.
Ik had zijn hand wel vast, maar voelde geen beweging. Zijn hele lichaam leek verlamd. Enkel zijn hoofd kon hij bewegen. "Hoe lang is dit al zo?" vroeg ik zacht. Mijn moeder veegde haar tranen weg, terwijl ze om het bed heen liep en aan de andere kant van het bed ging zitten. "Een paar dagen. Zijn lichaam heeft tijd nodig om te genezen. Het gaat elke dag wel beter en beter, maar ... Het zal nog wel dagen duren tot hij weer zijn volledige lichaam kan gebeuren. Misschien zelfs weken of maanden voor hij weer helemaal de oude is."
Mijn moeder streelde kort over zijn wang, terwijl hij zijn hoofd tegen haar hand legde. Alsof hij haar zo wou laten weten dat het wel goed zou komen. "Noah neemt onze taken wel over, maar de roedel is van slag. Zeker aangezien Noah hier niet voor getraind is. Ze aanvaarden hem niet volledig als voorlopige Alfa."
Daarom was de roedel zo droevig. Ze waren bang om hun Alfa te verliezen. En vooral het feit dat er geen echte opvolger was, aangezien ik er niet meer in de roedel woonde. "Kan ... Kan ik helpen?" vroeg ik zachtjes. Beiden keken meteen mijn richting uit.
"Je bent hier met een reden weggegaan Melanie. We willen niet dat je naar hier komt en daardoor Casper moet achterlaten." Wat zou Casper er eigenlijk van zeggen moest ik hem dit kunnen vertellen? Zou hij het eens zijn met wat ik voorstelde? Waarschijnlijk niet, maar ik kon geen van beide in de steek laten op het moment.
"Als ik Casper naar hier kan brengen, en hij terug beter wordt, dan blijf ik hier."
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
A/N: Een heel heftig hoofdstuk, al zeg ik het zelf. Haar roedel heeft haar nodig, maar zal iedereen wel achter haar beslissing staan? Dat lezen jullie in het volgende hoofdstuk!
