Elke weerwolf wachtte op hetzelfde moment. Het moment waarop ze voor de eerste keer konden veranderen. Meteen ook het moment waarop er een tattoo op hun lichaam verscheen.
Elke tattoo was anders. Toch was er altijd één die net dezelfde was. Die van...
We zaten naast elkaar op het bed. We waren omringd door een aantal kaarsen. Romantisch zouden velen het vinden, maar vooral de spanning, twijfel en zenuwen waren voelbaar in de lucht. Casper had nu wel zijn besluit gemaakt en gezegd dat hij ervoor wou gaan, toch merkte ik de twijfels nog steeds. Het was natuurlijk normaal dat hij nog steeds wat twijfelde. Hij had helemaal geen idee hoe dit verder moest. Hoe een mark voelde of hoe dat precies in zijn werk ging. Ik had natuurlijk op school geleerd hoe dat allemaal moest, dus die spanning was er bij mij niet. Het enige waar ik wel zenuwen over had, was hoe het verder moest hierna.
Zouden zijn vrienden het aanvaarden dat hij nu wel deels lid was van de weerwolvencultuur? Zouden ze hem nog steeds als vriend zien of eerder als vijand? Wat als dat het geval was? Moesten we dan weggaan? Waar naartoe? Mijn gedachten draaiden overuren, en die van hem ook merkte ik.
Alleen was er geen weg meer terug. Casper was mijn mate, uitgekozen door de maangodin. Als zij ons aan elkaar gekoppeld had dan was dat wel met een reden. Een teken dat we bij elkaar pasten. En als we daardoor in de problemen zouden geraken dan was dat maar zo.
"Zeg nu niet dat jij degene bent die aan het twijfelen is." Ik had niet eens gemerkt dat hij naar me aan het kijken was. Langzaam en met wat moeite perste ik er een glimlach uit.
"Twijfelen is een groot woord." zei ik, terwijl ik kort mijn tattoo aanraakte. "Het is eerder dat ik aan het twijfelen ben of ik dit wel kan." Mijn ogen gingen naar zijn nek, waar mijn mark moest komen. "Normaal gezien is het altijd de man die dit eerst doet, omdat zijn wolf eerder de bovenhand wil nemen."
Casper knikte kort, voor hij mijn hand vastnam. "We zijn geen traditioneel koppel, dus dit kan er ook wel bij." We konden beide een grinnik niet onderdrukken na zijn grapje.
We bleven zo een paar minuten naast elkaar zitten. Hand in hand. Zonder iets te zeggen. Alsof we beiden nog even wouden genieten van het moment. Zodra Casper mijn mark zou dragen zouden we elkaar's gedachten kunnen horen. Hoewel ... Misschien zou dat niet lukken aangezien hij een mens zou blijven. Er was maar één manier om dat te weten te komen.
Mijn ogen keken opnieuw naar zijn nek. Mijn wolf leek langzaam naar boven te komen, al weken wachtend op dit moment. "Als er iets is, beloof me dat je het zegt." De twijfels waren er nog steeds maar door mijn wolf leek ik het zeker te weten. Hoe sneller hij mijn mark zou dragen, hoe beter.
Ik wachtte niet eens op zijn antwoord en boog me langzaam naar voor. Mijn neus raakte zijn huid eerst aan, daarna pas mijn lippen. Mijn wolf nam mijn lichaam langzaam over. Ze was op een missie en wist precies wat ze moest doen.
Zodra mijn lippen het juiste plekje aanraakten, glimlachte ik tegen zijn huid. "Dit is het moment om je nog te bedenken."mompelde ik. Mijn tanden begonnen al te groeien en schraapten al lang de plek. "Ik ga me nooit meer bedenken." fluisterde hij zenuwachtig.
Zodra de woorden zijn mond verlieten, boorden mijn tanden zich in zijn huid. Een pijnlijke kreun verliet zijn mond, maar ik lette er niet meteen op. Het was pas na een paar seconden dat ik Casper voelde verslappen. Dan haalde ik pas mijn tanden uit zijn huid.
"Casper?" Ik had nog maar net zijn naam gezegd of hij viel tegen me aan. "Ik ..." Meer kwam er niet meer uit zijn mond.
"Casper?" Ik pakte hem bij zijn schouder vast en probeerde hem van me af te duwen, wachtend op een reactie. Toen die niet kwam, schudde ik hem door elkaar. De hele tijd bleef ik zijn naam roepen. Alleen kreeg ik geen antwoord.
"Lisa?!" Ik schreeuwde zo hard ik kon, tot ze ook werkelijk kwam. Het was pas dan dat ik merkte dat ik huilde.
"Wat is er gebeurd?" Ze kwam naar me toegesneld, samen met nog een paar anderen. "Hij ... De Mark ... Hij reageerd niet meer!"
Lisa hielp me om Casper op het bed te laten liggen. Ze controleerde eerst zijn hartslag, die gelukkig nog goed was. "Ik weet niet wat er aan de hand is. Misschien reageerd hij gewoon slecht op de mark."
Ze keek me twijfelend aan. "Ik kan wel een aantal onderzoeken doen, maar aangezien het net na de mark gebeurd is denk ik dat het eerder daardoor komt."
Het was op dat moment dat ik besefte dat de menselijke geneeskunde niet zou kunnen helpen. De enige die me zou kunnen helpen was mijn moeder.
"Ik ... Als Casper zijn toestand verslecht ga ik naar mijn roedel. Dit is mijn schuld, ik had er nooit over mogen beginnen."
Mijn ogen gingen naar Casper's gezicht. Zijn ademhaling was rustig. Het leek wel alsof hij sliep. Alleen wist ik goed genoeg dat hij nooit zou wakker worden zonder hulp.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
