Elke weerwolf wachtte op hetzelfde moment. Het moment waarop ze voor de eerste keer konden veranderen. Meteen ook het moment waarop er een tattoo op hun lichaam verscheen.
Elke tattoo was anders. Toch was er altijd één die net dezelfde was. Die van...
Mijn vingers wreven over haar tattoo. Alsof ik zeker wou zijn dat hij echt was. Waarom had dit meisje net dezelfde tattoo op haar arm als ik? Het was toch niet ... Nee, dat kon niet. Ik was niet met de tattoo geboren. Ik had hem er zelf op laten zetten, in een opwelling maar toch was het mijn eigen keuze geweest. Het was onmogelijk dat ik de mate was van dit ... dit beest voor me.
Ik liet haar arm weer los en pakte mijn pistool wat steviger vast. Mijn ogen keken naar haar. Ieder ander persoon zou proberen vluchten. Om hulp roepen. Zij daarentegen ... Zij bleef staan. Wachten. Alsof ze ervan overtuigd was dat ik niet zou schieten.
"Sorry." kwam er zacht uit haar mond. Ze sloeg haar armen om haar heen. Ik kon nog net zien hoe ze met haar vingertoppen over de tattoo ging. Haar ogen werden vochtig. Pas nu besefte ze wat dit voor haar betekende. Voor mij was er niks veranderd. Ik bleef jagen op mythische wezens. Waar zij er één van was.
Alleen leek het alsof ik deze keer een uitzondering ging maken. Nog nooit had ik iemand gespaard, maar deze keer was het anders. Ze zou de rest van haar leven moeten leven met het feit dat haar vijand bij haar hoorde. En aangezien ik haar niet ging afwijzen, wat wel moest gebeuren bij weerwolven, zou ze nooit een andere vinden.
"Casper?! Ben je bijna klaar?" Ik werd opgeschrikt door één van mijn teamleden. Ik draaide me meteen om, waardoor ik het meisje afschermde. "Ja, hier is toch niks te zien." zei ik, voor ik de deur achter me dichttrok en achter hem aan liep.
Melanie
"Schat?" Pas na een paar minuten bracht mijn moeder me terug naar de werkelijkheid. Mijn mate had op het punt gestaan om me te vermoorden. Op het laatste moment was hij van gedachten veranderd. Ik was opgelucht, hoewel diep vanbinnen ik gehoopt had dat hij niet zou schieten. Dat hij zich zou gedragen als een echte mate. Hoewel hij waarschijnlijk niet eens wist wat dat inhield.
Nu besefte ik pas wat er gebeurd was. Mijn mate was mijn vijand. Hij had me dan wel niet neergeschoten, dit voelde even pijnlijk aan. Ik draaide me voorzichtig om, mijn armen nog steeds om me heen gewikkeld. De tranen stroomden over mijn wangen en ik snikte stil.
"Schat? Dit ... Ik weet niet goed wat ik moet zeggen." Mijn moeder steunde op de muur, in de hoop zo dichter bij me te komen. Ik omhelsde haar meteen. "Papa mag dit nooit weten." snikte ik. Als iemand het zou weten dan zou mijn hele leven om zeep zijn. Niemand zou me nog vertrouwen. Niemand zou nog in mijn buurt willen komen.
Het beste was om dit te verzwijgen. In de hoop dat niemand er ooit zou achter komen. "Ik weet het, schat." Mijn moeder wreef over mijn rug, om me zo wat te kalmeren. Alleen lukte dat niet. De pijn was te sterk. De pijn dat ik nooit een mate naast me zou hebben.
"Is alles goed hier?" Onze beide hoofden draaiden zich dezelfde richting uit. De bèta van de roedel stond in de deuropening. Hij bekeek ons beide van kop tot teen, om zeker te zijn dat alles in orde was.
"Waar is papa?" De vraag kwam snikkend uit mijn mond. Noah hield zijn hoofd schuin, alsof hij naar de juiste woorden aan het zoeken was. "Hij ligt in het ziekenhuis. Een kogel heeft hem in zijn zij geraakt. Volgens mij de dokters zal het even duren, maar alles komt wel in orde." Hij glimlachte geruststellend, voor hij naar ons toe kwam. "Hij heeft mij gevraagd om jullie te komen halen. Hij wil met zijn eigen ogen zien dat alles in orde is met jullie."
Zijn hand belandde op mijn onderrug, terwijl zijn ogen me onderzoekend aankeken. "Gaat alles wel goed met je?" vroeg hij voorzichtig. Mijn ogen zagen waarschijnlijk al rood van het huilen. Mijn wangen waren nat en ik bibberde. Natuurlijk ging het niet goed met me! Alleen kon ik niet zomaar uitleggen wat er echt gebeurd was!
"Ze heeft het gewoon wat moeilijk, net zoals iedereen trouwens." Mijn moeder kaatste de bal meteen terug en drukte me wat dichter tegen zich aan. "Kan je ons naar hem toebrengen?" Ze veranderde meteen van onderwerp. Een goede strategie. Alleen wisten we alle twee dat mijn vader dezelfde vragen zou stellen als Noah. Hopelijk hadden we tegen dan een betere verklaring.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
