Elke weerwolf wachtte op hetzelfde moment. Het moment waarop ze voor de eerste keer konden veranderen. Meteen ook het moment waarop er een tattoo op hun lichaam verscheen.
Elke tattoo was anders. Toch was er altijd één die net dezelfde was. Die van...
"Dus, als ik het goed begrijp is Casper een paar dagen weg en ga jij de hele tijd met een lang gezicht rondlopen?" Lisa kon haar lach niet inhouden. Ze gaf me een voorzichtige elleboogstoot. "Ik ... Ik maak me gewoon zorgen. Wat als hij niet terugkomt?" Opnieuw moest Lisa lachen. "Als er één ding is dat ik de laatste twee weken geleerd heb over jullie relatie, of hoe je het ook kan noemen, is dat jullie niet durven uitspreken wat jullie denken en voelen." Ze pakte het glaasje water van de plateau en zette het op het kastje van één van de patiënten. Zodra ze terug bij haar karretje was, ging ze verder met haar uitleg.
"Als Casper je niet wou als mate dan had hij jullie band al lang verbroken. Een duidelijker teken kan je toch niet krijgen?" Ze duwde het karretje voor zich uit, naar de volgende patiënt. "Misschien wacht hij gewoon op het goede moment om het te verbreken?" dacht ik luidop na. Lisa maakte een afkeurend geluid, terwijl ze het volgende glas water nam.
"Weet je wat jullie moeten doen? Eens een goed gesprek hebben. Eerlijk zijn tegen elkaar en elkaar accepteren." Ze nam één van de pillen uit het pillendoosje en liep naar de patiënt toe. Ik wachtte ondertussen geduldig tot ze terug was. "Wat moet ik dan tegen hem zeggen?" vroeg ik haar. Lisa bleef naast het karretje staan, met haar handen op haar heupen. "Misschien iets in de richting van, Casper ik vind je een hele leuk man?" Toen ik niet reageerde, sloeg ze haar arm om me heen. "Je bent bang om afgewezen te worden hé?"
Zodra ze die zin luidop gezegd had, leek ik in te storten. Ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht, terwijl de tranen over mijn wangen begonnen te rollen. "Melanie, toch." Lisa sloeg haar armen om me heen en wachtte tot mijn huilbui voorbij was. Ik veegde alle tranen van mijn wangen. "We zijn nog steeds twee heel verschillende personen. Een jager en een weerwolf horen nu eenmaal niet bij elkaar."
Lisa snoof kort, voor ze haar schouders ophaalde. "Een weerwolf hoort toch ook niet in een kamp vol met jagers te wonen? Of een training te volgen? Dat is nu toch ook zo!" Ze wreef met haar hand over mijn rug. "Af en toe hebben ook wij eens nood aan een sprookje. Om te beseffen dat we uiteindelijk ook maar mensen zijn."
Ze rolde het karretje terug vooruit en ik liep achter haar aan. "Het is eigenlijk heel simpel. Als Casper terug komt, dan zeg je hem meteen wat je voelt. Dan leg je de bal in zijn kamp." Ze liet me opnieuw even alleen met mijn gedachten, terwijl ze bij de volgende patiënt wat meer tijd nodig had.
Had ze gelijk? Moest ik de eerste stap zetten?
"Als je proeven goed zijn, dan zal niemand er nog iets op tegen hebben." Lisa stak kort haar hoofd door het gordijntje en glimlachte naar me. "Zelfs Joshua heeft je zijn zegen gegeven. Of toch soort van." Ze was weer even snel verdwenen als ze gekomen was.
Ik sloeg mijn armen om me heen. Het belangrijkste op dit moment waren mijn proeven. Als die slecht waren dan had ik pas echt een groot probleem. Pas daarna zou ik verder nadenken hoe ik de situatie met Casper zou oplossen. Mijn heat zou niet meer zo lang op zich laten wachten. En op dat moment zou ik het liefste al een oplossing gevonden hebben.
Ik kon een kleine sarcastische grinnik toch niet tegenhouden. Het was pas op dit moment dat ik besefte met wie ik dit allemaal aan het bespreken was. Met een jager. In een kamp vol met jagers. Als weerwolf. Lisa zou net dezelfde mening moeten hebben als de rest. Dat Casper en ik niet bij elkaar hoorden. Dat we elkaar het beste konden afwijzen. Het feit dat ze me toch in zijn richting duwde, maakte me best blij. Betekende dat dat ik hier al aanvaard werd?
"Melanie?" Ik had niet eens door dat ze al een paar meter verderop stond met het karretje. Ik beende naar haar toe en glimlachte wat verlegen. "Stond je nu net te dagdromen?" Net zoals ik daarnet kon ze een grinnik niet tegenhouden.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
A/N: Een soort opvulhoofdstuk, maar toch wel een redelijk belangrijk :)
