Elke weerwolf wachtte op hetzelfde moment. Het moment waarop ze voor de eerste keer konden veranderen. Meteen ook het moment waarop er een tattoo op hun lichaam verscheen.
Elke tattoo was anders. Toch was er altijd één die net dezelfde was. Die van...
Hij bracht me naar de toiletten. Waarschijnlijk de enige plaats waar we hier ongemerkt zouden kunnen praten. Hoewel het er niet op leek dat we veel zouden praten. Hij leunde tegen de muur, kruiste zijn armen en zei: "Begin er maar aan." De ongeïnteresseerde blik was terug. Hij trok er zich helemaal niets van aan. Eigenlijk zou ik daar blij om moeten zijn. Hij liet me gewoon doen. Het deed me pijn dat het voor hem zo makkelijk was. Voor mij was het alsof ik een deel van mezelf afwees.
"Ik ... "Ik slikte kort en wees naar zijn arm. Ik moest zijn tattoo aanraken, voor de afwijzing zou werken. Hij rolde kort met zijn ogen, maar gaf me dan toch zijn arm. Zodra mijn vinger contact maakte met de tattoo, voelde ik de tintelingen door me heen gaan. Hij merkte het ook, want hij trok zijn arm kort weg. Zijn ogen keken me nieuwsgierig aan. Hij was duidelijk benieuwd naar hetgeen er ging gebeuren. Was het voor hem een leerproces? Om meer te weten te komen over weerwolven? Was dat het enige dat nu door hem heen ging?
Ik zuchtte kort, voor ik zijn arm terug vastpakte. De korte pijn Melanie. Op dit moment was dat het beste.
"Casper!" Casper, zoals hij bleek te heten, verstijfde meteen. Hij duwde me de vrouwen-wc binnen, in de hoop dat we zo niet samen gezien zouden worden. Een paar seconden later hoorde ik hem met iemand praten. "Ze hebben versterking gevraagd. Blijkbaar willen ze niet te lang meer wachten om binnen te vallen." Casper mompelde iets instemmend, voor ik ze hoorde weg stappen.
Ik liep de wc meteen uit en rende door de menigte, achter Casper aan. "Wacht!" Pas na een paar minuten vond ik hem terug. Onze ogen kruisten elkaar meteen. Mijn vingers wreven over mijn tattoo. De reden waarom ik net naar hier gekomen was. En het leek op niets uit te draaien. Casper haalde kort zijn schouders op. Het leek alsof hij zo wou zeggen dat ik mijn kans gehad had. Dat hij belangrijkere zaken te doen had.
Ik durfde niet dichterbij te gaan. Vooral omdat de rest van de jagers niet zo vriendelijk tegen me zouden zijn. Als ze me zouden herkennen ... Ik kon alleen maar toekijken hoe Casper en de rest het café verlieten, en in hun auto's stapten.
We waren nog steeds mates. Ik had aan 5 minuten genoeg gehad. 5 minuten! En net dan vond iemand anders het nodig om ons uit elkaar te halen. Ik sloot kort mijn ogen, in de hoop me zo toch sterk te houden. "Gaat het,Melanie? Wat is er gebeurd?" Noah's arm kwam rond mijn middel en hij drukte me tegen zich aan, zoals een vader of een broer. Bezorgdheid was duidelijk te horen in zijn stem.
"Niks. Niks is er gebeurd." mompelde ik, voor ik me van hem losmaakte en terug naar de auto beende. Het enige dat ik nu nog kon hopen was dat papa niet wist waar ik geweest was. Anders had ik ons in de problemen gewerkt voor niks.
Casper
Mijn ogen keken naar de tattoo op mijn arm. Ik was nog steeds verbonden met dat meisje. Met die hond. Het was best dat dit een geheim bleef. Tot ze weer opdook en die band tussen ons toch verbroken kon worden. Vanaf nu moest ik me op andere zaken concentreren. Op het helpen van mijn broers. Op het redden van mijn broers. En niet op een weerwolf die beweerde dat ik haar mate was. Voor mij maakte dat helemaal niets uit. Voor mij veranderde er ook helemaal niets. Zij was nog steeds mijn vijand én ik had haar moeten vermoorden toen ik daar de kans voor kreeg.
Ik schudde mijn hoofd om de gedachten uit mijn hoofd te krijgen. Ze was het niet waard om aan te denken. Ze bezorgde me alleen maar problemen. "Klaar iedereen?" De auto was op een paar meter van de roedel gestopt. Mijn handen gingen al naar mijn broeksriem, om te controleren of mijn pistool er nog zat. Dat bleek het geval.
Iemand reikte me een geweer aan en ik hield het stevig vast. Er was maar één manier om alles te vergeten en dat was me concentreren op iets anders. Op iets belangrijkers. Zodra mijn broers veilig waren, kon ik weg uit deze stad. En kon ik weg van bij haar.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
A/N: Casper en andere jagers noemen elkaar ' broers '. Dat is een soort term dus ze zijn niet echt broers haha :p
